ผญา ตอนที่ ๑๔

หมวด ๑๔ รำลึกสึนามิ ๒

รำลึกสึนามิ 2
เสียง…?
เสียงคลื่นดังซ่าซ่า ไหลบ่าบ่ทันหนี
เสียงน้ำตีเรือไหว ใส่หาดทรายบ่มียั้ง
เสียงน้ำดังทะมึนคลื่น กลืนคนกำลังแล่น
เสียงหวีดฮ้องทั่วแดนควาแขนกันขวาซ้าย หนีตายขึ้นบ่อนสูง
เสียงตึกเฮือนพังล้ม บ้านถล่มแปนหาย
เสียงแล่นหนีความตาย คุบคะมำสะยานเต้น
เสียงไซเรนดังก้อง เอิ้นขึ้นมองหม่องสูงก่อ
เสียงร้องขอความช่วยเหลือไจ้ไจ้ เทิงไห้กะพ่องกัน
เสียงน้ำไหลเกินสิกั้น คูขั่นแก่นปูนหรือหิน
เสียงกลืนกินอย่างใจเย็น อิ่มบ่เป็นทะเลฮ้าย
เสียงฮ้องไห้หาพี่น้อง ผองลูกเมียคณาญาติ
เสียงต่างชาติฟังบ่แจ้ง แสดงได้แต่ท่าทาง
เสียงครวญครางบัดน้ำฮ้ายคลื่นใหญ่สงบลง
เสียงขอโลงใส่ศพ นบมือวอนไหว้
เสียงคนหายหาเอิ้น เตินกันอยู่ไสแน้
เสียงพ่อแม่ว่าลูกข้อย หายจ้อยมิดทะเล
เสียงหามแปลแบกคนฮ้อง คนเจ็บส่องแสวงหา
เสียงความเวทนาถึง อึงคะนึงวายวุ่น
เสียงอุดหนุนน้ำใจแจ้ง แสดงความสงสารซ่อย
เสียงพี่น้องคอยอยู่ใต้ วอนไหว้ให้ซ่อยกัน
เสียงหาศพตะโกนลั่น ฟันฝ่าโคลนตม
เสียงระงมไปทั้งเกาะ แก่งเขาสะเทินฟ้า
เสียงผญากะเลยเว้า ซ่อยกันเฮาทุกก้ำฝ่าย
เสียงน้ำใจทั่วฟ้า ลงมาค้ำภาคใต้เฮา
เสียงเอิ้นว่า…มาเด้อซุมหมู่เจ้า ซ่อยกันเบิ่งดูแล
ยามนี้แจมุมได๋ ต่างใจบ่ยอมนิ่ง
ซ่อยกันหลิงซ่อยกันซ้วน มวลศรัทธาผู้ใจใหญ่
ใสหรือขุ่นบาดห่านี้สิเห็นฮู้ผู้สุคน พี่น้องเอ้ย คนไทยเอ้ย ฯ
แต่งไว้เมื่อ 26 ธ.ค.48 (หลังเกิดคลื่นสินามิ)
ขอไว้อาลัยกับเหตุการณ์ความสูญเสีย ครั้งยิ่งใหญ่ในประเทศ อันเกิดจากภัยพิบัติทางธรรมชาติฯ