มองโรคในแง่ดี ตอนที่ 10 ( ได้เพิ่มอีกโรค ตอนจบ )

ในตอนที่แล้ว ได้บันทึกถึง  โรคที่ได้มาเพิ่มอีก 1 โรค  แต่ก็เลยให้เล่าไปถึงตอนอยู่สถานีอนามัยจนได้  ในตอนนั้นจบไว้ตรงที่ชาวบ้านเรียกว่าหมอทอม  ที่มาของหมอทอมนี่ก็มาจาก การปรับตัวของเราเอง ให้อยู่รอดในพื้นที่เสี่ยงนั้น เราไปอยู่เป็นผู้หญิงคนเดียวขืนไปทำตัวนิ่มๆ มีหวังโดยลากไขข่มขืนแน่  ก็อาศัยว่า เป็นคนลุยๆอยู่แล้ว  เมื่อก่อนชอบใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่สุด  กางเกงซื้อมาดีๆ ก็จะมานั่งทำให้มันขาดๆ  แบบทรง กวนประสาทแม่ เพราะโดนแม่บ่นตลอดว่า ท่าจะโรคจิตกางเกงดีๆมาทำให้ขาด  โอ๊ยก็ใจมันชอบ เท่ห์ชะมัด  พอใส่ไปอยู่ในหมู่บ้านกับเสื้อหมออนามัย ซาฟารี สีฟ้า เท่ห์ไม่หยอก  ตัดผมสั้น ใส่แว่นดำ  ใครจะคิดว่าเป็นหญิง  แต่ก็ได้ผลนะวัยรุ่นแถวนั้น ยอมสิโรราบ เป็นลูกน้องหมด ถึงเวลามีงานเรียกใช้มันได้ ตั้งแต่หัวหน้าแก๊งเลยก็ว่าได้  แถมสาวๆบางคนหลงผิดจะยอมเป็นดี้ให้ซะงั้น ....เหตุการณ์ที่น่ากลัวที่สุดที่อยู่ที่สถานีอนามัย คือ มีเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้ คือ มีวันรุ่นตีกันกลางตึก สัก ตี 2 เรานอนเฝ้าที่สถานีอนามัยคนเดียว  มีเสียงรถมอเตอร์ไซด์ประมาณ 5 คัน เข้ามาจอด ที่หน้าบ้านพัก  คนลงมามากกว่า 10 คน  พร้อมคนเจ็บเลือดเต็มตัว  หนึ่งในวัยรุ่นนั้นมาเคาะประตูเรียก บอกมีคนถูกตีหัวแตก ให้ลงมาเย็บให้ด้วย  เวลานั้นต้องวัดใจ วันรุ่น ชาย วัย ตั้ง แต่ 16-25 ปี  10 กว่าคนมาเรียกให้ลงไปเย็บแผลตอนตี 2 มันต้องช่างใจ ถ้าไม่ลง คนเจ็บก็น่าสงสาร แต่ถ้าลง เกิดถูรุมโทรม เราซิน่าสงสาร  ยืนมองดูช่างใจอยู่นาน  ได้ผล เขาคงรู้ว่าเรากลัว  หัวหน้าแก๊งรีบตะโกนบอก

 “ หมอไม่ต้องกลัว พวกผมไม่ชอบทอม แต่ถ้าหมอไม่ลง เผาบ้านเลือกเอา”

เอ้าต้องเลือกในเมื่อมันประกาศเจตน์จำนงว่า มันไม่ชอบทอม และถ้าไม่ลงเผาบ้าน  เอาว่า ลงก็ลงว่ะ วัดใจกัน  พอลงไปก็ตามสัญญา ของนักเลงบ้านนอก ลูกพี่มันสั่งให้ ลูกน้องทั้งหลายอยู่ข้างนอก  เพราะหมอกลัว  ส่วนคนเจ็บกับลูกพี่มันอยู่ข้างใน  ขณะที่เย็บแผลอยู่นั้น ลูกพี่มันก็บอกว่า หมอเย็บเร็วๆ  จะกลับไปจัดการกับมันอีก 

เท่านั้นแหล่ะ ชลัญธร ของขึ้น  หันมาบอก  ถ้าจะตีกันอย่าเกินครึ่งชม. เพราะถ้าเกินนี้ฉันจะไม่ลงมาอีก  ได้ผลไอ้พวกที่เหลือ ขับรถกลับไปก่อน  เหลือเพียง คนเจ็บและหัวหน้าแก๊ง  สัก 15 นาที รถกลับมาใหม่  พร้อมกับเราเย็บแผลเสร็จ แต่โชคดีคู่อริหายไปกันหมด ก็เลยไม่มีแผลให้เย็บอีก  พอเย็บแผลเสร็จ วัยรุ่นกลุ่มนี้ก็ขอบอกขอบใจ ที่เราให้บริการฟรีตอนตี 2 (ใครจะกล้าเก็บตังค์มัน ) จากนั้นวัยรุ่นกลุ่มนี้ ก็กลายมาเป็นลูกน้องก้นอนามัย ใช้งานได้สารพัด  ตั้งแต่ปรับปรุงซ่อมแซมอนามัยจนถึง ไปรับงานที่อำเภอมาให้ 

ตอนย้ายกลับ บ้านนี่ คนมาส่งเยอะมาก  เหมารถกันมาส่งด้วยใจจริงๆ จะว่าไปประสบการณ์ดีๆที่ อนามัยนี่ก็มีเยอะ จากการที่ไปอยู่คลุกฝุ่นมาหลายปี ก็เลยทำให้เป็น หอบหืด  แต่พอกลับมาอยู่บ้านที่พิมายอาการก็หายไป เป็น 10  ปี  เมื่อสักเดือนก่อนเกือบได้ใส่ tube อยู่ๆ broncho spasm  asthma attack หายใจเข้าก็ไม่เข้า หายใจออกก็ไม่ออก รู้สึกเหมือนมีใครเอาเชือกมารัดคอ ทำให้วุ่นวายทั้ง OPD ER  เดินออกมาจาก ห้องน้ำ ก็มีอาการ ดีที่อาจารย์ชาญศักดิ์ นั่งอยู่ตรงนั้น ฟังเสียงปอดดู แทบไม่มีลมเข้าปอด จึงรีบส่งไป ห้องฉุกเฉิน  แต่ ไม่น่าเชื่อว่าการกลัวเข็ม จะช่วยชีวิตได้ ในขณะที่เกิด Asthma attack หลังจากพ่นยา ได้ชั่วครู่เริ่มได้ยินเสียงคน พูดอะไรกันไม่รู้วุ่นวายไปหมด รู้แต่ว่าร่างกายกำลังถูกกระทำมีคนปลดโน่น นี่ นั่น แต่เสียงที่ดังชัดที่สุดคือเสียงหมอจืด( แพทย์ชาญศักดิ์ )บอก ฝน เอา bricanyl มาผมฉีดเอง พร้อมกับเปิดแขนเสื้อข้างขวาขึ้น เท่านั้นแหล่ะ Adrenaline หลั่งเลย จำได้ว่าโบกมือบ๊ายบ่าย แล้วบอกหมออย่าฉีด หายแล้วๆ ๆ ไอ้เดิมน่ะกลัวเข็มอยู่แล้ว แล้วนี่เจอทั้งแพทย์+ เข็ม น่ากลัวสุด (ถ้า พยาบาล+เข็มนี่ไม่เท่าไร) แต่สุดท้ายฝนก็ทำหน้าที่ ฉีดทั้ง DeXa +Bricanyl เข้า vine สำเร็จ สั่นเป็นเจ้าเข้าเลย พ่นยาไป 2 dose กลับมานั่งทำงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เฮ้อ ชลัญธร พาร์กินสันอย่างเดียวไม่พอ แถมมาอีกโรค เฮ้อ

เพิ่งรู้ว่า Asthma attack มันตายได้ยังไง  

ตอนนี้ก็นอกจากกินยาพาร์กินสัน+ ทำใจ แล้ว ยังต้องพ่นยา รักษาหอบหืดอีก  เพราะหมอเขากลัวว่า อาการจะกำเริบอีก  แหล่งรวมโรคจริงๆ ชลัญธร

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

หญิงเหล็กตัวจริงค่ะ..ขอให้กำลังใจ..

[ภูสุภา]

บันทึกสนุกจังค่ะ

 

เหมือนว่า เราไม่เกรงกลัวเขาเลย เจ้าความตาย