ก่อนกิจกรรมวันแม่ได้ขอให้นักเรียน ม.ต้น เขียนเรียงความ"แม่ของฉัน"ส่งเพื่อจะคัดให้ส่งประกวด ได้อ่านเรียงความของเด็กคนหนึ่งที่ดิฉันเคยบันทึกในหัวข้อ"เด็กเสราะกราว" เธอเขียนว่าเกิดมาก็ไม่เคยเห็นแม่ เพื่อน ๆ เขาล้วนมีแม่ แต่ตัวเองกลับไม่รู้จะเรียกใครว่าแม่ เพราะตั้งแต่รู้ความ จนปัจจุบันเรียนม. 3 แล้ว แม่ไม่เคยมาให้เห็นหน้า ในชีวิตมีแต่ยายแก่ ๆ อายุเกือบ 90 ปี ที่ดูแลให้ข้าว ให้น้ำ ให้ความอบอุ่นตลอดมา เธอบอกว่ารู้สึกสงสารยายมากที่ยอมลำบากเพื่อดูแลเธอมา ไม่เคยดุด่าซ้ำเติมให้เจ็บใจในยามผิดพลาด มีแต่สอนให้ทำดี อดทนเพื่ออนาคตตั้งใจเรียน แค่นี้ยายก็ดีใจแล้ว เทียบกับเพื่อนที่มีแม่ดูแล แต่กลับไม่เห็นค่า ชอบทำร้ายจิตใจแม่ ทะเลาะกับแม่ มีปัญหากับแม่สารพัด เธอฝากบอกเพื่อน ๆ ในเรียงความว่า
"ให้รักษาความรักของแม่ให้ดี เพราะตัวเธอเองโหยหาแม่มาตลอด แต่ไม่เคยมี แต่เพื่อน ๆ ที่มีแม่ ก็ขอให้ดูแล รักแม่ให้มาก ๆ เพราะถ้าไม่มีแม่แล้วก็ไม่รู้จะมีชีวิตต่อไปอย่างไร..."
ดิฉันได้นำเรียงความของเธอไปให้เพื่อน ๆ ครูในโรงเรียน อ่านเพื่อให้เป็นอุทาหรณ์สำหรับทุกคน ให้นึกถึงความรักของแม่ไม่ใช่เฉพาะวันแม่ แต่ขอให้เป็นทุกวัน ทุกนาที ทั้งโลกนี้ โลกหน้า ทุกคนคงปรารถนาให้เป็นแม่ลูกทุกชาติไป และสอนให้คนที่จะเป็นแม่ในอนาคต ที่ต้องมีความรับผิดชอบต่อชีวิตที่ทำเขาเกิดมา จะได้ไม่ทุกข์ทนเพราะขาดแม่อย่างทีเธอเป็น...
เรียงความของเด็กทำให้ดิฉันมองแม่ของตัวเองในมุมใหม่มากขึ้น นอกจากดูแลรักษาความรักของแม่แล้ว เรายังต้องพยายามเข้าใจความรักของแม่ที่ปราศจากเงื่อนไขใด ๆ หาเวลาให้แม่มากขึ้น ปฏิบัติต่อแม่อย่างสม่ำเสมอให้ท่านสบายใจตลอดเวลาที่ท่านอยู่กับเรา ไม่ต้องไปเกี่ยงลูกอื่น ๆ(พี่น้อง) เพราะความรักของแม่ไม่เคยเกี่ยงใคร
สวัสดีค่ะท่าน วราวัลย์ คำดี หวังท่านคงจะสบายดนะคะ
มาให้กำลังใจ ในการ รัก และ ดูแลแม่ อย่าลืมนำดอกไม้ไปฝากครทิพย์ บ้างนะคะ
ขอบคุณมากมายค่ะคุณครูทิพย์ สบายดีเช่นกันนะคะ ขอบคุณที่ให้กำลังใจ ขอคุณพระคุมครองทุกท่านค่ะสาธุ ๆๆ