รามเกียรติ์ ตอนที่ ๑๓ นิลพัท
ฉบับ ดร.สัตยพรต ศาสตรี เป็นต้นเค้าในการเรียบเรียง และฉบับนี้ก็นำมาจากของรัชกาลที่ี ๑ มาเป็นต้นเค้าอีกทีนะครับ
รามเกียรติ์
ตอนที่ ๑๓ นิลพัท
สรคะที่ ๑๑
พระรามได้ตรัสรับสั่งให้หนุมานและวานรชื่อนิลพัท ไปสร้างสะพานข้ามมหาสมุทรไปสู่เมืองลงกา อันว่าเมืองลงกาของทศกัณฐ์นั้น ได้ตั้งอยู่ท่ามกลางแห่งมหาสมุทร เป็นเมืองที่มั่นคงสมบูรณ์
วานรทั้งสอง ผู้ชำนาญ ได้แบ่งหน้าที่กัน ในการก่อส้รางสะพาน วานรนิลพัท ได้ทำหน้าที่โยนหิน ส่วนหนุมานลูกนางสวาหะ ได้ทำหน้าวางหินเรียงกันให้เป็นระเบียบ
วานรนิลพัท ได้คิดผูกโกรธหนุมานที่ได้ปฏิบัติไม่ดีต่อลุงของตน คือ มหาชมพู จึงได้คิดที่จะแก้แค้นในเวลานี้
นิลพัทได้โยนหินอย่างไว จนกระทั่งหนุมานลูกพระพาย ไม่สามารถจะเรียงหินได้ เพราะว่าการโยนหินหนัก ๆ ลงในมหาสมุทรนั้น ใช้เวลาน้อย แต่การเรียงหินให้เป็นระเบียบนั้น ต้องใช้เวลามากกว่า
เมื่อเวลาไม่เป็นไปตามนั้น พระรามจึงได้รับสั่งให้ สลับหน้าที่แลกเปลี่ยนกัน เป็นไปอย่างนี้จนแล้วเสร็จ หนุมาน ผู้ถูกไฟ คือความโกรธและดูหมิ่นไหม้อยู่ จึงคิดว่า ถึงเวลาแล้วที่ตนจะแก้แค้น
หนุมานได้ใช้อุบาย โดยการเอาขนตัวเอง ผูกติดหินเส้นละก้อน แล้วเหวี่ยงหินลงไป แม้นิลพัทจะพยายามเพียงใด ก็ไม่สามารถจัดก้อนหินให้เป็นระเบียบได้ จึงรู้สึกละอาย
ครั้นพระราม ผู้เป็นใหญ่แห่งวงศ์รฆุ ทรงเห็นเหตุการณ์ จึงได้ทรงวางกฎและทำโทษวานรทั้งสอง เพราะในการทะเลาะกัน จะได้ไม่เป็นตัวอย่างของเหล่าทหาร
นิลพัท ผู้มีใจสูง ให้ไปเป็นอุปราชแทนสุครีพ เพื่อปกครองเมืองขีดขิน และถ้าสิ่งใดอันเป็นของจำเป็นแก่กองทัพ นิลพัทจำต้องจัดหาสิ่งนั้นมาให้
ส่วนหนุมาน ผู้ชาญฉลาด ภายใน ๗ วัน จะต้องสร้างสะพานให้แล้วเสร็จ เพื่อที่กองทัพจะเข้าไปสู่เมืองลงกา
ครั้นทั้งสองได้ฟังพระดำรัสแล้ว ก็ได้ปฏิบัติตามกฎและโทษที่วางไว้นั้น
คำสำคัญ (Tags): #รามเกียรติ์#ตอนที่ ๑๓ นิลพัท
หมายเลขบันทึก: 505828เขียนเมื่อ 16 ตุลาคม 2012 13:03 น. ()ความเห็น (3)
คิดผูกโกรธ...ไม่ดีจริงๆๆนะคะ .... ตัวเองก็เจ็บ .... คนอื่นก็เดือดร้อนนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ ... น้องลูกสายลม
ขอบคุณพี่เปิ้นครับ เป็นต้นเหตุของหลาย ๆ โรคด้วยนะครับ
ไม่ดีเลย แต่ก็หาวิธีดับยากเหมือนกันนะครับ
ขอบคุณคุณ ชยพร
และคุณ Jamlong NFE Kalasin
สำหรับกำลังใจด้วยนะครับ
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก