เริ่มที่พ่อ ก่อที่แม่ แก้ไขที่คุณครู ดูแลที่ผู้พิพากษา...

เริ่มต้นจาก เริ่มที่พ่อ ก่อที่แม่… (เพิ่มเติม ๑๓ พฤษภาคม ๒๕๕๕)

 

ท่านผู้ที่สำคัญต่อไปอีกก็คือคุณครู คุณครูนี่คือทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิตของกุลบุตรลูกหลาน เป็นคุณพ่อคุณแม่คนที่สอง เป็นนักวิชาการเป็นผู้ที่จัดการเด็ก ๆ ให้เป็นคนเก่งคนฉลาด คนมีคุณธรรม เด็กมันจะได้ดีก็เนื่องมาจากคุณครู เด็กที่มันจะล้มเหลวก็มาจากคุณครู เพราะคุณครูเป็นผู้ให้แสงสว่างทางความรู้ ให้แสงสว่างทางปัญญา ให้คุณธรรมควบคู่กันไป คุณครูนี้จึงเป็นบุคคลที่ประเสริฐเป็นบุคคลที่สำคัญมาก ถือว่าเป็นปูชนียบุคคล

 

การพัฒนาคนนี้ก็พัฒนาในการเรียนในการศึกษา ในปฏิปทา ในคุณธรรม เด็กเค้าจะเคารพเรานับถือคุณครูก็เนื่องมาจากคุณครูเป็นครูที่แท้จริง

มีความปรารถนาดีมีเมตตามีกรุณา ปรารถนาที่จะให้เด็กทุก ๆ คนในอนาคตได้มีความรู้ความสามารถ ฉลาด ตั้งมั่นในคุณธรรม

คุณครูต้องเป็นตัวอย่างทั้งกายคือการกระทำเป็นตัวอย่างถึงกิริยามารยาทคำพูด เป็นตัวอย่างทั้งทางจิตทางใจ ทั้งคุณธรรม เด็กเค้าถึงจะเคารพเลื่อมใส

โรงเรียนหนึ่ง ๆ สำคัญอยู่ที่ ผอ. นะ...

ถ้าโรงเรียนได้ ผอ. ดี มีระเบียบมีวินัยมีคุณธรรมตั้งอยู่ในความเมตตา โรงเรียนนั้นก็ดีแน่ ถ้า ผอ. เป็นคนเก่งเป็นฉลาด แต่มีความเห็นแก่ตัว ขาดความเมตตา มันก็การแบ่งพรรคแบ่งพวก เป็นคนใจเบาใจไม่หนักแน่น ไม่มีพรหมวิหารทั้ง ๔ ผลประโยชน์ส่วนรวมมันก็เสียหาย เด็ก ๆ ก็ได้รับประโยชน์น้อย คุณครูที่อยู่ด้วยก็ลำบาก ผู้ที่เป็น ผอ. ให้พิจารณาตัวเองดี ๆ นะ

ทุกคนน่ะต้องการเป็น ผอ. ต้องการเป็นผู้นำ...

ก็ต้องปรับปรุงตัวเอง แก้ไขตัวเอง พิจารณาตัวเอง อย่าได้มีปฏิปทาที่บกพร่อง อย่าไป ทำความผิด เข้ากับคุณครูทุก ๆ คนให้ได้ ทำเหมือนในหลวงฯ เข้ากับทุกคนได้ โดยไม่แบ่งพรรคแบ่งพวก อย่าไปเอาอารมณ์อย่าไปใช้อารมณ์ สิ่งไหนมันไม่ดีก็พยายามพูดดี ๆ กับผู้ใต้บังคับบัญชา อย่าไปอมทุกข์อยู่นั่นแหละ เวลาทนไม่ไหวก็ระเบิดออกมา ทำอย่างนั้นไม่ถูกนะ

ผู้ที่จะบริหารคนอื่นได้นี่ต้องเป็นคนดีนะ เป็นคนมีคุณธรรม ต้องเป็นที่เคารพสักการะ ของคนอื่น คนอื่นไว้ใจเรา เพราะความรู้ความสามารถในหลักวิชาการมันอาจไม่ต่างกัน บางคนก็จบมากกว่าเราก็มี บางคนจบเท่ากับเราก็มี

คุณธรรมเป็นสิ่งที่สำคัญ โรงเรียนโรงหนึ่งก็เหมือนครอบครัว ๆ หนึ่ง เป็นครอบครัว ที่เอาลูกหลายพ่อหลายแม่มารวมกันเพื่อพัฒนาเป็นคนดี

คนในครอบครัวนี่ต้องรักกันเมตตากัน สุขก็สุขด้วยกันทุกข์ก็ทุกข์ด้วยกัน หนักก็เอาเบาก็สู้

 

ทุก ๆ มันมีปัญหามาจากบ้านของตัวเองเป็นส่วนใหญ่ เมื่อมาร่วมรวมกันที่เป็นคุณครู มาอยู่ที่โรงเรียน ทุกท่านทุกคนต้องรักกันเมตตากันสงสารกัน

คนเรามันมีทุกข์ทั้งทางกายทุกข์ในการประกอบอาชีพ ทุกข์ในเรื่องลูกเรื่องหลาน ญาติพี่น้องวงศ์ตระกูล เมื่อเรามาอยู่กันตั้งแต่ ผอ. ไปถึงครูน้อย ทุกคนต้องมอบความรักความเมตตาให้กันและกัน พากันมาสร้างสรรค์จรรโลงให้โลกเราเกิดความสงบร่มเย็น

การสอนเด็ก คุณครูสอนตามหลักการหลักวิชาการ ตั้งใจให้เต็มที่เต็มร้อยนะ ให้เขาได้ความรู้จากการบรรยายการสอนของเรา ถ้าเราบรรยายไม่เก่งก็ต้องฝึกฝนตัวเอง ทบทวนความรู้ความสามารถของเรา เพราะความรู้ใหม่ ๆ มันออกมาเรื่อย ถ้าเราเอาแต่ความรู้เก่า ๆ มันก็ไม่ทันสถานการณ์ โรงเรียนเราจะไม่มีศักยภาพทัดเทียมโรงเรียนโรงอื่นเค้า

เราเป็นคุณครูต้องเหินห่างจากอบายมุขต่าง ๆ รักษาศีล ๕ ไม่ดื่มเหล้าดื่มเบียร์ เล่นการพนัน เป็นคนเจ้าชู้ เพราะคุณธรรมของคุณครูคือเป็นคนมีศีล มีคุณธรรมถึงเรียกตัวเองว่าเป็นคุณครูได้ ต้องเป็นปูชนียบุคคลจริง ๆ

เรามันได้ปฏิบัติตัวเองในทางที่ดี ๆ ไปด้วย แล้วก็สอนพวกเด็ก ๆ เด็กมันก็เคารพเชื่อฟัง ถ้าเราไปทำผิดเราไปบอกเด็กว่าสิ่งเหล่านี้มันไม่ดีนะ เรายังเป็นเด็กอยู่อย่าไปทำ แต่คุณครูเสียเองเป็นผู้ที่ทำผิดอย่างนี้มันก็ใช้ไม่ได้ มันก็ไม่ถูกต้อง อาชีพของเราเป็นคุณครูเราต้องปฏิบัติตัวเอง ให้เหมาะสม ที่สังคมมันมีปัญหาก็เนื่องจากคุณพ่อคุณแม่แล้วก็คุณครู

คุณครูต้องกระตุ้นพวกเด็ก ๆ เพราะเด็กเค้ายังไม่รู้อะไร เค้าก็ยังเป็นเด็กอยู่ กระตุ้นให้เค้าตั้งใจเรียนตั้งใจขยัน เพราะทุกคนเกิดมาติดสุขติดขี้เกียจขี้คร้านมันถึงยากถึงจนถึงไม่มีคุณธรรม

 

 

คุณครูต้องบอกสอนเค้าให้มันชัดเจน อย่าเอาเวลาในการมีชีวิตอยู่ไปโทรศัพท์ไปฟังเพลง เล่นอินเทอร์เนท เล่นเกมส์ไปท่องเที่ยว เพราะเวลาคนเรามันจำกัด บาปกรรมมันจะมาถึงเรา เวลาสอบสมองสับสนไปหมดเพราะเราไม่มีความรู้ความสามารถ เวลาสอบกำปากกาจนมือ เปียกหมด

คนเก่งมันเก่งพอ ๆ กัน คนขยันที่สม่ำเสมอมันมีน้อย เพราะมนุษย์มันเห็นแก่ตัว มันมีแต่ความอยากความต้องการมันขาดการประพฤติปฏิบัติ

คุณครูทุกคนต้องบอกต้องสอนต้องเตือนลูกศิษย์ของตัวเอง เราอย่าปล่อยให้ลูกศิษย์ของเราตกอยู่ในอันตรายแล้วก็ไม่ยอมช่วยเค้า อันตรายก็ได้แก่ความขี้เกียจขี้คร้านนั่นแหละ

เมื่อพ่อแม่เป็นคนดี คุณครูสอนดี ประเทศชาติสังคมส่วนรวมมันก็ดี มันจะเจริญ
ปัญหาต่าง ๆ ที่มันเกิดขึ้นมันเป็นปลายเหตุนะ เช่น หน้าที่ของตำรวจทหาร หน้าที่ ของราชการ พวกนี้มันพยายามแก้ไขที่ปลายเหตุ อย่างอัยการผู้พิพากษาอย่างนี้มันปลายเหตุแล้ว สาเหตุมาจากคุณพ่อคุณแม่ สาเหตุมาจากคุณครู พ่อแม่มันไม่ดีคุณครูมันไม่ดีมันเลยทำให้สังคม มีปัญหาที่นี้มันเลยได้ทำผิดทั้งกระบวน

ที่สำคัญคุณพ่อคุณแม่กับคุณครูนี้แหละ ถ้าคุณพ่อดีคุณแม่ดี คุณครูดีมันปัญหาต่าง ๆ มันคงน้อยที่สุด

พระพุทธเจ้าท่านถึงฝากความดีไว้กับพ่อกับแม่กับคุณครูนะ ในหลวงของเราท่านฝากไว้ อย่างนี้นะ พวกที่เค้าแก้ไขที่ปลายเหตุเค้าจะได้งานน้อยลง ทำให้ตำรวจทหารอัยการผู้พิพากษา เค้ามีภาระน้อยลง เพราะว่าเราแก้ที่ต้นเหตุ

หวังว่าคุณพ่อคุณแม่คุณครูแล้วก็เด็ก ๆ ที่จะเป็นคนใหญ่คนโตเป็นคุณพ่อคุณแม่เป็นคุณครูในอนาคตพากันไปพิจารณา แล้วนำกันไปประพฤติปฏิบัติเพื่อจะได้เกิดประโยชน์นำโลกนำสังคมให้ร่มเย็นเป็นสุข จะได้แก้ปัญหาให้ถูกต้อง

 

ผู้ที่เป็นผู้พิพากษาที่ให้ความเป็นธรรมให้ความยุติธรรมนี้สำคัญ เราอยู่ในสังคมถือกฎหมายถือประชาธิปไตย ที่โลกมันมีปัญหาสังคมมีปัญหาต้องอาศัยกฎหมายอาศัยรัฐธรรมนูญ เพื่อมาแก้ไขจัดการเป็นระบบระเบียบประชาธิปไตย
ประชาธิปไตยนี้ก็คือว่าเป็นสิ่งที่ดีระดับหนึ่งเพราะคนส่วนใหญ่เป็นมาตรฐาน ถ้าเราเอาอัตตาธิปไตยเอาบุคคลใดคนหนึ่งเป็นมาตรฐานนี้ไม่ได้ เพราะว่าบุคคลนั้นไม่ใช่เป็นพระพุทธเจ้า ไม่ใช่เป็นพระอรหันต์ยังเป็นบุคคลที่มีกิเลสมีอาสวะ เราถึงได้พากันมาเอาประชาธิปไตยออกกฎหมายเพื่อบังคับสังคมให้สงบร่มเย็น

การตัดสินคดีความต่าง ๆ ผู้พิพากษาทั้งหลายให้เข้าใจนะว่าประชาธิปไตยนี้มันยังไม่ใช่ธรรมาธิปไตย ประชาธิปไตยมันเล่นพรรคเล่นพวก มันซื้อเสียง ซื้อคะแนน มันมีการเดินขบวนนั่งขบวน มันเป็นระบบที่ยังไม่บริสุทธิ์ยุติธรรม มันยังเล่นพรรคเล่นพวก

ผู้พิพากษาต้องคำนึงถึงความดีความถูกต้อง...

ส่วนใหญ่คนมีเงินมีสตางค์ทำอะไรก็ไม่ผิด เพราะสามารถเอาเงินเบิกทางได้ ผู้พิพากษา ถึงต้องเป็นคนของในหลวงฯ เป็นมือเป็นเท้าของในหลวงฯ นะ เป็นมือเป็นเท้าของประชาชน ที่มอบความไว้วางใจให้

ทุกวันนี้กลุ่มอิทธิพลต่าง ๆ เค้าจะพยายามครอบงำศาลยุติธรรม

ผู้พิพากษาต้องให้ความเป็นธรรมอย่าให้เค้าเอาเงินซื้อตัวเราได้ ให้ตั้งมั่นไว้ดี ๆ อย่าเห็นเงินก้อนโต ๆ แล้วก็เอียงไปเอียงมาอย่างนั้นไม่ได้

ผู้พิพากษาก็แปลว่า “ผู้ทำให้เรื่องที่มันไม่ดีต่าง ๆ สงบไป” ไม่ให้ใครเอากฎหมาย เป็นเครื่องมือที่ไปห้ำหั่นกัน ประหัตประหารกัน

คนมันเรียนมากฉลาดมากมันก็พยายามหาช่องโหว่ที่จะเอารัดเอาเปรียบคนที่ด้อยโอกาสกว่า

เราทำอะไรก็ให้ระลึกถึงที่เราได้เข้ารับพระโอวาทจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ อย่าให้เงินมันมาครอบงำใจของเรา อย่าให้เงินซื้อตัวเราได้

 

ทุกวันนี้เค้าก็ให้พิเศษบุคคลที่เป็นคนดีมาเป็นผู้พิพากษาสมทบ เพื่อปรับปรุงให้แต่ละจังหวัดเกิดความร่มเย็น

ผู้พิพากษาสมทบก็พากันตั้งใจทำงาน เพราะเขาให้เกียรติให้ยศให้ตำแหน่งของเราแล้ว

“ทำเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก ทำเรื่องเล็กให้มันไม่มีเรื่อง อย่าให้มันไม่มีเรื่องมันเลย นั่นแหละดี”

เพราะการมีเรื่องการแตกแยกนี้มันมีปัญหา มันเผากัน ชื่อว่าความแตกสามัคคีนี่มันไม่ดี

คนเรามันเห็นแก่ตัว ลืมความดีลืมคุณธรรมไปมุ่งแต่วัตถุไปมุ่งแต่เงินแต่ทอง พี่น้อง ก็ทะเลาะกัน พ่อแม่ลูกก็ทะเลาะกันเพราะเงินแท้ ๆ ผู้พิพากษาต้องให้ความเป็นธรรม ความยุติธรรม ดูตัวอย่างมโหสถบัณฑิตที่ตัดสินคดีความ

ท่านที่เป็นผู้พิพากษาอย่าลืมคุณธรรมนะ ให้พากันไหว้พระ นั่งสมาธิทำวัตรสวดมนต์ ทำใจให้ปราศจากนิวรณ์ ใจจะได้เย็น ๆ ลง เพราะทุกวันนี้ก็มีแต่สิ่งต่าง ๆ ทำให้ผู้พิพากษา ใจมันร้อน วันหนึ่ง ๆ ได้รับเรื่องแต่คนทะเลาะวิวาทกันถึงกับชีวิต ผู้พิพากษาต้องฝึกใจให้มันเย็น ๆ ให้มีหัวใจติดแอร์คอนดิชั่นไว้ ให้มีความสุขในการทำความดี ให้เป็นคนจิตใจหนักแน่น อะไรมากระทบก็ให้สิ่งเหล่านั้นสลายไป สิ่งต่าง ๆ มันเกิดขึ้นถ้าจิตใจของผู้พิพากษาหนักแน่น สิ่งต่าง ๆ มันก็สลายไป เราไม่ต้องไปหวั่นไหวตาม เฉย ๆ ไว้

 

ถือว่าอาชีพผู้พิพากษานี้ได้บุญเยอะนะ ทำให้โลกมีความสุขทำให้โลกร่มเย็น
เพราะว่าสังคมคนส่วนใหญ่คนมันมีกิเลสมากก็ต้องมีระเบียบมีวินัย เริ่มต้นจากประชาธิปไตยจนถึงธรรมาธิปไตยต้องเอาธรรมเป็นใหญ่ เอาความถูกต้องเป็นใหญ่ “ให้ดู ๆ ถ้าประชาธิปไตย มันขัดธรรมาธิปไตยถือว่ามันยังไม่ถูกต้อง ต้องปรับประชาธิปไตยเข้าหาธรรมาธิปไตย”

ผู้เป็นผู้พิพากษามันต้องศักดิ์สิทธิ์ ถูกต้อง ยุติธรรม ต้องดูดี ๆ ใครสร้างหลักฐานเท็จ หลักฐานจริง ท่านผู้พิพากษาอย่าได้ไปเชื่อใครง่าย ๆ

การบรรยายธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็เห็นสมควรแก่เวลา

หวังว่าท่านทั้งหลายทุกท่านทุกคน จะได้นำเอาพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ไปประพฤติปฏิบัติเพื่อความหมดทุกข์ เพื่อหมดความทุกข์ยิ่ง ๆ ขึ้นไป เหมือนพระพุทธเจ้า เหมือนพระอริยเจ้าที่ทุกท่านได้พาเราประพฤติปฏิบัติ จะได้พบกับความสุขที่แท้จริงของชีวิต ของจิตใจ...

พระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ที่องค์พ่อแม่ครูอาจารย์เมตตาให้นำมาบรรยาย

เช้าวันที่ ๒๕ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๕๕

(เพิ่มจากจากเช้าวันที่ ๑๓ พฤษภาคม และ เช้าวันพฤหัสบดีที่ ๑๒ เมษายน พุทธศักราช๒๕๕๕)