ก่อนอื่นขออธิบายคำที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาให้เข้าใจกันก่อนนะค่ะ คำนั้นคือคำว่า "คนพิการทางการได้ยินหรือการสื่อความหมาย" และ " บุคคลที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน" หมายถึงคนที่สูญเสียความสามารถในการได้ยิน ซึ่งแบ่งได้เป็น 2ประเภท คือ หูหนวก และคนหูตึง คนหูหนวกทุกคนมีชื่อเป็นภาษามือของตนเองโดยตั้งตามลักษณะเด่นของเจ้าของชื่อ อย่าเรียกคนหูหนวกว่า " ใบ้" หรือ " ไอ้ใบ้" เพราะมันเป็นความหมายในเชิงดูถูก หูไม่ได้ยิน จึงต้องใช้ตาดูแทนหูฟัง เพื่อรับรู้ข้อมูลต่างๆ และสื่อสารด้วยภาษามือซึ่งเป็นภาษาแรกของเขาแทนปากพูด ซึ่งมักจะเขียนภาษาไทยตามไวยากรณ์ภาษามือ คำที่ใช้จะเป็นคำสั้น ๆ ง่ายๆ และวางสลับที่กัน ถ้าเพื่อนจะเขียนคุยกับเขา จะทำให้เข้าใจได้มากกว่าการเขียนประโยคยาว หรือบางที่ก็จะมีคนที่สามารถใช้ภาษามือได้ มาช่วยเป็นสื่อกลางในการสื่อสาร เรียก " ล่ามภาษามือ" และฝากบทกลอนของ ท่าน มล.ปิ่น มาลากุล
อันสิทธิมนุษยชนข้อใดเล่า จะเทียบเท่าสิทธิการศึกษา
ประกาศก้องต้องให้ความเมตตา เสมอหน้าหนวกใบ้ไม่เว้นเอย