บันทึกการเดินทาง....ตอน.....แม่ให้ฉัน
บันทึกการเดินทาง.....ตอน แม่ให้ฉัน...
“กับคนน่ะเราต้องปากเบาไว้นะลูก...แล้วอย่าขี้ชิด” เสียงนี้ก้องในหูทุกครั้งที่ต้องไปยังที่ใหม่ๆ และยังต้องใช้เสมอในที่เดิม ๆ คนเดิม ๆ บันทึกการเดินทางของข้าพเจ้าส่วนใหญ่จะบอกเล่าแต่เรื่องของการลงพื้นที่ และการพบเจอจากการทำงาน ซึ่งมันเหมือนการเดินมากว่าค่อนทางและค่อนชีวิตด้วยสิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าถูกปลูกฝังมาโดยผ่านการบอกเล่าของแม่ แม่สอนฉันโดยไม่รู้ตัว ซึ่งเมื่อหันหลังกลับไปดูว่าทำไม่ข้าพเจ้าจึงเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะ พูดคุยกับคนง่าย และฉันโชคดีเหลือเกินที่เพื่อนและคนรอบข้างของข้าพเจ้าทุกคนล้วนจริงใจทั้งนั้น
หนึ่งวันในเดือนสิงหาคมเป็นวันของแม่ (แหมแต่ไม่ได้หมายความว่าทุกวันจะไม่ใช่วันของแม่นะ) เพียงแต่วันนี้เป็นวันที่เขากำหนดมาก็เท่านั้น อีกวันหนึ่งของเดือนสิงหาข้าพเจ้าและเพื่อน ๆ คุยกันเรื่อยเปื่อย ๆ ขนาดคุยถึงเรื่องทางบ้านทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกัน เสียงหนึ่งทำให้ข้าพเจ้านึกตั้งคำถามกับตัวเองว่าแล้วฉันได้มันมาจากไหนล่ะ “น้องเนี้ยคิดดีเนอะ คุยเก่ง ยิ้มเก่ง มาทำงานกี่วันเนี้ยทุกคนชมน้องทั้งนั้น” คำนี้แหละที่ทำให้ข้าพเจ้าต้องกลับมาหาคำตอบกับตัวเอง ซึ่งใช้เวลาไม่นานนักกับคำตอบ ก็แม่หนูสอนไว้พี่..แม่บอกว่า กับคนนะให้ปากเบาไว้ แล้วก็อย่าขี้ชิด” คำตอบของข้าพเจ้าทำให้น้อง ๆ หลาย ๆ คนในที่ทำงานถึงกับมองหน้ากัน
“วันนั้นมะเดินทูนถาดปลาไปขายที่หลาด เดินกันหลายคนนิเป็นแถวห่าง ๆ กันตามความเร็วของการเดิน” เดินบนถนนลาดยางเหอ แล้วลาดยางสมัยก่อนมีที่ไหน เดินผ่านป่าเพแหละ มะตอบข้าพเจ้าแล้วเล่าต่อ “เราเดินกันมีพี่หม๊ะ พี่ขอ มะเดินคนแรกแหละ” พอเดินได้สักพัก มะเห็นต้นไม้ไหว ๆ ก็ทักไปว่า ใครนั่น ไม่มีเสียงตอบ ก็เดินเข้าไป ก็มีคนชาย 2-3 คนเดินออกมา มะก็ยิ้มทักทายแล้วถามว่ามาแต่ไหน และจะไปไหน ไปโถกหม่าย..เขาก็ยิ้มกลับมาแล้วบอกว่าไม่พรือไปโถก มะก็ถามว่าซื้อปลาไหม(สัญชาตญาณแม่ค้ามาเลย) เห็นท่าทางเขาลังเลก็เลยบอกว่า เอาไปกินก็ได้หากไม่มีเบี้ย เขาว่าไม่พรือ...แล้วมะก็เดินต่อไป
สักพักหลังจากมะเดินพ้นไปแล้ว เพื่อน ๆ ที่เดินตามหลังกันมาเป็นแถวนั้นโถกปล้นหมด ทั้งเบี้ยทั้งปลาที่จะเอาไปขายหล่นเต็มไปหมด อ้าวแล้วเขาโถกใครปล้นอะ..ก็คนที่มะทักเขานะแระ เป็นโจร สมัยก่อนนะมีบ่อยและก็เยอะมากกับการปล้น แล้วทำไมเขาถึงไม่ปล้นมะอะ..ก็คิดแลเองแหละว่าทำไมเขาถึงไม่ปล้นมะในเมื่อมะเจอเขาก่อนคนอื่น ๆ “มะทักทายและก็พูดดีกับเขาหม่ายอะเขาถึงไม่ทำ อืมมมน่าจะใช่นะเพราะเวลาเราตั้งใจทำอะไรแล้วมีคนมาพูดคุยอะไรกับเรา ๆ ก็จะลืมในสิ่งที่จะทำไปขณะหนึ่งก็ได้ (หลักการอะไรก็ไม่รู้นิแต่ตัวข้าพเจ้าก็เป็นอยู่นะคุณเป็นไหม)
เรื่องเล่าเก่า ๆ สมัยพ่อแม่ยังรุ่น ๆ มักจะถูกเล่าต่อมาตลอดจากครอบครัวของข้าพเจ้า แม้จะห่างหายมานานเกือบสิบปีที่ไม่ได้ยินเรื่องเล่าจากผู้ชายคนหนึ่งที่ห่างหายไปจากพื้นที่ในบ้านแต่ไม่เคยหายไปจากหัวใจ พ่อแม่ของข้าพเจ้ามักจะเล่าเรื่องราวสมัยที่เขาหนุ่มสาวกัน บอกถึงความยากลำบากในการเลี้ยงลูกสิบคน มะบอกว่าบางครั้งเงินไม่มีจะซื้อข้าวสารต้องไปหยิบยืมมาเพื่อซื้อข้าวหุงส่วนกับข้าวก็ถือคันเบ็ดไปริมคลองได้มาตัวสองตัวก็พอแล้วสำหรับให้ลูก ๆ ที่ร้องกระจองอแง บางคนให้บางคนไม่ให้ เวลาไปนั่งหน้าบ้านใครเขาจะไล่ตลอดเพราะลูกเยอะและเสียงดังก็เด็ก ๆ เล่นกันย่อมมีเสียงดังเป็นธรรมดา แต่มะไม่เคยโกรธเขาได้แต่ยิ้มแล้วอุ้มลูกเล็ก ๆ เดินตามหลังเป็นขบวนกลับบ้าน
คำสอนของแม่ผ่านเรื่องเล่า เรื่องแล้วเรื่องเล่ามันเหมือนนิทานสอนเด็กที่จะมีคำถามต่อท้ายตลอดว่า นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า.....แม่ของข้าพเจ้าคงไม่ทันสมัยขนาดจะถามลูกอย่างนั้นหรอก แต่สิ่งที่แม่เล่าสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตให้ข้าพเจ้าและพี่ ๆ น้อง ๆ ฟังนั่นแระมันสั่งสมอยู่ในตัวข้าพเจ้าโดยไม่รู้ตัว...แล้วคุณล่ะได้อะไรจากแม่มาบ้างนอกจากชีวิตและลมหายใจ ลองนึกดูนะค่ะ....
................................
ความเห็น (5)
อยากให้คุณลองคิดว่าคุณได้อะไรจากแม่มาบ้าง นอกจากชีวิตและลมหายใจ
เรามีวันนี้ได้ก็เพราะแม่ค่ะ
ได้จากแม่ทั้งหมดค่ะ ทุกลมหายใจค่ะ
น้อง....อัดโตยมาบันทึกนี้ได้แรงอก ชาดหนัดเหนียน ...แต่ ถ้าให้หรอยเหลย น้องเขียนเชิงอรรถ อธิบายหยายความสักหีด ให้คนบ้านอื่นเขารู้มั่งเช่น"อย่าขี้ชิด" ถ้าไม่หยายความพาลเข้าใจไปถึง ขี้ไม่หยุด"
(ออกบวชหลบบ้านม้ายแวะมาหาบังที่ปากยูนมั่งต๊ะ คิดถึงเดี๋ยน พบนายหัวใหญ่มั่งม้าย)
ขอบคุณทุกความคิดค่ะ
และขอบคุณหนัดเหนียนก็บังหีม..น้องก็คิดว่าจะใช้นะค่ะแต่ก็ไม่ได้ทำ..ขอบคุณค่ะสำหรับคำแนะนำ อิอิ น่าว่าเขาคิดว่าพันนั้นจริง ๆ
ว่าอยู่เหมือนกันว่าจะไปเที่ยวปากยูน เดี๋ยวน้องค่อยชวนนายหัวไปนะค่ะ