ผู้ชายหลายอาชีพ. - หมดระยะ

โตนี่ - ฟาง. GotoKnow.

* นกเหล็กขนาดใหญ่แบบ เครื่อง บี - ๕๒ ยังเคยถูกขีปนาวุธยิงตกเหมือนกัน..เคยได้ยินและน่าจะต้องเห็นด้วยกับภาษิตไทยที่เชื่อกันว่า..”ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า”..พอลงถึงพื้นก็มักจะไปกองรวมกันที่ร้านรับซื้อของเก่า เศรษฐีจีนนามว่า..เสี่ยหงี..จึงรวยแบบเดินไม่เป็นเพราะสมัยนั้นเสี่ยแกเปิดร้านรับซื้อเศษเหล็กเป็นเจ้าแรกในสัตหีบ..แกเคยให้ผมไปแปลในงานเลี้ยงโต๊ะจีนให้กับทหารอากาศสหรัฐฯด้วยเมื่อหลายปีก่อน..ขณะเขียนเรื่องผมว่าแกคงกลับมาเกิดแล้วล่ะ ! เสียดายที่ยังมิได้พบกันอีก..                            

 

ที่สนามบินอู่ตะเภา บี ๕๒  - จะขึ้นลงให้เห็นบ่อยๆ. ปี ๒๕๑๑ ถึง ๒๕๑๘

๑.คิว ป๊อปอาย.Popeye.สำนักงานใหญ่อยู่ในสนามบินอู่ตะ เภา U-TAPAO Airforce Base.  แท็กซี่ของบริษัทนี้  บุคคลภายนอกเป็นผู้ประมูลได้ แต่พนักงานขับรถ กะกลางคืน. ส่วนใหญ่มักจะเป็นทหารเรือหรือลูกหลานทหารเรือ แท็กซี่จากข้างนอกสามารถเข้ามาส่งผู้โดยสารได้ แต่ห้ามรับผู้โดยสารออกไป ที่นี่เป็นพื้นที่รับผิดชอบของกองทัพอากาศสหรัฐฯ  แต่มีคนไทยเป็นคนคอยควบคุม -  ดีเหมือนกันน๊ะ.     

๒.คิว บีเอ็ม. B-M.สำนักงานใหญ่อยู่ที่ค่ายแสมสาร เป็นพื้น ที่ของกองทัพบกสหรัฐฯArmy Base. การรับ-ส่งผู้โดยสารนั้นดำเนินการเหมือนกับคิวป๊อบอายรถที่มาจากที่อื่นสามารถนำผู้โดยสารมาส่งได้ แต่ห้ามรับผู้โดยสารออกไปเพราะที่นี่มีคนไทยคุมคิวด้วยเหมือนกันครับ.-เออ..ดีไม่แพ้กัน.

ตารางการทิ้งระเบิดของเครื่อง บี ๕๒

๓. คิวผี. Independence Taxi. หรือที่เขาเรียกกันว่ารถผีนั่นแหละ !ไม่ใช่ผีขับ. ความจริงเป็นรถที่ไม่มีคิวหรอกครับ-ว่าไปแล้วก็ผิดระเบียบครับอาจจะผิดกฎหมายอีกต่างหากแต่สมัยนั้น..ใครที่เป็นทหารก็พอเบ่งได้บ้างน่าหากินด้วยกัน. เขาไม่กลัวหรอกครับแต่ไม่อยากยุ่งเพราะถ้าไล่ไปไล่มา..เดี๋ยวดันมามีนายคนเดียวกันอีก เลยต้องหยวนๆ กันไป. - เออ..คิดแล้วอันนี้ดีกว่าเพื่อน.   

       ผมเองก็อาศัยแสดงบัตรข้าราชการทร.นี่ล่ะ !  เวลาเขาตั้งด่านตรวจกันก็ผ่านตลอดทุกครั้ง ปกติผมมักจะเข้ามายังสนามบินและวนหาผู้โดยสาร..ด้วยการขับวนไปตามที่ต่างๆอย่างช้าๆ  และไม่ลืมที่จะบีบแตรเรียกผู้โดยสารได้บ้าง-ไม่ได้บ้าง  ?  ถ้าได้ก็มักจะเป็นผู้โดยสารที่ต้องการไปเที่ยวตามบาร์บ้าง ไปหาซื้อของก่อนกลับบ้านบ้าง บางครั้งก็มีฟลุ๊คเข้ากรุงเทพฯครับ..

 

จิมบีม  แจ๊คแดเนี่ยล  เค็นตั้กกี้โกลด์.  - น่าดื่มทุกชนิด.

สมัยนั้น..ราคาน้ำมันรถยังถูกครับจึงทำให้ค่ารถถูก ตามไปด้วย. จากสนามบินอู่ตะเภาไปกรุงเทพฯ ราคา  เพียง ๒๗๐ บาทเท่านั้นเอง !ต่อมาทหารอเมริกันโดยเฉพาะพวกนักเที่ยวมักจะเอาเหล้าฝรั่งมาให้แทนค่ารถ  เพราะเขาซื้อมาไม่ถึง ๒๗๐ บาทแต่บรรดาแท็กซี่กลับชอบสิครับ เพราะนำเหล้าฝรั่งไปขาย.ได้เงินมากกว่า ๒๗๐ บาทเสียอีก.

* เหล้าพวกนี้..สมัยนั้นราคาประมาณขวดละ ๓ - ๕ เหรียญอเมริกันดอลล่าร์. เหรียญละ ๒๐ บาท. ตอนกลับมาพักจากบังคลาเทศผมซื้อจากร้านฟรีพอร์ต ที่สนามบินดาก้า ขวดขนาด ๑ ลิตรราคาประมาณ ๑๕ เหรียญเวลาผ่านไปหลายปี.ราคาก็เพิ่มขึ้นต่างกันมาก.ถ้าไปใกล้ๆราคาก็จะอยู่ที่ประมาณ ๑๕ , ๒๐ , ๒๕ บาท.เช่นไปกม.สิบ , บ้านฉาง และ  นิวแลนด์ ตามลำดับ  จะดีก็ตอนที่เราพาผู้โดยสารไปซื้อทองบ้าง , ผ้าไหมบ้าง ฯ พ่อค้าจะบวกเปอร์เซ็นต์  ให้กับคนขับรถเสมอ. 

แท็กซี่ยุคใหม่บริการดีเยี่ยม.  - ตอนจ่ายเงินจะรู้สึก.

ปกติในช่วงกลางคืนนั้น  ผมมักจะมาจอดประจำอยู่ที่คิวแถวกม.สิบครับ. เป็นร้านขายอาหาร-เครื่องดื่มมีหมอนวดแผนไทยให้บริการด้วย..ชื่อร้านมาดามที  Madam. - T. ว่ากันว่าเธอเป็นภรรยาน้อยของนายพลท่านหนึ่งจากกองทัพบกไทย อย่าไปอยากรู้ชื่อเขาเลยน๊ะ.  ผมอยากจะกล่าวถึง..เฉพาะผู้โดยสารหน้าใหม่ๆเท่านั้นครับผมมักจะถามผู้โดยสารเสมอๆว่า.มาเมืองไทยนานรึยังครับ ?  ใครเพิ่งมาถึงผมมักจะโก่งราคาครับ How long have you been in Thailand.  ? โก่งครับมิใช่โกงดูให้ดีตัวหลังไม่มีไม้เอกน๊ะ..อ่านให้ดีเสียก่อน.  ก่อนที่จะมาตำหนิผู้เขียน.  ถ้าได้ยินคำว่า Just arrive. หรือ One day . ล่ะก็ !   ผมจะโก่งราคาทันทีเพราะ  ค่าเงินของเรามันถูกมากครับ..

 

นายยิ่งยง..  - เธอเป็นผู้โดยสารหรือคนขับรถล่ะ ?

ขนาดผมคิดเพิ่มแล้วก่อนจากกัน  เขายังให้ทิปอีกต่างหาก Keep the change.  ผมก็เลยต้องตามด้วย  Thank you sir. ขอบคุณครับ. สำหรับผมแล้วชีวิตในตอนนั้นเป็นช่วงที่ดีมากครับ ได้กิน-เที่ยว และประกอบอาชีพ ได้มีโอกาสพูดคุยกับผู้โดยสารที่เป็นทหารอเมริกันจนภาษาอังกฤษของผม เริ่มแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมทีเดียว.ต่อมาทางกองทัพเรือมีทุนให้ข้าราช การ  ไปศึกษาและดูงาน ที่สหรัฐอเมริกาเกือบทุกปี  โดยตอนนั้นทางรัฐบาลอเมริกันเป็นผู้ออกทุนให้ทั้งหมด. ซึ่งมีชื่อว่าทุนช่วยเหลือทางทหาร  MAP. = Military Assistance Program. ไม่ทราบว่าท่านผู้อ่านจะเชื่อผมหรือไม่ ? ผมสอบได้ทุนทร.ประจำปี ๒๕๑๖ เพื่อไปศึกษาและดูงานที่สหรัฐฯ ในหลักสูตรซ่อมบำรุงรถบรรทุกสิบล้อทหาร..

ชมภาพชัดสิบภาพ แถมภาพมัวหนึ่งภาพ. โตนี่ - ฟางเองครับ.  - ที่ชายแดนจันทบุรี. ปี ๒๕๑๓

ที่เรียกกันว่า..รถจีเอ็มซี.รถรุ่นนี้ทางทหารไทย ทั้งสามเหล่าทัพ.ได้รับมอบมาฟรีครับ.รัฐบาลอเมริกันมอบให้ตามโครงการณ์ช่วยเหลือทางทหารนั่นเอง! แม้ต่อมาทางสหรัฐฯได้ขายอะไหล่และรถรุ่นใหม่ให้ทางทหารไทยอีก   พี่กันแกบวกค่าทุนต่างๆที่ได้มอบให้เรา ไปในตัวแล้วล่ะ!  ผมไปเรียนหลักสูตรนี้กับทหารนย.อม.ที่แค๊มป์เลอจูน คาโรไลน่าเหนือUSMC. Camp Lejeune , NC. พอจบแล้วผมจะต้องฝึกงานอีกหนึ่งเดือนที่เรียกว่า OJT. = On the job training. และได้ไปเรียนเพิ่มเติมในหลักสูตรวิชา ครูทหารกับทหารเรืออเมริกันที่ค่ายทหารเรือเกรทเลคโน่น ! Great Lake , ILL. เป็นอันว่าผม มีโอกาสดีเป็นครั้งแรก  ในชีวิตรับราชการที่กองทัพเรือครับ..

นี่มันคนขับแท็กซี่นี่หว่า ! ที่รร.ขนส่ง แค๊มป์จอห์นสัน คาโรไลน่าเหนือ. ปี ๒๕๑๖

พอกลับมาและทำงานใช้หนี้แล้ว ผมขอย้ายตัวเองไปอยู่ กับหน่วยใหม่ที่จังหวัดสงขลาโน่น ! ช่วงนั้นสงครามเริ่มสงบแล้ว อาชีพหรืองานอดิเรกที่ได้เงินจากการขับรถแท็กซี่ของผม..จึงสิ้นสุดลงด้วย..ว่าไปแล้วคงจะเลิกขับช่วงที่..ต้องเข้ารับการอบรมภาษาอังกฤษที่ศูนย์ภาษาท.ร.ศูนย์เก่าที่ทุ่งมหา เมฆโน่น ! อย่างน้อยผมสามารถนำประสบการณ์ในการทำมาหากินหลังพวงมาลัย  มาให้ท่านได้ทราบพอสังเขป. * ดูภาพเก่าครั้งใด..เวลามักจะฟ้องว่าเราแก่แล้วหรือนี่ ? ปัจจุบันแม้จะมีการเปิดสนามบินนี้เป็นสนามบินนานาชาติแล้ว  แท็กซี่ป้ายดำเพื่อนร่วมอาชีพผมยังมีอยู่มากพอสมควร. บ่อยครั้งที่ผมไปที่สนามบินอู่ตะเภา. ช่วงรับ - ส่งพนักงานจากแท่นเจาะน้ำมัน.

 

บรรดาแท็กซี่ป้ายดำพวกนั้น..มองผมแปลกๆ  หรือกลัวผมจะไปแย่งเขาทำมาหากิน..ขนาดไอ้อ้วนคนกวาดพื้นสนามบินยังเคยเดินมาตะคอกผมด้วยน๊ะ..พี่อ้วนยังไม่รู้มาก่อนว่าหัวหน้าสนามบิน ขณะนั้น. เป็นนรจ.นย.รุ่นพี่ผมและเคยชวนผมไปดื่มกาแฟในห้องมาแล้วด้วย..ไอ้พวกนี้..ไม่รู้จักแท็กซี่รุ่นพี่เสียแล้ว..เดี๋ยวสวย.

สวัสดีครับ.

โตนี่ - ฟาง.

* เสียดายที่ช่วงนั้นยังไม่สามารถมีกล้องถ่ายรูปเอง มิฉะนั้นคงมีภาพตอนขับแท็กซี่มาลงในบล็อกกับเขาบ้าง.