ชีวิตเน่าหนอน ...จะสงสารดีมั๊ยนี่ ?


       สำรวย( นามสมมติ) เป็นผู้ติดเชื้อเอดส์ ที่มักจะมาขอตังค์ชลัญเป็นค่ารถไปโน่นนี่นั่นเสมอ    มีอยู่ครั้งพี่ที่รับผิดชอบไปอบรม  สำรวยเธอมาช่วงบ่ายซึ่งคลินิกปิดไปแล้ว  น้องผู้ช่วยมาตาม

          “พี่โจ้มีคนไข้พี่หลงมาอีกคนหนึ่ง”

         ชลัญคิดในใจ “อ้าวหมดแล้วนี่หว่า มาได้ไงนี่”

         พอลงมาก็พบกับ “สำรวย”นั่นเอง จึงเรียกมาคุย

         ชลัญ “ สำรวยยังไม่ถึงนัดไม่ใช่เหรอ”

         สำรวย “ยังค่ะ คือ.....หนูมีเรื่องเดือดร้อน”  ทำท่าอ้ำอึ้งก่อนจะตัดสินใจเล่า 

           สำรวยเล่าว่า “ฉันจะไปอยู่ต่างจังหวัดกับแฟน   ฉันอยู่บ้านไม่ได้กลัวมันฆ่า”

          ชลัญต๊กใจ “หา! ….. อะไรใครจะฆ่าเธอ  อ้าว!  แฟนไหน สามีเธอติดคุกไม่ใช่เหรอ”คำถามชลัญมาเป็นชุด

           สำรวยยังนั่งยิ้มหน้าจืดๆ “ฉันได้ผัวใหม่หมอ”

           ชลัญ อึ้งซิค่ะ  หญิงเอดส์กับผัวใหม่ “ไหนยังไงเล่าไป”

             สำรวยเล่าต่อ “คือเมื่อเดือนก่อนฉันเอายาไปให้ผัวในคุก (สามีเธอเป็นเอดส์ด้วยติดคุกอยู่) ระหว่างที่ฉันนั่งรอรถไฟกลับบ้าน  ฉันโดนลากไปข่มขืน(โอ๊ย ...ดูสภาพมันแล้วใครช่างหลับหูหลับตา เอามันไปข่มขืนนี่ ) ฉันสังเกตเห็นว่าระหว่างที่ฉันนั่งรอรถนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งเขาสนใจฉัน  นั่งมองและยิ้มให้  ฉันก็ยิ้มตอบเขาไป  เขาเดินเข้ามาคุย เป็นเพื่อน   ฉันเห็นว่าเขาคุยสนุกดี  ฉันก็เลยนั่งคุยกับเขาไปด้วย  เขาหน้าตาดีนะหมอ  คุยไปคุยมาเขาบอกว่าชอบฉัน  ( แล้วแกก็เจือกเชื่อเขา ชลัญคิดในใจ)  เขาว่าฉันสวยถูกใจ ( โอ๊ยท่านผู้อ่านโปรดจินตนาการ  ผู้หญิงตัวผอมๆแห้งๆเตี้ย  ผมยุ่งเหยิง  เนื้อตัวไม่สะอาด ฟันหน้ายื่น 2 ซี่  เวลายิ้มเห็นฟันเหลืองอ๋อย  เสื้อผ้าก็ดูมอมๆ  ถ้าสวยก็สวยแบบแปลกๆล่ะไป๊  หรือไม่ไอ้หมอนั่นไม่บ้าก็เมา )”จากนั้นเขาก็ชวนฉันไปนั่งคุยบนตู้รถไฟ( แล้วแกก็ไปกะเขานี่นะ)แล้วเขาก็ขอมีอะไรกับหนู ตอนแรกหนูก็ไม่ยอมเขาบอกถ้าไม่ยอมเขาจะทำร้าย   (หนูก็เลยยอมงั้นซิ )  คะหนูก็เลยยอมเป็นของเขา  เขาก็เลยขอตามหนูมาบ้านด้วย หนูก็เลยต้องยอม ”

            ท่านผู้อ่านค่ะ ชลัญเอามือกุมหัวเลย  โอ๊ย  สำร๊วย  สำรวย  ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนี่   ถอนหายใจเฮือกใหญ่  ถามต่อ         “แล้วเธอไม่บอกเขาเหรอว่าเธอ เป็นเอดส์” 

          สำรวย”บอกค่ะ แต่เขาบอกเขาไม่ถือ”

           กรรม  กรรม  กรรม  กรรมชลัญ หรือกรรมสำรวยกันแน่นี่  เฮ้ย

          ชลัญถามต่อ “แล้วจะให้ช่วยยังไง”

          สำรวย”หนูจะมาขอยืมตังค์เพื่อเป็นค่าเดินทางไปต่างจังหวัดค่ะ กับแฟนใหม่  ได้ข่าวว่าผัวเก่าหนูมันจะออกจากคุกหนูกลัวโดนฆ่า”

         ชลัญคิดในใจแหม! ทีอย่างนี้กลัวมาเชียว   

          ชลัญถามต่อ “แล้วเขาอยู่จังหวัดไหนล่ะ”

          สำรวยอยู่ “ขอนแก่น จ้า หมอ  ฉันว่าจะขอยืมหมอ สัก 500 บาทพอมีค่ารถไปก่อน  แล้วฉันทำงานได้ฉันจะเอาเงินมาคืนจ้า”

          ชลัญคิดในใจ  สำรวยเอ๊ย...แกยืมฉันไป 18 รอบแล้ว  แกจะเอาปัญญาไหนมาคืนฉัน   “สำรวย  ทำไมไม่ปลักหลักอยู่บ้านเรา ล่ะไมเห็นต้องไปขอนแก่นเลย”

          สำรวย “ ไม่ได้หรอกหมอ  ที่บ้านเขาโกธรฉัน พี่ชายไล่ตีฉันมา ฉันจึงหลบมานี่ แหล่ะ”

             ชลัญคิด  โอ๊ยกรรมจริง “แล้วจะเอาไงต่อให้ตังค์ไปแล้ว แค่ 500 แล้วมันจะอยู่ได้กี่วัน” ชลัญคิดในใจดูแล้วถ้าปล่อยไป  มันต้องขาดยาแล้วก็เจ็บป่วยมาให้รักษาอีกแน่  จึงหว่านล้อมให้อยู่ต่อ  แต่ยังไงสำรวยก็จะไป

ชลัญ “ตอนนี้เธอมีเงินติดตัวมั๊ย” 

         สำรวย “มี 150 บาทหมอ”

          ชลัญ “ แล้วสามีเธอ ใครจะเอายาไปให้เขา” 

          ชลัญ “ฉันจะปล่อยให้มนตาย มันเป็นคนเอาโรคมาติดฉัน  ให้มันตายไปก็ดี”

          ชลัญต้องตัดใจ ให้ไป 200 บาท  แล้วกำชับให้กลับมารับยาต่อ  แต่คิดว่าคงจะยาก  เฮ้ย .....

          ชลัญนั่งหมดแรง ถอนหายใจ  นี่เป็นอะไรกันนี่  กงกรรม  หรือกงอะไร  ทำไม ผู้ป่วยเราแต่ละคนมันถึงได้เน่าหนอนขนาดนี้  ชีวิตที่ไม่มีทางผลุดขึ้นมาจากอบายมุขได้เลย  สามีใหม่สำรวยก็กินเหล้า   สามีเก่าติดยาเสพติด ขายยาบ้าติดคุก   สำรวยหรือก็ไม่ค่อยจะเต็มเต็ง  ลูกสาววัย 5 ขวบ บางครั้งเธอก็กระเตงไปนี่ นั่นด้วย  แล้วอนาคตจะเป็นอย่างไร  อธิบายความเสี่ยง  การดูแลตัวเอง  การกินยา   ไปก็เท่านั้น  คนกลุ่มนี้เขาแทบไม่รับอะไรเลย  รอแต่ว่าป่วยเมื่อไรก็มาหาหมอ แล้วไอ้หนุ่มใหม่นั่นก็ต้องกลายเป็นคนไข้  เอดส์รายใหม่ไปแล้ว  แล้วถ้าเกิดเลิกกัสำรวยไปมีผู้หญิงอื่น  แล้วสำรวยไปมีชายอื่นอีก  แล้ววงชีวิตแบบนี้จะจบอย่างไร  .......  เหนื่อยใจจังเลย

            ยังมีผู้ป่วยแบบสำรวยอีกหลายคนในคลินิก ผู้ติดเชื้อ ซึ่งชลัญ เดาไม่ออกเลยว่า อนาคตเขาจะเป็นอย่างไร  แล้วเราเป็นเจ้าหน้าที่จะตามแก้ปัญหาได้หมดมั๊ยนี่   คิดๆ  แล้วก็คงต้องปลง ปล่อยไปตามกรรมบ้าง  แต่กรรมนี้มัน  แก้อยากจังเลยเน๊าะ  สังคม ทั้ง สังคม คงจะเน่าหนอน ตามชีวิตเน่าหนอนไปด้วย  

 

ชลัญธร   ตรียมณีรัตน์

 

หมายเลขบันทึก: 495828เขียนเมื่อ 24 กรกฎาคม 2012 13:00 น. ()แก้ไขเมื่อ 28 กรกฎาคม 2012 01:10 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (8)

ชื่นชมคุณหมอคะ

สะท้อนปัญหาสังคมชัดเจน

ยังคงมีอีกหลากหลายมุมที่เราไม่เคยได้รู้

ต้องอาศัยผู้ที่อยู่ตรงจุดเกิดเหตุ

การแก้ไข ยากจริงๆคะ

....สงสาร..คุณหมอ..เจ้าค่ะ..(ระวังจะเน่าหนอนไป.ก่อน..กำหนดนเจ้าคะ..)..โรคเน่าหนอน..มันรุนแรง..อย่าให้มันเกาะกินใจ..อิอิ..ยายธี...

“แล้วเธอไม่บอกเขาเหรอว่าเธอ เป็นเอดส์”

      สำรวย”บอกค่ะ แต่เขาบอกเขาไม่ถือ”

อ่านถึงตรงนี้รู้สึกขำแบบสลดหดหู่ยังไงไม่รู้ครับคุณพยาบาลชลัญธร... เขียนได้เห็นภาพเลยล่ะครับ....

ช่วยไ่ปเท่าที่ทำได้..ปลงเสียเถิด..ทุกข์ของมนุษย์ทับถมไม่หมดสิ้น..

ขอบคุณทุกท่านค่ะที่มาให้กำลังใจ  ชีวิตคนไข้หลายคนเน่าหนอนกว่านี้อีกมาก  บทเรียนที่เราได้จากคนกลุ่มนี้คือการคิดต่อไปว่าจะแกปัญหาอย่างไร ต่อไป  ตรงนี้แหล่ะคือความท้าทาย

Blank    ป.
Blank    Somsri
Blank    Tawandin
Blank    ชยพร แอคะรัจน์
Blank    ธ.วั ช ชั ย
Blank    ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์
Blank    นาง นงนาท สนธิสุวรรณ
Blank    พ.แจ่มจำรัส
Blank    kwancha
Blank   

อ.นุ

 

จะมีใครมั๊ย.. ที่ไม่รู้จักโรค AIDS

 

  • เป็นแม่พระของคนไข้โดยแท้
  • เป็นกำลังใจให้ค่ะ

ดูใจไว้น้องชลัญ ดูให้รู้เท่านั้นพอ อย่าไปกอดความเซ็ง มันจะบั่นทอนพลังของเรา ชีวิตเน่าหนอนเกินกว่าเราจะรั้ง เขาเลือกทางชีวิตของเขาเอง

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท