มนุษย์สายพันธุ์ใหม่ : ฝึกเด็กแต่น้อย...
คนเรามันประเสริฐที่ฝึกตัวเอง ปรับปรุงพัฒนาตัวเองยิ่งฝึกตั้งแต่น้อย ๆ นี่มันดี ถ้าแก่แล้วมันฝึกลำบากแต่มันก็ได้ แก่แล้วถ้าตั้งใจฝึก เหมือนราธพราหมณ์ เป็นพระผู้เฒ่าไปบวชเมื่อแก่ ตอนแรกไปก็ไม่มีใครบวชให้ เขาเห็นว่าเป็นคนแก่ พูดยาก สอนยาก จนกระทั่งพระพุทธเจ้าประกาศว่าใครเห็นอุปการคุณของราธพราหมณ์บ้างไหม พระสารีบุตรตอบว่า เห็นพระเจ้าข้า ราธพราหมณ์นี้เคยตักข้าวใส่บาตรให้ข้าพระองค์ ๑ ทัพพี พระพุทธเจ้าจึงตรัสบอกว่า ดีแล้ว สารีบุตร เมื่อเธอระลึกถึงอุปการคุณของเขาได้ ฉะนั้นเธอจงสนองซึ่งอุปการะนั้น พระสารีบุตรจึงบวชให้กับราธพราหมณ์พร้อมกับอบรมพร่ำสอนธรรมต่าง ๆ โดยอเนกปริยาย พราหมณ์ตั้งใจบวช เป็นผู้ว่าง่าย สุดท้ายก็ได้บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ คนแก่นี้ก็ฝึกได้ แต่ต้องตั้งใจฝึก ตั้งใจปฏิบัติ...
แต่ถ้าเด็กยิ่งฝึกดี พวกที่เขาฝึกเด็ก ฝึกกายกรรม มันต้องฝึกตั้งแต่น้อยมันถึงฝึกได้ ถ้าเราฝึกตัวเองตั้งแต่เด็ก ๆ มันฝึกได้ ฝึกเป็นคนไม่ขี้เกียจขี้คร้าน ฝึกเป็นคนพูดเพราะ พูดดี ฝึกเป็นคนไม่เถียงพ่อแม่ ฝึกให้เป็นคนเอาชนะใจตัวเอง “เพราะการชนะคนอื่นคือการแพ้กิเลสตัวเอง...”
ฝึกช่วยพ่อช่วยแม่ ช่วยเหลือคนเฒ่าชรา ฝึกจิตใจตัวเอง มันอยากไปเที่ยวก็ไม่ไป มันอยากไปเล่นก็ไม่ไป ไม่ไปในทางเศร้าหมอง คนเรามันชอบเล่นอินเตอร์เนท ชอบโทรศัพท์ เราต้องใช้เทคโนโลยีเพื่อทำประโยชน์ ไม่ใช้เอามาเพลิดเพลินหลงใหล
จะฝึกทำความดีต้องทำนาน ๆ นะ ไม่ใช่ทำแค่ ๑ นาที ๒ นาที ความดีต้องทำนาน ๆ ให้มันติดตัว ให้มันเป็นนิสัย ฝึกดูแลความสะอาด บ้านของเราต้องให้สะอาด ปัดกวาดเช็ดถู ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย “อย่าไปมองข้ามสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ มันล้วนแต่ฝึกจิตใจทั้งนั้น”
ห้องน้ำห้องสุขา ภาชนะต่าง ๆ ของเราเองของบ้านของเรา ก็ต้องเริ่มฝึกทำให้สะอาด เก็บให้เป็นระเบียบ พ่อแม่จะบอกหรือไม่บอกก็ไม่เป็นไร “ถ้าเรามัวแต่ให้พ่อแม่บอก อย่างนี้ ก็สอบตกแล้ว...!”
บางทีพ่อแม่รักลูกไม่ได้ให้ลูกทำอะไร ให้อยู่สบายๆ ลูกจะทำอะไรก็ไม่ให้ทำจนลูกเสียคน
ลูกฝรั่ง เขาฝึกลูกของเขาตั้งแต่น้อย ให้นอนแยกห้อง เก็บที่นอน ทำอาหาร เก็บขยะ “ลูกคนไทยคนรวย มันทำอะไรไม่เป็น มีแต่ให้เรียนหนังสือ ภาคปฏิบัติทำไม่เป็น” เห็นใคร ถือของมาอย่างนี้ จะเป็นใครก็ดี เรานั่งอยู่กับครูบาอาจารย์ เห็นเขาถือของมา เราก็ต้องรีบ ไปช่วย อย่างนี้เป็นต้น
สิ่งแวดล้อมของเราบางทีมันก็ดี บางทีมันก็ไม่ดี เราก็จับเอาแต่สิ่งดี ๆ
เด็กบางคนเกิดมาในท่ามกลางสิ่งแวดล้อมไม่ค่อยดี พ่อแม่ทะเลาะวิวาทกัน พูดไม่ดี พูดไม่เพราะ ศัพท์สำเนียงคำพูดไม่ดี มีความเป็นอยู่ด้วยการเล่นการพนัน กินเหล้าขาว เหล้าแดงอะไรต่ออะไร เด็กมันอินทรีย์บารมีไม่แข็งแรง อินทรีย์บารมีไม่แก่กล้า เด็กเขาก็เลย จับเอาสิ่งนั้นมาประพฤติปฏิบัติ
มันติดนะ แม้แต่สิ่งที่ดีมันก็ติด สิ่งไม่ดีมันก็ติด พ่อแม่พากินอาหารอย่างไร มันก็ติดอาหารอันนั้น พ่อแม่พาพูดอย่างไร มันก็พูดอย่างนั้น ลูกที่เป็นอภิชาตบุตร ลูกที่ดีจะต้อง ฝึกตัวเองให้ดี จากสภาพที่เป็นอยู่ จากคนจนให้เป็นคนรวย จากสภาพไม่ดีให้ดี เป็นผู้เห็นภัย ในสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
มันอยากใช้เงินมาก ๆ ใช้เงินฟุ่มเฟือย ถ้าเราเกิดมาเป็นคนฟุ่มเฟือย มันเบียดเบียนผู้อื่น เบียดเบียนทรัพยากร
ต้องใช้ปัจจัย ๔ ข้าวของเงินทองเท่าที่จำเป็น เราต้องรู้จักพอ อย่าไปทำตามคนอื่นเขา คนอื่นเขาฟุ่มเฟือย ไม่รู้จักคิด ถ้าเราเป็นคนใช้เงินฟุ่มเฟือย มันเป็นการทำความสุขบนหลังผู้อื่น มันไม่ดี มันไม่ถูกต้อง
อย่าไปมอมเมาตัวเองด้วยการใช้เงินใช้ทอง ใช้ข้าวของฟุ่มเฟือย เรามาปรับปรุงที่จิตใจของเรา ดูตัวอย่างพระพุทธเจ้าท่านปรับปรุงที่ใจ รองเท้าก็ไม่มีมีผ้าแค่ ๓ ผืน ท่านก็ไม่มีทุกข์นะ ท่านเกื้อกูลผู้อื่น ในหลวงของเราท่านก็เดินตามพระพุทธเจ้า ท่านสอนให้เราเป็นผู้รู้จักพอ
ถ้าเราไม่ฝึกตัวเองเรื่องการใช้เงิน ต่อไปเราจะเป็นคนลืมตัว เป็นหนี้เป็นสิน ไม่รู้มัน เป็นหนี้เป็นสินตั้งแต่เมื่อไร คนเป็นหนี้เป็นสินมันทุกข์มาก มันทุกข์ที่สุดในโลก คนอื่นเขาจะฟุ่มเฟือยอย่างไรก็ช่างหัวเขา เราอย่าไปคิดว่าเป็นเรื่องโก้ เรื่องใหญ่เรื่องโต อย่าไปอวดร่ำอวดรวยกัน คนรวยมันได้ปัจจัย ๔ มา ความร่ำรวยก็ได้มาจากการเบียดเบียนทั้งนั้น
พ่อแม่ให้เงินเรา ให้สตางค์เราใช้จ่ายในการดำรงชีพ เรียนหนังสือ เราก็เอาออกไปใช้ เท่าที่จำเป็นจริง ๆ ฝึกตั้งแต่น้อย ตั้งแต่เด็กนี้แหละดี ให้เราเป็นคนมีสมาธิ มีสติ มีปัญญา ฝึกตัวเองให้ดี ๆ ฝึกกิริยามารยาท อ่อนน้อมถ่อมตนทั้งกาย วาจา ใจ “ทำดีมันมีประโยชน์ ทำดีมันไม่ตาย ให้เราถืออย่างนี้นะ...”
เราทำความดีมันมีประโยชน์ต่อตนเอง มีประโยชน์กับพ่อกับแม่ มีประโยชน์ กับชาติบ้านเมือง ทุกท่านทุกคนถือว่าเป็นคนโชคดี ต้องฝึกตัวเองให้เป็นคนขยัน เป็นคนมีคุณธรรม ให้มันเป็นคนพันธุ์ดี พันธุ์ขยัน พันธุ์มีคุณธรรม
เราเกิดมาตั้งแต่อยู่ในท้อง เราเป็นผู้เอาเป็นผู้รับนะ เราเอาเลือดจากแม่ เอาอาหาร จากแม่ ทีนี้เราต้องเป็นผู้ให้ เราต้องฝึกตัวเอง ต้องช่วยเหลือพ่อแม่ทุกอย่าง จะไม่เถียงพ่อ เถียงแม่เป็นเด็ดขาด พ่อแม่จะผิดหรือจะถูกก็ไม่เถียง ผู้ที่เถียงคนอื่นก็แสดงว่าเป็นคนไม่เก่ง สติปัญญาตัวเองช้า แพ้กิเลสตัวเอง นิสัยไม่ดี ผิดหรือถูกก็เถียงไม่ก่อน คนอย่างนี้เขาเรียกว่าเป็นคนสมาธิสั้น คนไม่มีความอดทน ถ้าเราทำอย่างนี้ไม่มีความสุขแน่ ๆ...
ต้องฝึกพูดดี ๆ พูดเพราะ ตั้งแต่ในบ้านในครอบครัว เรื่องคำพูดนี้สำคัญ สำคัญมาก ๆ พูดดีมันมีประโยชน์ คนอื่นเขาเคารพนับถือ ที่ครอบครัวมันมีปัญหาส่วนใหญ่มันเรื่องคำพูด คำพูดมันเผาตัวเองและผู้อื่น
คนที่มีเพื่อนแล้วก็หายไป แล้วก็หายไป ส่วนใหญ่เป็นเรื่องคำพูด ไม่มีใครอยากจะเอาเราเป็นเพื่อนเลย เพราะคำพูดไม่ดี ยิ่งแก่ก็ยิ่งมีปัญหามาก ลูกมันไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากมานั่งใกล้
ถ้าเราพูดดีมันก็เป็นดอกไม้ที่สวยงาม เป็นทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์ มันน่าอยู่ น่าเข้าใกล้ เราอย่าไปพูดตามใจ อย่าไปพูดสะใจ ฝึกตัวเองตั้งแต่น้อย ๆ อย่างนี้แหละ
คนที่ไม่มีเพื่อนมันทุกข์นะ คนที่คนอื่นเขาไม่รักมันทุกข์นะ ใครเขาจะรักเราถ้าเราเป็นคนพูดไม่ดี คนงามของคน งามอยู่ที่พูดดีพูดเพราะ งามอยู่ที่เราทำอะไรไม่เบียดเบียนคนอื่น ไม่ผิดศีลผิดธรรม “คนเรานะถ้าไม่มีความดีไม่มีคุณธรรม อยู่ที่ไหนถึงหน้าตาสวยงาม ไม่กี่วันเดี๋ยวเขาก็มองเราเป็นยักษ์เป็นกองเพลิงหมด...”
เรามาอยู่วัดเราต้องฝึกใจนะ... ฝึกเรื่องกราบพระสวดมนต์ ฝึกเรื่องดูแลกุฏิที่พัก ให้เราเอาสิ่งเหล่านี้มาเป็นเครื่องฝึก คนเราถ้าไม่ฝึกมันไม่เป็น ความดีเป็นสิ่งที่มีอยู่แต่ถ้าเรา ไม่ฝึกมันไม่เป็น
คนเราไม่เคยทำดี พูดดี ใหม่ ๆ มันก็เก้อเขิน มันยังอาย ทำความดีก็อาย เพราะเกิดมาไม่ได้ทำความดีกับเขา มันเสียฟอร์มเหมือนกัน
ชีวิตของเราจะต้องอยู่ด้วยความดี ก้าวไปด้วยความดี “อนาคตเป็นสิ่งที่มองเห็นชัดเจน ถ้าเรามีความดี”
หนังสือ ตำรับตำรา อ่านให้มันมาก ๆ ท่องให้มันมาก ๆ แล้วเราจะได้ก้าวไปกับความดี ให้เราถือว่าเราเกิดมาเพื่อทำความดี เพื่อเป็นประโยชน์ต่อตนเองและผู้อื่น ไม่ได้เกิดมาเพื่อให้กิเลสมันสั่งงานเรา ทุกคนมันกิเลสมาก เพราะว่ามันมีพญามารอยู่ในใจของเรา มันมาสั่ง ให้พูดไม่ดี คิดไม่ดี
เราต้องเชื่อพระพุทธเจ้า เราต้องทำตามพระพุทธเจ้า ธรรมเหล่าใดเป็นไปเพื่อความขี้เกียจขี้คร้าน เป็นไปเพื่อความเห็นแก่ตัว นั่นไม่ใช่คำสั่งสองของพระพุทธเจ้า
พระพุทธเจ้าท่านเป็นผู้ขยันมาก ท่านถึงได้เป็นพระพุทธเจ้า ท่านไม่ประมาท เราก็อย่าไปประมาทนะ อย่าไปคิดว่าตัวเองดี ตัวเองเก่ง พระพุทธเจ้าท่านเป็นห่วงเรา ถึงแม้ใกล้จะเสด็จ ดับขันธปรินิพพานก็ตรัสเป็นครั้งสุดท้ายว่า “อย่าประมาทนะ...”
ให้ทุกคนตั้งอกตั้งใจฝึกตัวเอง เพราะทุกคนรักเรา พ่อแม่รักเรา เมื่อไม่รักตัวเองมันก็ ไม่ถูกต้อง เพราะปัญหาต่าง ๆ มันอยู่ที่ตัวเราเอง เราอย่าไปหลงสิ่งภายนอก โทษสิ่งภายนอก คนที่ไปโทษสิ่งอื่นสิ่งภายนอก เขาบอกว่าเป็นคนเข้าใจผิดอยู่ มันมีความเห็นผิดมากเลยไปโทษสิ่งภายนอก ไปโทษคนอื่น ไปโทษดินฟ้าอากาศ โทษการบริหารปกครอง เรื่องภายนอก จะเป็นอย่างไรก็ช่างหัวมัน ถ้าใจเราไม่มีปัญหา มันก็ไม่มีปัญหานะ
ทุกอย่างมันไม่มีอะไรได้ตามใจเรา เราไม่อยากแก่มันก็แก่ ไม่อยากเจ็บมันก็เจ็บ ไม่อยากตายมันก็ตาย อันนี้ถือเป็นเรื่องธรรมดา ให้เราตั้งใจทำความดี
เราอย่าไปโทษสิ่งภายนอก ให้เราถือพุทธะ พุทโธ เราจะได้มีอริยทรัพย์ เราต้องพึ่ง การประพฤติปฏิบัติของเราเอง ทั้งการกระทำ คำพูด ปรับปรุงตัวเองได้คุณธรรมก็จะเกิด ในตัวเรา ความเฮง ความเจริญก็จะเกิดที่ตัวเรา
อย่าไปบล็อกตัวเองไว้เท่านั้น บล็อกตัวเองด้วยความคิด เราบล็อกตัวเองด้วยความคิด ว่าอันนี้พอแล้ว ไม่เอาแล้ว เราต้องพัฒนาให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป ส่วนใหญ่คนเรามันบล็อกความคิด ของตัวเอง เราต้องทำความดีจนวันตาย พระพุทธเจ้าท่านทำความดีจนดับขันธปรินิพพาน พ่อแม่หรือทุกคนก็จะได้เห็นว่าเราก้าวหน้าไปไกลเสียจริง ๆ มีประโยชน์มากเสียจริง ๆ “เราไม่ต้องคอยให้แต่หลวงพ่อให้ศีลให้พรนะ เรื่องธุรกิจ หน้าที่การงาน เราช่วยเหลือตัวเอง ทำอย่างนี้เขาเรียกว่าคนปฏิบัติธรรม”
ให้ทุกท่านทุกคนไล่ผีออกจากจิตใจของเรา ผีก็คือความขี้เกียจขี้คร้าน เราต้องไล่มันออก ผีที่อยู่ในใจของเรานี้แหละ มันเป็นแม่ทัพใหญ่ ทำให้ใจของเรามืดมัว
ให้ทุกคนนำเอาคำสอนของพระพุทธเจ้ามาประพฤติปฏิบัติ...
มันเป็นเรื่องใหญ่มาก เป็นเรื่องใหญ่สำคัญ ที่เราจะเอาชนะมารในหัวใจของเราได้ มันเป็นการตัดภพตัดชาติออกไป ต้นไม้ใหญ่นาน ๆ ทีเราเอามีดเล็กไปฟันที มันก็ไม่กะเทาะหรอก เราต้องเอาแบ็คโฮไปขุดราก ขุดโคน ต้องอาศัยความหนักแน่น เข้มแข็ง อาศัยสมาธิ ความตั้งมั่น เรามันปัญญาก็สมควรแล้ว แต่ความเข้มแข็ง ความสม่ำเสมอมันมีน้อย เราต้องเพิ่มอีกต้องมากนะ มีดเล็ก ๆ มันถอนรากถอนโคนไม่ได้ เราต้องไปซื้อแบ็คโฮมาขุดมัน
เรามาเชื่อพระพุทธเจ้า มาทำตามพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าสอนเราอย่างนี้ เราไม่ต้อง คิดมาก คนเราถ้ามันจะตายก็ให้ตายเพราะความดี ไม่ใช่ตายเพราะความอ่อนแอ ความอ่อนแอเอามันทิ้งไป ไม่ต้องเอามาทำพันธุ์...!
พระพุทธเจ้าท่านมีพลังมหาศาล การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าแผ่นนี้ไหวเลยนะ ถ้าเรากลัวมันก็แพ้อยู่เสมอ
พระพุทธเจ้าก่อนที่ตรัสรู้ท่านก็นั่งสมาธิขัดบัลลังก์เพชรเลยนะ ท่านก็ได้ตั้งจิตอธิษฐานว่า แม้หนังเอ็นกระดูกเท่านั้นจักเหลืออยู่ เนื้อและเลือดในสรีระนี้จะเหือดแห้งไปก็ตามที หากยังไม่บรรลุพระสัมโพธิญาณเป็นพระพุทธเจ้าตราบใด ท่านก็จะไม่ลุกออกจากที่นั่งนี้
พระพุทธเจ้าท่านไม่มีคำว่าใจอ่อน ไม่มีคำว่าอ่อนแอ คนมีสมาธิถึงจะทำความดีได้ ถึงจะเป็นพระอริยเจ้าได้ ถ้าเรามีความดีอย่างนี้ ชีวิตของเราสุดยอดเลยนะ สุดยอดที่เราได้เกิดมาเป็นมนุษย์ มันสำคัญมาก...
หวังว่าทุกคนจะได้นำเอาพระธรรมคำสอนของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไปประพฤติปฏิบัติ อันไหนไม่ดีก็ให้ทิ้งมันไป ให้มันเจริญก้าวหน้าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
พระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ที่องค์พ่อแม่ครูอาจารย์เมตตาให้นำมาบรรยาย
วันพุธที่ ๑๔ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๕๕
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น