ด้วยรักและอาลัย
ยืนมองควันไฟสีหม่นที่ลอยจากยอดปล่ีองเมรุแล้วสลายหายไปกับอากาศธาตุ ร่างของน้องชายมอดไหม้กลายเป็นเถ้าธุลี .........
ได้แต่ปลอบใจน้องสาวที่ยืนร้องไห้อยู่ข้าง ๆ
"ตัดใจนะ...เขาไปดีแล้ว สุขแล้ว สงบแล้ว นี่แหละความจริง จริงที่สุดของชีวิต ชั่วชีวิตของเรา หากไม่เป็นฝ่ายจากไปเสียก่อน เราจะต้องพบกับความจริงที่สุดอย่างนี้หลายครั้งนัก ทำใจเสียวันนี้ให้รับได้ เพราะเราจะต้องพบเจอเหตุการณ์สูญเสียอย่างนี้อีกหลายครั้งนัก"........
..........................................
ความเห็น (11)
หมอเปิ้น เห็นภาพนี้ที่ไร รู้สึกเศร้า หดหู่ ไม่สบายใจเลยนะคะ คิดอยู่ตลอดว่า ไม่รู้ว่าตนเองจะพบเจอวันไหน? แต่ขออย่า ให้ทรมาร ขอให้ได้ดูแลคุณพ่อ ให้ท่านไปก่อนเรา เราได้ตอบแทนท่านก่อน ส่วนลูกสาว 2 คน เขาก็โตแล้ว ไม่ห่วงเท่าไหร่? เริ่มทบทวนความตาย การตาย น่ากลัว (สำหรับพี่เปิ้น) ไม่มีใครรู้วันตาย ของตน ดังนั้นการเตรียมตนก่อนตาย จึงพยายามไม่กลัว (จริงๆ ก็กลัวนะคะ) พอเตรียมความตายได้... เราจะรู้สึกว่า ใจเบาลง ความโกรธ ก็ลดลง ความอยากมี อยากได้ก็ลดลง ขี้โมโห ลดลง ไปมากนะคะ
ขอบคุณมากนะคะ ที่เตือนสติ ขอบคุณบทความดีดีนี้ค่ะ
สวัสดีจ้ะพี่หมอเปิ้น 
ถึงจะเตรียมตัว ทำใจยอมรับมาแล้ว แต่พอเจอเหตุการณ์จริง ๆ แล้ว มันก็ทำใจยากจริง ๆ จ้ะ จนคุณมะเดื่อคิดว่า ขอเป็นฝ่ายจากทุก ๆ คนไปก่อนจะดีกว่า เพราะไม่อยากพบเจอกับความเศร้าเสียใจเพราะการจาก การสูญเสียอย่างนี้อีกเลย ขอบคุณพี่หมอเปิ้นจ้ะ
- คนที่อยู่จำต้องแบกความทุกข์นั้นไว้ แต่ก็ยังได้มีโอกาสทำบุญให้คนที่เรารัก... ความรู้สึกเจ็บปวดนี้จะเป็นบททดสอบให้เราต้องเผชิญกับความทุกข์ที่จะเกิดขึ้นอีกหลายครั้ง จนเรายอมรับความจริงได้ในที่สุด...
- "...เราจะต้องพบกับความจริงที่สุดอย่างนี้หลายครั้งนัก ทำใจเสียวันนี้ให้รับได้ เพราะเราจะต้องพบเจอเหตุการณ์สูญเสียอย่างนี้อีกหลายครั้งนัก..."
- ขอบพระคุณสำหรับข้อคิดจากประสบการณ์ตรงค่ะ
สวัสดีจ้ะ 
ขอบคุณจ้ะที่เข้ามาทักทาย กาลเวลาคือโอสถวิเศษที่จะรักษาความรู้สึกแห่งความสูญเสียได้ดีที่สุดจ้ะ
ขอให้น้องชายไปสู่สุคตินะคะ..
เขาไปดีแล้ว-สุขแล้ว-สงบแล้ว นี่แหละความจริง
สวัสดีจ้ะคุณระพี 
ความจริงของชีวิตที่แน่นอนที่สุด คือความตายน่ะแหละขอบคุณจ้ะ
ขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจ จากเืพื่อน ๆ ทุก ๆ คนไว้ ณ ที่นี้นะจ๊ะ
ครูรุจน์ รบ.
เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะครับ ราชบุรี จอมบึง
ขอให้ครอบครัวคุณมะเดื่อเข้มแข็งนะคะ
สวัสดีจ้ะครูรุจน์ ขอบคุณสำหรับกำลังใจจ้ะ
ขอบคุณจากใจจริงจ้ะคุณปริม 
คนที่อยู่ก็ต้องเดินหน้าต่อไปแม้บางครั้งจะไม่อยากเดินก็ตามทีจ้ะ