สุขในแบบแม่เอง จดหมายถึงลูก

 

สุขในแบบแม่เอง

ลูกครับ หลังจากลูกได้อ่านจดหมายจากพ่อ สุขในแบบตัวเองของลูก แม่ก็มีเรื่องเล่าของแม่ และเพื่อนร่วมหอที่นี่ ทำอะไรกันสนุก ๆ ให้ลูกฟังเช่นกัน 

เริ่มต้นจาก เพื่อนแม่ซื้อตู้เย็นมือสอง สืบทอดจากคนในหอพักซึ่งย้ายออก เราสองคนก็ช่วยกันคิดเมนูอาหารอยู่เรื่อย จริง ๆ แล้วเราคิดเมนูกันเรื่อย ๆ ก่อนมีตู้เย็นด้วย แต่เมื่อคนหนึ่งมีตู้เย็น ดู ๆ มันน่าช็อบปิ้งตลาด ห้าง หาอาหารมาเก็บเพื่อไว้ทำอาหารมากขึ้นไงไม่รู้นะ เพื่อฉลองตู้เย็นใหม่ไง

เราสองคนอยู่กันคนละห้อง คนละชั้น แต่ละคนจะใช้ตู้เย็นเก็บอาหารสำรองกันที่ห้องครัวรวม ซึ่งจะมีแยก ๆ กันไปเป็นชั้น ๆ เป็นปีก ๆ ของหอพัก ทีนี้แม่เข้ามาอยู่ปั๊บ ไข่ไก่ของแม่ก็อันตรธานหายไปสองฟอง อีกครั้งหาหมูไม่เจอ หมูเบคอนไร้มันซะด้วย ต่างคนจึงรำพึงว่า เฮ้อ แหมข้าวของอันหมายถึงอาหารราคาก็แพงแสนแพงเมื่อเทียบกับเมืองไทยบ้านเรา แล้วยังมาเจอเรื่องไข่หาย หมูหายอีก เมื่อมีคนขายตู้เย็นสภาพดีมาก ๆ ในราคาเพียงหกสิบปอนด์ เพื่อนแม่จึงรีบคว้าไว้ แล้วเราสองคนจึงขมีขมันคิดเรื่องเมนูทำอาหารกันอยู่ตลอดเวลาวันหยุด ก็ว่าได้

วันนี้ จากหลาย ๆ เมนูคิดกันเอาไว้ เช่นแม่คิดถึงส้มตำ เอ่ยปากขึ้นมาปั๊บ เราสองคนพร้อมใจกันอยากกินขึ้นมาเชียว

ต้องเริ่มต้นจากการสำรวจวัตถุดิบในครัว

เมนูไทย วัตถุดิบที่ใช้ หลายอย่างมีขายที่นี่ แต่แพง เพราะฉะนั้นอะไรที่พอทดแทนกันได้ เช่นกลิ่น รส เราก็ทดลองใช้แทน บ่อยครั้งที่เราได้อาหารฟิ้วชั่น (ออกแอ็คเซ็นส์ให้เหมือน..) อร่อยดี

 

เช่นวันนี้ เราไม่มีมะละกอ ที่นี่มีมะละกอของโคลอมโบ หน้าตาน่ากินแต่แพงจับใจ ทำใจซื้อไม่ได้ ถ้าอยู่บ้านใช้มีดตัดมาจากในสวนฟรี ๆ จึงตัดใจซื้อไม่ลง ลูกเล็กเปี๊ยกราคาเกือบสองปอนด์ ฮือ หนึ่งร้อยบาทไทย ไม่ไหว

เมื่อไม่มีมะละกอ เราจึงใช้แอปเปิลเขียว เมนูจึงกลายเป็น ส้มตำผลไม้ไปก่อน การเลือกใช้ผลไม้ที่เขามีอยู่แล้ว ตรงตามหลักเศรษฐศาสตร์ที่น้องเริ่มเรียน ที่น้องเล่าให้แม่ฟังเรื่องดีมานด์และซัพพลาย 

แอปเปิลเขียวที่นี่ ราคาผลละแค่ยี่สิบเพนนี ถ้าซื้อห้าผลใหญ่แค่หนึ่งปอนด์ ทำตำผลไม้ได้สามครั้ง! เราซื้อแค่สองลูกจ้ะ ตลาดอยู่ใกล้บ้าน แอปเปิลเขียวมีตลอดปี อยากกินอีกก็ค่อยมาซื้อใหม่

หอมแดง เราใช้หอมแดงขนาดใหญ่กว่าเมืองไทย หาซื้อจากร้านคนอินเดีย ราคาถูกมาก ไม่รู้ว่าเขาขายถูกกว่าห้างคนอังกฤษได้หลาย ๆ เท่าเพราะอะไร

หรือเพราะอะไรห้างร้านคนอังกฤษถึงได้ขายสินค้าราคาแพงกว่าคนอินเดียมากมายขนาดนั้น

เรื่องร้านค้าคนอินเดีย แม่ต้องเล่าให้ลูกฟังสักครั้ง เพราะเขาค้าขายเก่ง อีกหน่อยจะยึดอังกฤษเป็นอาณานิคมมั้ยเนี่ย เป็นการเอาคืน ฮ่า ฮ่า

กุ้งแห้ง แม่มีน้ำพริกกลางดงจากร้านแม่ศรีนครปฐม ตุนมาเยอะ สบายไป ไม่ต้องซื้อ

อีกหนึ่งอย่างที่สำคัญมาก พริกขี้หนู แม่ไม่มีเลย โชคดีที่เพื่อนรุ่นน้องมีเก็บกักตุนไว้ในช่องแข็ง

งงมั้ยลูก ทำไมต้องเอาพริกขี้หนูเก็บในช่องแข็ง 
พริกขี้หนูไทย หอม เผ็ด อร่อย แต่ต้องซื้อจากไชน่าทาวน์ ราคาแพงพอสมควร หนึ่งถุงแพ็คเล็ก ปริมาณสองเท่าของที่แม่ให้น้องช่วยเก็บจากต้นในบ้านเรา ราคาเท่ากับหนึ่งปอนด์กว่า ห้าหกสิบบาทนั่นเอง เราคนไทยที่นี่จึงต้องรักษาให้ใช้ได้นาน โดยห่อกระดาษแล้วแช่แข็ง เก็บได้เป็นเดือนเลยครับ
น้ำตาลมะพร้าว ยังมี ซื้อมาจากไชน่าทาวน์ เป็นของส่งออกมาจากไทยและ อะแฮ่ม เป็นของร้านน้ำพริกแม่ศรี นครปฐมอีกแล้ว

กิจการค้าส่งออกของร้านนี้ (ตอนนี้เขามีโรงงานใหญ่โต) ไม่ธรรมดาเลย

ยังขาดอะไรอีกน้า อ้อ น้ำมะขาม ถั่วลิสงคั่ว ลงทุนคั่วเองเพราะได้ถั่วดิบจากไทย ร้านในไชน่าทาวน์เช่นเคย

น้ำปลาและกระเทียมอีกหน่อย

สรุปตอนนี้แม่และเพื่อนมีครบแล้ว เราเริ่มทำกันเลยนะ

 

วันนี้วันพักผ่อน
นอนแล้วตื่นตื่นแล้วนอน

หิวหาอาหารก่อน
ตำแอปเปิ้ลดูเข้าที

น้ำมะขามและน้ำตาล
หอมเปรี้ยวหวานมะพร้าวดี

กระเทียมบุบบู้บี้
ไม่มีครกตามตำรา

แอปเปิลสดและกรอบ
ใครใครชอบหั่นตั้งท่า

ปรุงรสด้วยน้ำปลา
พริกขี้หนูเน้นความเป็นไทย

โรยถั่วกุ้งแห้งนิด
แบ่งให้มิตรเพื่อนคนใหม่

ชิมแล้วแสนติดใจ

โอ้ อ้าว สไปซี่ นี่แหละ คูลล์!

อร่อย

 

รักลูกครับ

แม่

 

 

[ภูสุภา]

บันทึกเก่าลืมโพสต์ สอนลูกทำตำผลไม้ค่ะ