จุดเล็กๆ ของคำขึ้นต้นในผู้สูงอายุ
เมื่ออายุเข้าเลข 60 ปีขึ้นไป ใครต่อใครก็นิยามว่า แก่ ผู้สูงอายุ หรือเรียกว่า วัยชรา ได้ยินคำนี้ทีไรมักไม่ค่อยรื่นรมณ์เท่าไหร่ บางครั้งมันคงทำให้ดูไม่สดชื่น ด้อยค่าในตนเอง เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา ได้มีโกาสไปจัดกลุ่มกิจกรรมบำบัดในผู้สูงอายุ ที่บ้านพักผู้สูงอายุแห่งหนึ่ง ได้ยินเสียงสะท้อนมาจากชายวัย 70 กว่าปีบอกว่า ที่นี่ใครๆก็เรียกว่า ตาไบรอัน (ขอใช้นามสมมติก่อนนะค่ะ) กันทั้งน้าน..แต่ความจริงเรียกแค่ ลุงหรือว่าถ้าเรียก พี่ ล่ะก็ยิ่งชอบใหญ่ เห็นไหมค่ะ เราเคยถามหรือขอนุญาติที่จะเรียกขานพวกท่านเหล่านี้กันหรือไม่ การที่อายุมาก ไม่ได้แปลว่าใจจะยอมรับมันตามอายุที่มากขึ้น....โดยเฉพาะหากมองตามแนวคิดของErikson ให้วัยนี้เป็นระยะของ Integrity กับ Despair คือหากตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมาสามารถดำเนินมาได้อย่างดี มีความเจริญก้าวหน้าอย่างต่อเนื่อง ทั้งด้านฐานะ การงาน ครอบครัว และเห็นความสามารถของตน จะทำให้เกิดความมั่นคงทางใจ (Integrity) เมื่อเข้าสู่วัยผู้สูงอายุยอมรับสภาพของตนและเหตุการณ์ต่างๆ ตามความเป็นจริง เข้าใจและยอมรับความเปลี่ยนแปลงของร่างกายที่มีความเสื่อมตามวัย มีความสุขเฝ้าดูการเจริญเติบโตของลูกหลาน นอกจากนี้ยังพร้อมที่จะทำประโยชน์ต่อสังคม ตามประสบการณ์ ความสามารถของตนที่มีอยู่ ในทางตรงกันข้ามหากชีวิตพบความล้มเหลว ไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตที่ผ่านมา จะนำไปสู่ความกังวล เศร้า ท้อแท้สิ้นหวัง (Despair) รู้สึกตนเองด้อยคุณค่าในวัยผู้สูงอายุนี้ได้
ความเห็น (3)
ตอนนี้อายุไม่ถึง 50 ก็ไม่อยากให้เรียกป้าเหมือนกัน คงต้องทำใจสักพัก สังขารเป็นสิ่งไม่เที่ยง ความจริงก็คือความจริง แต่ความรู้สึกดีๆ ที่เรียกคำนำหน้าว่า"คุณ"ดูดี และให้เกียรติเหลือเกิน ขอบคุณที่แชร์ไอเดียดีๆแบบนี้นะคะ
...นามนั้น..สำคัญไฉน..ยิ่ง..คำนำหน้า..นามนั้น..อ้ะะๆๆๆ...(ตั้งแต่ใช้คำว่า.."ยายธี"..รู้สึกว่า..มีภูมิต้านทาน..ความแก่..เยอะขึ้น..เจ้าค่ะ....อ้ะะๆๆๆๆ).......
ขอบคุณ คุณยายธี, อ.นุ, และ อาทิตยา วังวนสินธุ์. สำหรับความคิดเห็นและดอกไม้ค่ะ