ในบทนี้ขอกล่าวถึงประสบการณ์ส่วนตัวที่ได้เริ่มเข้าใจ เรื่องการเรียนรู้จากอดีตของเรื่องต่างๆที่พบเห็นอยู่บ่อย ทําให้เห็นความสําคัญของประวัติศาสตร์ที่มีผลต่อความเข้าใจ ในเรื่องที่พบเห็นรอบตัวเรา หลักคิดนี้ผมได้จากท่านพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต) เป็นพระคุณต่อตัวผมอย่างสูง เรื่องความกลัวเกิดจากความไม่รู้ ที่เขียนไว้ในบันทึกก่อนทําให้ได้คิดต่อว่า นอกจากตัวเองอยากจะแก้เรื่องความกลัว ยังมีอีกเรื่องเห็นว่าสําคัญไม่น้อยคืออยู่ในสังคมอย่างไรถึงจะเป็นสุข จากการศึกษาและเรียนรู้ได้พบว่าความเข้าใจเป็นเรื่องสําคัญ ความเข้าใจต่อคนรอบข้างและความเข้าใจต่อเหตุการณ์ ผมได้ฝึกมองเรื่องต่างๆที่เกิดมันจากเหตุอะไร แล้วเหตุนั้นความเป็นจริงตามธรรมชาติเป็นอย่างไร นี่คือเรื่องเหตุการณ์ เกี่ยวกับคนในรอบตัวมีคนมากหลายตั้งแต่ในครอบครัวถึงนอกบ้านที่ต้องพบอยู่เสมอ ได้มองเห็นว่าก็ต้องใช้ความเข้าใจเป็นตัวนําอยู่เสมอ จากการฝึกและใช้ความเข้าใจเป็นตัวนําปรากฎว่าได้ผลหลายเรื่อง จิตใจตัวเองก็เป็นสุข คนที่ได้พบประพูดคุยก็สบายใจ ทําให้ตัวเองยิ่งเห็นความสําคัญว่าเข้าใจคนอื่นดีกว่าให้คนอื่นมาเข้าใจตัวเรา ผมว่าสังคมจะเป็นสุขทุกคนต้องเข้าใจกัน
ขอขอบอาจารย์ที่ให้กําลังใจอยู่เสมอ
ขอบคุณ คุณsila phu ที่ยังให้กําลังใจผม
ขอบคุณครับท่านอาจารย์ ที่กระตุ้นเตือนให้ทําการส่งอาจารย์ จะพยายามครับ
ผมเองก็ชอบอ่านผลงานของท่านเจ้าคุณพระพรหมคุณาภรณ์มากครับโดยเฉพาะ "พุทธธรรม"
มีอีกหนึ่งเล่มโปรดครับ "วิถีแห่งปราชญ์ ปฏิปทา จริยาวัตร ของ พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต)
ขอบคุณครับทุกวันนี้หลักคิดส่วนใหญ่ก็ได้จากท่านพระพรหมคุณาภรณ์ครับ
การเห็นประโยชน์ผู้อื่นเป็นที่หนึ่ง เห็นว่าคนอื่นสำคัญกว่าตัวเรา เห็นว่าคนอื่นดีกว่าเรา ช่วยทำให้เรามีแง่มุมความคิดที่แตกต่างจากเดิม เห็นด้วยจริงๆค่ะ