บ้าน...เรา

เข้าหน้าหนาวแต่บ้านเหมือนร้อนขึ้นเรื่อยๆ

ขอเรียนให้ท่านผู้อ่านทราบล่วงหน้า...เนื้อหาต่อไปนี้ไม่เกี่ยวกับภาวะโลกร้อนภายนอก แต่เป็นภาวะโลกร้อน(ภายใน)

ณ วินาทีที่กลับมาคิดทบทวนว่าสิ่งที่เราสื่อออกไปแล้วเกิดการตกกระทบ(กระแทก)และสะท้อนในความคิดของคนใกล้ตัวเรานั้น เพื่อวัตถุประสงค์ใดหรือ บางทีสุดท้ายมันก็เพียงเสียงหลอกล่อของกิเลสหรือไม่ประการใด ตัวเราขณะนั้นก็ไม่อาจรู้ได้ด้วยตกอยู่ในการครอบงำของ...โทสะ...ไม่น่าเชื่อว่าเราจะวางเฉยกับสิ่งที่เราถือปฏิบัติมาเป็นอย่างดีได้อย่างง่ายดายเพราะเจ้าตัวนี้เพียงเสี้ยววินาที

ช่วงนี้มีอาการป่วยที่ตนเองคิดว่าค่อนข้างจะทรมานอยู่กับอาการปวดศีรษะเวลาที่ต้องก้มๆ เงยๆ (ยิ่งเวลาต้องอยู่บ้านดูแลเจ้าตัวเล็กจอมซน)กลางคืนไข้หนาวสั่น ให้นมเจ้าตัวเล็ก ทำงานในเวลาและนอกเวลา อดหลับอดนอน เจ็บคอมากกลืนน้ำลายยังไม่ได้ ไม่เจริญอาหาร เจ็บท้องอาการกระเพาะกำเริบ เคยสบายมาตลอดได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่องตั้งแต่เล็ก แม้จะผ่านช่วงรอยต่อสำคัญของชีวิตที่จัดว่ายากลำบากมาแล้ว ก็ยังอยากสบายอยู่ จึงทนไม่ได้กับการถูกเอาเปรียบ และไม่ค่อยจะยอมรับคำสั่งอย่างง่ายดาย เมื่อมีอะไรที่เข้าข่ายนี้ก็จะเริ่มเคืองหรือถูกสั่งมากๆ ก็จะเริ่มไม่อยากทำหรือต่อต้านไป เพราะในบ้านมีหลายคนต้องคอยรับอารมณ์หลายรูปแบบในเวลาเดียวกัน สุดท้ายคือ...เหนื่อยแล้ว...จะทนไม่ไหวแล้ว...ระเบิดเลย  สังเกตตัวเองว่า...ภายในหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ จะควบคุมอารมณ์โกรธได้ไม่นาน คิดอะไรไม่ออกเลยหรือเวลาโมโห เหมือนเป็นสิ่งบอบบางที่เรารู้ตัวมานานแล้วนะตั้งแต่วัยรุ่นแล้วแต่เราพยายามสร้างบุคลิกอื่นมากลบเกลื่อนมันไว้

วันนี้ตอนบ่าย...เหมือนมีแสงสว่างเล็กๆ ลอดเงาไม้หลังฝนมาได้ไปฟังเรื่องธนาคารความดี จึงได้ข้อคิดว่า ทำไมเราไม่ทำความดีต่อไปหล่ะ เราจะเปลี่ยนให้กลายเป็นเรื่องดีให้เยอะที่สุด ให้เราทึ่งกับการกระทำของเราเองสิอันนี้ คือ ข้อที่หนึ่ง ส่วนข้อที่สอง ไปดูรูปคติสอนใจเก่าๆ ที่เก็บไว้ตอนเลือกหน้าปกบันทึกเล่มแรกนี้ คือ ความสงบนั้นเอง ได้ความคิดว่าถ้าห้ามโทสะไม่ได้ ก็ให้นิ่งๆ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นปล่อยให้มันเป็นไปแบบเรียบๆ ของมัน หายใจช้าๆ ไม่ไหวก็เข้าห้องน้ำหามุมทบทวนก่อน ทำตัวเองให้สงบราบเรียบเหมือนสายหมอกบนยอดเขา(แบบในรูป) สุดท้ายคือทำให้นิ่งและสงบให้นานที่สุดนั้น ทำอย่างไรนั่นเอง...