เลือกแล้วได้อะไร
เลือกเกิดบ่ได้ให้ใฝ่ในทางดี
บุญวาสนาขั่นบ่มีดีอยู่ที่เฮาสร้าง
นั่งเบิ่งฟ้าน้ำตาบ่แทนข้าว
ก้มหน้าสู้ใกล้ใกลพอได้กิน
แปลความกันนะเมื่อก่อนก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกตอนนี้ก็ไม่รู้เข้าใจถูกแค่ไหนก็พิจารณากันเอานะ
วรรคหนึ่ง
ชีวิตคนเรานั้นเลือกเกิดกันไม่ได้แต่เลือกที่จะดีได้และไม่ดีได้ขึ้นอยู่กับตัวเรา
วรรคสอง
เมื่อคนเราเกิดมาแล้วอยู่ในครอบครัวชนชั้นสติปัญญาที่ไม่เท่ากันแต่เราสามารถดีขึ้นได้ด้วยการลงมือกระทำเองสร้างความรู้สติปัญญาให้ตัวเองเพื่อได้เพิ่มฐานของชีวิตหากมีแล้วไม่สร้างต่อมันก็หมด
วรรคสาม
หากนั่งรอแต่โชคชะตามันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเหมือนชาวนาหากฝนไม่ตกแล้วนั้งแหงนหน้ามองฟ้าจนน้ำตาร่วงมันก็กินแทนข้าวไม่ได้หรือชีวิตคนทั่วไปนั่งแต่หายใจไม่ทำมันก็ไม่มีอะไรดี
วรรคสี่
จะทุกข์ยากลำบากอย่างไรมันจะใกล้จะไกลก็ต้องสู้แล้วได้มากได้น้อยก็ดีกว่าไม่ได้อย่างเช่นคนอีสานนั่งรอฝนตกมันก็ไม่มีข้าวกินดิ้นรนมาทำงานลำบากกรุงเทพยังพอได้มีเงินฝากให้ทางบ้านซื้อปลาทูมาป่นกินมันก็ยังดี
ทั้งสี่คำนี้นึกได้ว่าป๋าเคยสอนเราเองตอนยังเล็ก รอก็สงสัยว่าพ่อเองก็สติปัญญาดีเราเองเกิดมาก็มีสติปัญญามากกว่าคนปกติ(แม่งเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว)แต่ทำไมพ่อต้องเกิดเป็นลูกชาวนาลำบากแล้วโตมาทำงานก่อสร้างแล้วทำไมเราเกิดมาเป็นลูกก่อสร้างจะโตเป็นอะไร พ่อก็สอนให้รู้เราเองมันเลือกเกิดกันไม่ได้แต่เกิดแล้วให้ทำสิ่งดีๆอย่าทำผิดสิ่งต่างๆในแทบทุกเรื่องอย่างไปโรงเรียนถ้าเข้าเรียนกี่โมงก็ต้องไปให้ทันไม่สบายไม่มากถ้าไปไหวก็ให้ไป
พอโตมาอีกนิดก็เป็นเรื่องที่เมื่อก่อนคิดไม่เป็นหรอกว่าคนเราดูภายนอกมันไม่ได้สงสัยทำไมเขาแต่ตัวดีจังแต่พ่อเราแต่ตัวไม่ดีเลยเมื่อก่อนพ่อชอบใส่กางเกงยีนส์เก่าๆบางทีก็ขาดเสื้อเชิตแขนยาวเก่าๆเมื่อก่อนไม่รู้หรอกว่าพ่อประหยัดใส่ให้มันขาดจนใช่ไม่ได้ไปทีละตัวนานๆจะเอาตัวใหม่มาใส่ทั้งที่แม่ก็หาไว้ให้เรื่อยขนาดไปโรงเรียนลูกวันพ่อ พ่อคนอื่นมาแบบหล่อพ่อเรามาแบบกรรมกรเลยบางทีมือยังเปื้อนสีอยู่แต่เหตุการที่ให้ได้คิดว่าคนเรามันสร้างได้บางคนแต่งตัวดีมีภูมิฐานแต่ไม่มีเงินในกระเป๋าก็มีเป็นหนี้อีกต่างหากแต่ปะป๋าแต่ตัวซอมซ่อแต่จะบอกว่าให้หลังไปประมาณยี่สิบปีเงินหมื่นบาทมันไม่น้อยนะบอกเลยแต่ตัวซอมซ่อแต่เงินในกระเป๋ากางเกงยีนส์ขาดๆมีอย่างต่ำก็หมื่นขึ้นละวันนึงพ่อพาไปทำงานกลับบ้านพ่อพาแวะซื้อเป็ดพะโล้กับปลาทูไปฝากแมวที่บ้านแวะร้านเป็ดพะโล้พ่อก็สั่งเป็ดเราก็งงทำไมพ่อไม่สั่งตรงเป็นเนื้อแต่สั่งที่เป็นปีกกับตีนตุ๋นแม่ค้าเห็นสภาพการแต่งตัวประมาณว่ากูไม่ยากตักให้เลยมีตังส์จ่ายกูกป่าวมีอีกคนมาซื้อแม่ค้าก็ตักให้ก่อนพอตักให้พ่อพ่อควักตังส์ออกมาจ่ายพ่อก็หาเหรียญนะที่จะจ่ายแต่แบงค์มันบังเลยต้องหยิบแบงค์ออกก่อนแม่ค้าเห็นแล้วงงประมาณว่ามีแต่แบงค์พันกะแบงค์ห้าร้อยเป็นปึกควักเหรียญจ่ายเงินย่อยหมดเดินไปซื้อปลาทูอีกสั่งปลาทูไปให้แมวก็จะสั่งปลาทูเข่งที่มันตัวเรียวเล็กสุดจำไม่ได้ว่าเขาเรียกว่าปลาทูอะไรแต่จะชอบว่าปลาทูแมวพ่อก็สั่งห้าเข่งประมาณสามสิบบาทมั้งแม่ค้าประมาณเดิมแต่พอจ่ายตังส์มันไม่มีเงินย่อยก็เลยต้องจ่ายแบงค์ห้าร้อยแม่ค้าต้องเดินไปแรกตังส์มาทอนแบบงงงงมันมีได้ไงวะนี้ละครับคนเราถ้าลงมือทำมันก็มีได้ทุกอย่าง
บางทีก็สงสัยทำไมพ่อไม่อยู่บ้านนอกมาอยู่ทำไมกรุงเทพมันแออัดพ่อก็บอกว่าอยู่บ้านทำนาฝนตกดีก็ได้ข้าวกินฝนตกไม่ดีก็ไม่มีอะไรกินหาเงินก่อนได้พอมีพอกินแล้วจะกลับมาอยู่บ้านให้ลูกเรียนจบก่อนใกล้ถึงฝันก็มาเสียก่อนมาทำงานกรุงเทพได้มากได้น้อยมันก็ยังได้ทุกวันยังได้กินทุกวันแต่ก่อนคิดไม่เป็นหรอกแต่ตอนนี้พอเข้าใจว่าคนเราอย่ารอฟ้ารอโชคชะตาภาวนาแบบลมๆแล้งให้ลงมือทำกระทำจริงได้มากได้น้อยก็ทำก่อนก็ขึ้นชื่อว่าได้กระทำแถมมีความรู้เพิ่มพูนอีกอย่าหายใจทิ้งๆกันไปวันๆแต่แบบนิ่งๆหายใจทิ้งๆไปวันทำท่าทางมีสง่าคนก็ศรัทธากันนะ
ไม่รู้เป็นไรช่วงนี้คิดถึงแต่ประป๋าก็น่าจะเป็นว่าที่พึ่งในชีวิตเรื่องแนวคิดการกระทำมันก็จะมีแต่พ่อนี้แหละคอยช่วยเหลือให้แนวทางคำแนะนำและแก้ไขส่วนเรื่องชีวิตกินอยู่ส่วนตัวกิริยามารยาทก็เป็นแม่คอยให้คำแนะนำเมื่อมันเจอปัญหาหนักในช่วงนี้เรื่องงานก็เลยหาที่พึ่งซึ่งเมื่อก่อนก็มีแต่พ่อแล้วก็มี่ปัญหาในความคิดตอนนี้ว่าทำไมพระถึงชอบวางมาดให้ดูสุขุมเชื่องช้าเนิบๆนั่งหลับตาพริมทั้งๆที่มันคัดธรรมชาติมนุษย์ยิ่งพระหนุ่มมันน่าที่จะคล่องแคล่วว่องไวแต่มีความสำรวมพอดีพอควรกับเหตุการณ์สถานที่นั้นๆก็แล้วแต่จะเป็นกันไปเหนาะแต่สวนตัวตอนนี้ยังงงยิ่งตัวเองเป็นคนหนุ่มแล้วยังดุดันด้วยมันก็เลยเป็นที่ไม่พอใจของหลายๆคน
แล้วแต่จะเป็นกันไปละวะเราทำเราก็ได้วาสนาไม่มีพรรคพวกแต่ก็ได้กระทำตั้งมากมาย พวกมากนั่งแต่อมขี้ปากมมันก็ได้แต่ติ
ผมรู้ดี ผมรู้ดี
(คำพูดคนอื่นหรอกเอามาประชดท่านผู้นั้นไม่ได้อ่านหรอกไม่ทันสมัยหรอก)
ความเห็น (1)
ท่านแต่งกอลนเองหรือเปล่าคะ กินใจมากค่ะท่าน เข้าใจถ่องแท้