อนาคต คือ สิ่งปัจจุบันที่เราทำอยู่
“คุณสมศักดิ์ ผู้มีอิทธิพลประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง ไม่ให้การสนับสนุนกิจกรรมดนตรีเท่าที่ควร คุณสมศักดิ์ให้การสนับสนุนแต่กับกีฬาฟุตบอล คุณสมศักดิ์ในวัยเด็ก ตกวิชาดนตรีและภาษาอังกฤษ คุณสมศักดิ์เชื่อว่าการที่ตนตกวิชาภาษาอังกฤษนั้นเป็นเพราะตนเองที่ไม่ตั้งใจเรียน แต่ที่ตกวิชาดนตรีเพราะ ดนตรีห่วยเอง ไม่เกี่ยวกับตน”
จากเรื่องเล่าสมมุติ ข้างต้นนี้ สิ่งที่เราเห็นได้อย่างชัดเจนนั่นก็คือพฤติกรรมของคุณสมศักดิ์ ที่แสดงออกว่าดนตรีไม่มีค่าพอจะศึกษา ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะสนับสนุน การที่คุณสมศักดิ์แสดงออกถึงพฤติกรรมอย่างนี้ แสดงให้เห็นถึงประสบการณ์ในวัยเด็ก การเรียนวิชาดนตรี สภาพสังคม สิ่งแวดล้อมต่างๆ และครอบครัวของคุณสมศักดิ์เอง ที่น่าจะมีผลทำให้เกิดมุมมองต่อ”ดนตรี”ว่าไม่ดี และไม่เห็นคุณค่า
ประสบการณ์การเรียนดนตรีในวัยเด็กของคุณสมศักดิ์ น่าจะเป็นสิ่งหนึ่งที่มีอิทธิพลต่อความคิด และเป็นพื้นเพต่อการตัดสินใจในปัจจุบัน เป็นไปได้ที่การเรียนการสอนในวัยเด็กนั้น คุณสมศักดิ์ไม่ได้สัมผัสกับดนตรีที่ดี ความสนุกสนานในกิจกรรมดนตรี ความงดงามของบทเพลง ฯลฯ ประสบการณ์ต่างๆ ได้แก่ การฟัง การร้อง การเคลื่อนไหว การเล่นดนตรี การสร้างสรรค์นั้น เป็นไปได้อีกเช่นกันที่การเรียนดนตรีของคุณสมศักดิ์ขาดตกบกพร่องในสิ่งเหล่านี้ หรืออาจไม่มีเลย ก็เป็นได้
การจัดการเรียนการสอนดนตรีของผู้เรียนนั้น เป็นสิ่งจำเป็นที่ครูหรือบุคลากรทางดนตรีศึกษาทุกคน ต้องให้ความสำคัญในการวางแผนการสอน รับผิดชอบและใส่ใจกับรายละเอียดเนื้อหาทางดนตรี การสอนที่เน้นไปที่ตัวดนตรี(เสียง) มากกว่ารูปแบบสัญลักษณ์ของดนตรี การใช้สื่อการสอนที่เหมาะสมและมีคุณภาพ การสร้างประสบการณ์ให้ผู้เรียนได้รับรู้สัมผัสกับดนตรีที่ดี และตอบสนองต่อดนตรีโดยตรง มากกว่าแค่ให้ผู้เรียนตรวจสอบกับเนื้อหาที่อยู่ในกระดาษหรือบนกระดาน อันแสนจะน่าเบื่อ ฯลฯ ในกรณีที่ผู้เรียนดนตรีไม่ได้เรียนดนตรีเพื่อไปเป็นนักดนตรี ทักษะทางดนตรีที่ควรเน้นคือ ทักษะการฟัง ซึ่งจัดได้ว่าเป็นทักษะสำคัญขั้นพื้นฐานที่จะนำผู้เรียนไปสู่ประสบการณ์และสร้างความซาบซึ้งต่อดนตรี อันจะนำไปสู่การเห็นคุณค่าของดนตรีได้
กรณีของคุณสมศักดิ์นี้ เราไม่สามารถไปตำหนิที่ใครคนใดคนหนึ่ง หรือแม้แต่ตัวคุณสมศักดิ์เอง สิ่งต่างๆในอดีตได้สร้าง คนอย่างคุณสมศักดิ์ขึ้นมาแล้ว และเราไม่สามารถแก้ไขอดีตได้ แต่สิ่งที่เราทุกคนจำเป็นจะต้องช่วยกันสร้าง ตั้งแต่วันนี้คือการสร้างมุมมองของสังคมที่มีต่อดนตรีขึ้นมาใหม่ สร้างความรับผิดชอบต่อหน้าที่ของครูดนตรีและบุคลากรทางดนตรีศึกษาทุกคน ให้เห็นความสำคัญและใส่ใจกับ
สิ่งที่ตนกำลังทำอยู่ เพื่อจะสร้างนักดนตรีที่ดี ครูดนตรีที่ดี ผู้ฟังดนตรีที่ดี ตลอดไปจนถึง ผู้บริหารที่จะรักและให้การสนับสนุน เห็นคุณค่าของดนตรี แน่นอนอย่างยิ่ง ว่าจะมีผู้ใหญ่อย่างคุณสมศักดิ์ อีกหลายต่อหลายคนในอนาคต ถ้าในปัจจุบันเรายังไม่เริ่มสร้างสิ่งเหล่านี้ให้เกิดขึ้น
ความเห็น (1)
คุณครูอย่าเพิ่งท้อนะ ครูมีงานแสดงดนตรีของตัวเองไหมครับ ผมอยากไปชม