จะทำอย่างไรดี

พ่อแม่อย่ารังแกลูก

ดิฉันสอนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 สอนประจำชั้นประจำวิชา และจะมีหน้าที่นอกเหนือไปก็คือ การจัดการเรียนรู้นักเรียนพิการเรียนร่วมที่อยู่ในระดับรุนแรงของโรงเรียน (ครูคนอื่นจัดการไม่ได้แล้ว ) ซึ่งจะเป็นนักเรียนในชั้นไหนก็ได้ มาเรียนรวมอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 1

ในปีการศึกษาที่ผ่านมามีนักเรียนพิการประเภทบกพร่องทางสติปัญญาระดับ 35-50 คนหนึ่งอายุ 11 ปี อีกคนหนึ่งอายุ 14 ปี ย้ายเข้ามาเรียน ซึ่งทั้ง 2 คน นี้มีฐานะดีมีรถยนต์มาส่งถึงโรงเรียน คนที่มีอายุ 14 ปี พ่อแม่มีความรู้และเป็นที่รู้จักของคนในสังคม

ในการจัดกิจกรรมการเรียนรู้แต่ละวันนี่สนุกมาก (ครู)ช่วงแรกๆอย่าว่าแต่ละได้เดินออกไปคุยกับใครเลย แต่ละวันแม้แต่ไปห้องน้ำยังลืม ต้องสวมรองเท้าให้ ต้องตักข้าวป้อนข้าว ต้องเอาเขามากอดไว้กับอกเพื่อให้เขาสงบสติอารมณ์

จนถึงปัจจุบันผ่านมา 1 ปี รองเท้าไม่ต้องใส่ให้ ไปกินข้าวครูไม่ต้องตามไป ไปห้องน้ำได้ด้วยตนเอง(ปัสสาวะ) วันไหนครูไม่อยู่ก็อยู่กับเพื่อนได้

อยู่มาบ่ายวันหนึ่งเมื่อไม่กี่วันมานี่เองคนอายุ 14 ปีเดินไปเดินมาเอามือจับไปที่ก้นแล้วบอกว่าเจ็บๆ ดิฉันก็รู้ทันทีว่า แกจะถ่ายอุจจาระ จึงจูงจะพาไปห้องน้ำแกก็ขืนตัวบอกว่าไม่ไปจะไปถ่ายที่บ้าน สุดท้ายก็เลอะใส่กางเกง ดิฉันจึงพาแกไปห้องน้ำ และวันนั้นแหละที่ทำให้รู้แกน่าสงสารจริงๆ แกทำภารกิจเองไม่ได้เลย สักอย่างเดียวดิฉันจึงทำให้หมดอย่างทุลักทุเลเพราะแกโตเป็นหนุ่มแล้วสุดท้ายซักกางเกงถุงเท้าที่เปื้อนเอาใส่ถุงส่งให้พี่เลี้ยงที่มารับกลับบ้าน

เช้าวันรุ่งขึ้นพ่อขับรถคันโก้มาส่งและกล่าวขอโทษดิฉันที่ต้องเป็นภาระ ตอนนั้นจำได้ว่าได้ตอบพ่อเขาไปว่า  ไม่เป็นไรค่ะทำได้ไม่ลำบากเพราะเป็นครู  และเพราะเป็นเขา แต่คำที่ได้ฟังต่อจากพ่อของเขาแล้วนำมาเข้าตรงนี้ ผมผิดเองที่ให้แกกินมาตอนเช้า แล้วก็ไม่ได้ย้ำแกด้วย ความหมายมันก็คือ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเด็กไม่เคยได้ทานอาหารเช้ามาโรงเรียนเพราะผู้ปกครองกลัวว่าเด็กจะมาถ่ายที่โรงเรียนและเด็กก็ทำเองไม่ได้ และทุกวันก่อนมาถึงโรงเรียนจะย้ำกับลูกว่าลูกต้องไม่ถ่ายถ้าถ่ายต้องไปให้ถึงบ้านก่อน แทนการที่จะพยายามฝึกลูกให้ช่วยตนเองให้ได้เมื่อไม่มีพ่อแม่ ดิฉันมีนักเรียนในระดับนี้ผ่านมาให้สอนและฝึกหลายคนเมื่อขอความร่วมมือผู้ปกครองให้ช่วยฝึกต่อเนื่องที่บ้านทุกคนฝึกและเด็กจะมีพัฒนาการดีขึ้นอย่างน้อยๆช่วยตนเองในเรื่องส่วนตัวได้แม้จะไม่สะอาดเท่าที่ควร และที่น่าใจหายไปกว่านั้นพอเข้าห้องเรียนขณะที่เพื่อนๆกำลังนั่งเรียนเด็กคนนี้ก็ล้วงถุงพลาสติกมายื่นให้กับดิฉันแล้วพูดว่า ครูเขียวผ้าขี้ใส่ ดิฉันใจหายน้ำตาไหลจริงๆ อพิโถ ผ้าที่เปื้อนอุจจาระในกระเป๋าของลูกอยู่ข้ามคืนไม่ได้เอาออก แปลความว่า เด็กคนนีัเขาอยู่ที่บ้านแต่ละวันอย่างไร ใครเอาใจใส่คอยดูแลเขาบ้าง แล้วถ้าสักวันหนึ่งไม่มีพ่อแม่เขาจะอยู่อย่างไร

เขียนเล่าตรงนี้ไม่ได้ตำหนิใคร แต่อยากจะฝากไว้ในฐานะครูและแม่ที่มีลูกศิษย์ (ลูก)พิการว่าถ้าเราพบสภาพอย่างนี้ต่อไปในอนาคตเราจะทำอย่างไรดี

 

[นงนาท สนธิสุวรรณ]