ช่อไม้จันทน์

ช่อไม้จันทน์

 

 

        ยืนมองภาพ ศิษย์มอบ ช่อไม้จันทน์

คราเมื่อวัน เพื่อนครู ผู้ดับสลาย

เห็นภาพศิษย์ ของครู ทั้งหญิงชาย

มอบดอกไม้ ใต้ภาพ กราบศพครู

 

        ช่อเอ๋ยเจ้าช่อ ดอกไม้จันทน์

ค่าเจ้านั้น เพียงนิด ไม่เลิศหรู

แต่น้ำใจ คนให้ น่าเชิดชู

ยิ่งกว่าผู้ มั่งมี ที่แล้งใจ

 

        นี่แหละสิ่ง ตอบแทน แสนประเสริฐ

ไม่ล้ำเลิศ แต่ค่ายิ่ง กว่าสิ่งไหน

เพียงเห็นศิษย์ รักแท้ ไม่แปรไป

มีน้ำใจ คิดถึง ก็ซึ้งทรวง

 

        แม้ผู้ลับ ดับไป มองไม่เห็น

แต่คนเป็น เห็นค่า ว่าใหญ่หลวง

เพียงช่อจันทน์ ก้มกราบ ซาบซึ้งทรวง

ตราบชีพร่วง ยังตรึง ถึงค่าอนันต์

 

        ในชีวิต ของครู ผู้คอยให้

ไม่ต้องการ สิ่งใด มาปลอบขวัญ

เพียงเห็นศิษย์ เป็นคนดี ในชีวัน

นั่นแหละฝัน ของครู รู้ว่าจริง

 

        ช่อเอ๋ยเจ้าช่อ ดอกไม้จันทน์

เจ้าจอมขวัญ ของครู ทั้งชาย-หญิง

หากวันนั้น ถึงวัน ของครูจริง

ศิษย์ชาย-หญิง จะมอบให้ เพียงใดเอย

[สุกรณ์ บงไทสาร]

เป็นบทกวีที่เพราะมากครับ... คุณครู