อารมณ์ที่นึกจะไปไหนก็ไป เป็นเรื่องประจำของครอบครัวนี้...แล้วครั้งนี้ก็ได้ยินพ่อลูกเค้าคุยกันว่าจะไปสัปดาห์หนังสือกัน เราก็ฟังๆ เพราะนึกแล้วว่าต้องนั่งรถไฟไปอีกแล้ว น่าเบื่อมาก...ไม่ได้เบื่อรถไฟหรอกนะ..แต่เบื่อตื่นแต่เช้าตีสี่ แล้วก็ขี่มอเตอร์ไซด์ไปจอดทิ้งไว้ที่สถานีรถไฟ รอขึ้นรถไฟชั้น 3 ฟรีตอนตีห้า อย่างง่วง ... แต่สองพ่อลูกคึกกันอย่างกับม้าดีด ...คุยกันหน้าตายิ้มแย้ม ชี้ชวนดูโน่นดูนี่ อย่างกับไม่เคยนั่งรถไฟ ...แม่อย่างเราหามุมหลับต่อซะ
เช้าสว่างถึงเมืองกรุงที่หัวลำโพงก็เกือบๆ สิบโมงเช้า นั่งรถไฟใต้ดินต่อไปลงศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิต เมารถไฟใต้ดินเล็กน้อย...ก็พอดีถึง พ่อก็กะจะพาลูกไป เอสพานาทก่อน เห็นว่ายังเช้าอยู่จะพาไปกินอาหารญี่ปุ่น ก็เดินขึ้นไปไม่เจอ...เอ้า!! เดินย้อนกลับลงมาอีกที...ไม่เจอ สงสัยใช่มั้ยค่ะ ทำไมคุณสามีพาเดิน ก็พี่ท่านจำได้ว่าเอสพานาทอยู่ใกล้ๆศูนย์ฯเนี่ย เดินไปได้ ...สรุปมองย้อนกลับมาเห็นหน้าภรรยาและลูกก็เลยหยุดความพยายามในการเดินหา แล้วก็ไปถามจากมอเตอร์ไซด์รับจ้าง...ปรากฏว่าอีกไกลจ้า...ต้องนั่งเท๊กซี่ไป
ก็เลยเข้าไปซื้อหนังสือตามจุดประสงค์ที่มาก่อนท่าจะดีกว่า...ก็เจอหนังสือการินที่ลูกต้องการอยู่ปากทางเข้างานเลย...คุณลูกเลยซื้อมา 1 ตะกร้าใหญ่ แล้วที่นี้ก็เดินไปไหนไม่ได้แล้ว....ทำไงค่ะ??? กลับค่ะกลับ
ก่อนกลับก็อีกจุดประสงค์คือไปเอสพานาทไปกินอาหารญี่ปุ่นที่เป็นบุฟเฟ่ ทำตัวแบบคนมีตังส์ ค่าหัว 319 บาทต่อคน ในเวลาจำกัด งานนี้ลูกสาวกินเร็วมาก กว่าคือเคย ไม่มีช่วงนั่งอ้าปากค้าง แล้วเดินดูแลแม่อย่างดี เพราะแม่ไม่เคยมา แต่ตัวคุณลูกเคยมากับลุงๆ คนกรุงเทพมาแล้ว แล้วก็พยายามกินเต็มที่เพระกะว่าจะให้คุ้มค่าหัว แต่จะคุ้มได้ไงก็คุณลูกกินไปได้ซักหน่อยก็พุงกางแล้ว ขนาดตัวพ่อยังไม่คุ้มเลย....กินเสร็จก็กลับ
ก็หันไปเจอรถไฟใต้ดินใกล้ๆ เอสพานาทพอดี ก็เลยนั่งกลับไปหัวลำโพง กลับนครสวรรค์ตอนบ่ายสองครึ่ง ถึงบ้านเกือบสองทุ่ม
อยู่อย่างครอบครัวพอเพียง เอียงๆ แบบครอบครัวเพี๊ยนบ้านเนี่ยไม่สงวนลิขสิทธิ์ค่ะ เดินทางทั้งวันเพื่อไปซื้อหนังสือและกินอาหารญี่ปุ่น 2 อย่างเนี่ยล่ะ
ไม่มีความเห็น