มากกว่า..ความเป็นครู

ผาผึ้ง..ณ ที่แห่งนี้ เกือบ 7 ปี กับบทบาทความเป็นครู สิ่งที่พบสิ่งที่เจอกับวิถีที่ต้องดำเนินไปตามวัฏจักร ตรงกลางระหว่างนั้นมันคือการเรียนรู้ เรียนรู้ต่อทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้น ซึ่ง ณ ที่แห่งนี้มันมีความหมายมากมายกับการทำหน้าที่ครู ซึ่งหากจะมาเพียงเพราะอยากประกอบอาชีพก็คงพอทำได้ คือ ทำไปเพื่อรอวันย้าย แต่..สำหรับครูที่นี่ ผาผึ้งวิทยาคม..คงต้องสอดใส่จิตวิญญาณความเป็นครู ความเป็นแม่ เป็นเพื่อน เป็นพี่ สารพัดที่จะเป็น หลากหลายปัญหาที่เราต้องพบต้องเจอทั้งจากสภาพพื้นที่ที่ค่อนข้างกันดาร ไฟฟ้าไม่มี ใช้น้ำภูเขา ปราศจากซึ่งสัญญาณโทรศัพท์ ..ถ้าจะช่วยได้คือคิดบวก ผ่านที่นี่ไป ที่ไหนก็ไม่หวั่น เด็กๆ เป็นชาวม้ง หนักหนานักกับการแก้ปัญหา อ่านไม่ออก-เขียนไม่ได้ แล้วจะยังโดนเรื่องผล NT ผล O-net  แค่คิดว่าอยากให้เด็กจบไปแล้วอ่านฉลากยาได้ คิดเลขเป็นไม่โดนโกงตอนไปขายข้าวโพด ดำรงตนเป็นคนดีของสังคม ไม่ต้องเก่งแล้วโกง แค่เอาตัวให้รอด ..ก็สุดยอดแล้ว ส่วนใครจะไปได้ไกลอีกสักแค่ไหนในเรื่องการศึกษาที่สูงขึ้น ก็ขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ พรแสวง และแรงบุญ (สำนวนท่าน ผอ. เขต)  แต่ตอนนี้ปัญหาใหญ่ที่กำลังถาโถมเข้ามาหาบรรดาคุณครูทั้งหลาย คือ โรคระบาด โรคฮิตติดลมบนสำหรับพื้นที่ภูเขา.. ไข้มาลาเรีย เปิดเรียนกันมาเดือนกว่า บรรดาเด็กๆ ล้มป่วยกันไปหลายราย โดยเฉพาะเด็กเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะเข้าคิวกันไม่สบายด้วยโรคไข้จับสั่น ทั้งครูทั้งภารโรงขึ้นลงดอยกันจนก้นระบม แค่คิดว่าถ้าบอกประกาศไป..ไม่สบาย ไม่ต้องมาโรงเรียน แต่หากไม่ใช่แค่นั้น ความเป็นอยู่ของเด็กๆ ที่นี่ผู้ปกครองไปทำไร่ บางคนก็ไกลมาก ต้องเดินทางข้ามวันข้ามคืน แล้วถ้าเป็นไข้นอนอยู่บ้าน อาการหนัก คิดต่อไป..ถ้าเด็กตาย บาปนี้ผิดที่ใคร ? คำตอบมีอยู่ในใจ..วินาทีนี้ ครูคือใคร ใครคือครูในวันนี้ ...จิตใหญ่หนักหนาที่จะต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด แม้เพียงคนเดียวเราก็ทิ้งลูกศิษย์เราไม่ได้ ผอ. ท่านบอกว่าทำกันไปให้สุดฤทธิ์...เข้าใจแล้ว แต่คงทำให้เข้าใจได้ไม่ทั้งหมด

                        ผาผึ้ง...ที่แห่งนี้มีความหมาย..จริงจริง..สำหรับการมีชีวิต