เหมือนง่ายแต่ยาก หากไม่ใส่ใจ

เมื่อหลายเดือนก่อนระหว่างขับรถกลับจากสตูลมายังปัตตานี เข้าเขตหาดใหญ่ก็เปิดฟังวิทยุ ปรากฏผู้ดำเนินการสองคนกำลังแลกเปลี่ยนความเห็นกันเรื่องเวลาทำงานของคนกับการยึดครองชีวิตของเขาไป ฟังแล้วผมเห็นด้วยกับผู้ดำเนินรายการเลยครับว่า ใช่จริงๆ การเข้าทำงานที่ๆ หนึ่ง ไม่ใช่เขาเอาเวลาของเราไปเพียงเวลาทำงานเท่านั้น แต่ความจริงมันเอาไปทั้งชีวิตแล้ว

อะไรคือเหตุผลที่ผมเห็นด้วยกับคำกล่าวนั้น? อย่างแรก คนจบมา คนที่จะเข้าสู่ชีวิตการทำงาน เขามีความฝันครับ และการเข้ามาสมัครงานที่ๆ หนึ่ง บางคนอาจจะมองว่า ก็ที่นี้ให้ค่าตอบแทน ให้เงินเดือนดี คนก็มาสมัคร แต่ผมเชื่อว่าหลายคนไม่ได้คิดแบบนั้้น เพราะบางคนเลือกที่ๆ นั้นก็เพราะที่นั้นมีความฝันของเขาอยู่ และเขาคิดไว้ว่าความฝันเขาจะเป็นจริงได้ ณ ที่แห่งนั้น

เอาความฝันไปให้กับที่ที่คิดว่าฝันนั้นจะเป็นจริง มันก็คือที่ๆ นั้นเอาทั้งชีวิตเขาไปแล้ว ซึ่งปัญหามันย้อนกลับมาที่ว่าเมื่อเจ้าของที่มองกลับมาที่เขาว่า เจ้านี้มันแค่คนมาพึงพา ค่าของงานที่เจ้าทำ เอาไปเท่านี้ แล้วก็บอกต่อไปว่า เกรงว่าจะทำงานไม่พักแล้วจะใช้งานได้ไม่นาน พักสักสองวันต่อสัปดาห์แล้วกันนะ

เวลาเป็นสิ่งล้ำค่ามากๆ ครับ แล้วที่สำคัญเมื่อเวลาคือส่วนหนึ่งที่จะทำให้ชีวิตสมบูรณ์ขึ้น ชีวิตที่สมบูรณ์ก็ยิ่งทำให้ฝันสมบูรณ์ได้ เมื่อเขามีพลังมุ่งมั่นสร้างฝัน มันก็คือการทำให้งานที่เขารับผิดชอบ ณ ที่ที่เจ้านายของสั่งมาสมบูรณ์ขึ้นด้วยเช่นกัน แต่หากว่าเจ้านายพยายามมองว่า เวลาเป็นของฉันที่เจ้าจะต้องถวายมันแก่ฉันด้วยความสามารถที่เจ้ามี ที่สำคัญฉันที่ครอบครองเวลาของเจ้าให้ได้มากที่สุด คำถามคือผลมันจะเป็นอย่างไร? คำตอบแรกๆ คือ คนๆ นั้นจะต้องย้อนกลับมาคิดว่า มีคนจะพลากเอาชีวิตฉันไป ที่สำคัญที่ที่นั้นคงไม่ใช่ที่ที่ฝันฉันจะเป็นจริงไปได้ แล้วคำตอบถัดๆ มาก็จะเกิดขึ้นคือ ฉันก็จะทำงานที่ท่านสั่งมาด้วยอัตราที่เหมาะสมกับ “ค่าจ้าง” และคำถามสุดท้ายก็คือ “องค์การขาดประสิทธิภาพ”

แล้วหากคุณเป็นเจ้านายคุณควรจัดการกับชีวิตลูกน้องอย่างไร? คำตอบมันก็จะกลับไปที่ว่า ให้ชีวิตเขาได้มีความสดชื่น ให้ความฝันเขาเบ่งบานไปพร้อมกับเรา ซึ่งประเด็นก็ย้อนกลับมาที่ผู้ดำเนินรายการยกตัวอย่างว่า วันหยุด เวลาเข้าออกงาน การได้ลาพักร้อนที่เต็มอิ่ม เป็นกลวิธีง่ายๆ ที่จะทำให้ชีวิตลูกจ้างสดชื้นขึ้น เจ้านายต้องเข้าใจเรื่องเวลาในหลากหลายมิติจึงจะสามารถสร้างพลังให้กับองค์การได้ และเป็นเรื่องน่าเศร้าที่เจ้านายกลับมองว่า “เวลางานคือสิทธิของฉันเหนือชีวิตคุณ”