ผญา ตอนที่ ๑๑

หมวด ๑๑ สามัคคีกันไว้ ปานไฟในเตา เต้ากันไว้ ปานหมู่เขียดฮ้องอยู่กลางทุ่ง..พี่น้องเอ้ย

• ตอนนี้เป็นตาย้านฮ้าย หลายความซ่าภาษายิน

  มาคือดินสิเอียงหงวย คนป่วยใจไปลายย้าน

  ย้านแต่พาลพาม้วน ควรบ่ควรให้คิดถี่...แน่เด้อ

  ฟังให้ดีถ้วนถ้วน สมควรแล้วกะจั่งทำ

  เขียนกลอนมาตอกย้ำ ให้สำนึกใน "ความจริง"

  อย่าฟ้าวตีงเพราะอารมณ์ สิใส่คมเจ้าของได้

  เฮาทั้งหลายเคยเห็นแล้ว แนวเป็นมาเหตุการณ์เก่า

  ตั้งแต่คราวกรุงกว้าง ได้ทรวงเศร้าอยู่บ่วาย

  ...

  สามัคคีกันไว้ น้อยใหญ่อย่าไกลตา...พ่อเด้อ

  พ่อสอนมาตั้งแต่เหิง ให้เบิ่งนำคำเว้า

  ลูกคำเอ้ย.....พ่อของเฮาน้ำตาไห้ สอนปานได๋ลูกบ่เชื่อ

  สังขี้ดื้อเอาเหลือ บ่สมเกียสมเลี้ยง ให้เพียงหน้าผู้สุคน

  ฮักกันไว้ให้พ่อซ้น อย่าหม่นป่าเถียงกัน

  อย่าเป็นพาลนิสัยเสีย ให้เกี่ยกันชูช่วย

  พ่อบ่รวย มีเงินให้ สมบัติกายอย่าได้ฮ่ำ

  พ่อมีแต่แสงธรรม มีคำสอนให้เจ้า ให้ฟังเว้าอย่าลื่นคอง...

  ....

  ลูกคำเอ้ย...ความบ่ถืกบ่ต้อง ลูกคนป่องสังเกตเอา

  บ้านของเฮาไฟสิผลาญ คันด่วนการณ์ใจฮ้อน

  คำพ่อสอนให้ใจตั้ง บ้านเมืองพังใจเจ้าม่วน...สั่นบ้อ...

  สิ่งได๋บ่สมควร ไผมากวนฮีตบ้าน ให้เฮากั้นผู้สุคน

  ....

  ไผสิกิน ไผสิปล้น คนฮู้อยู่ในใจ

  ไผสิหมายครองเมือง กระเดื่องดังเกินบ้าน

  ไผเป็นมาร ไผเป็นฟ้า ไผบาปหนา ไผบุญลื่น

  ไผผู้กินสินผู้อื่น ไผผู้บืนแบกสร้าง แม่นไผม้างทรัพย์อยู่เฮือน

  ไผผู้ใจแปดเปื้อน ไผมันเปลี่ยนอุดมการณ์

  ไผสังหารไทยเฮา ไผผู้เอาแต่ความได้

  ไผทำลายประเทศสิ้น ไผมันกินสินอั่ง

  ไผสิพังแท้แท้ แลแล้วให้ใคร่ครวญ

  ...

  ลูกคำเอ้ย....ไผสิมาซ่อยซ้วน สมควรเบิ่งให้มันดี

  ดินกรุงศรีฯของเฮา ต้องซ๋อยเอากะใจช่วย

  เฮาอย่ากวยตามคำย้อง เฮาอย่ามองแต่เงินจ่าย

  สังเกตุเบิ่งดีดีไว้ ดี-ฮ้าย ให้ส่องเมียง

  ....

  อยากสิเว้าให้เกี้ยง สมได้เสี่ยงลงผญา

  เขียนภาษาด้วยใจกลาง ให้ชั่งใจเด้อท่าน

  อีกบ่นานธันวาใกล้ ลูกทั้งหลายถ้าฟังพ่อ...เบิ่งเด้อ

  ผญาแต่งคอยรอ พ่อสิสอนลูกหล้า ให้มาเตื้องต่อคำ....

  เด้อลูกทั้งหลายเด้อ...ฯ

  ...

  ผญานี้ แต่งด้วยใจเป็นกลาง ท่ามกลางสถานการณ์บ้านเมืองที่ต้องใช้ความรอบคอบในการเข้าถึงข้อมุลข่าวสารของทุกส่วนที่เสนอออกมา....

  ไม่ว่าใครจะเป็นอย่างไรก็ตามที...

  ผู้ตัดสินตามระบอบประชาธิปไตยคือประชาชนพลเมือง

  แต่สำคัญยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดตอนนี้....

  คือปีหน้าพ่อของชาวไทย....ได้ทำหน้าที่ของพระองค์ ปกครองบ้านเมืองให้สงบร่มเย็นมาถึง ๖๐ ปี พอดี

  เราผู้อยู่ใต้ร่มพระบารมี

  ...สมควรได้สามัคคี และสำนึกในคุณความดี ให้พ่อได้เห็นว่า

  สิ่งที่พ่อได้บำบากตรากตรำ และเหน็ดเหนื่อยมาชั่วชีวิตของพ่อนั้น

  ได้ตอบแทนพ่อ สมกับเป็นลูกของแผ่นดิน สมกับเป็นลูกที่เชื่อฟังคำสอนของพ่อ อย่างแท้จริง....

   ๐ ขอให้ลูกทั้งหลายสามัคคี เพื่อมิให้ผุ้ใดมาทำลายแผ่นดินของพ่อ

  และไม่ให้ใครมาทำให้ลูกของพ่อแตกความสามัคคีกัน

  สงสารพ่อเราบ้าง....ขอให้พ่อได้มองลูกอย่างสุขใจ

  แทนความทุกข์ใจในวาระสำคัญเช่นนี้

  แตงเมื่อ 26/11/2005

• สุดที่ความผญาข้อย เฮียนมาฮ้อยปี

  เห็นเพิ่นจาพาที บ่มีได้เท่าเทียม

  คือจังเสียมบ้องตื้น ผะสงค์ทื้นแต่โพนใหญ่

  คันแม้นใจบ่เพียร เมี้ยนโพนกะบ่แปน ซั้นแล้วพี่น้องเอ๋ย