ไปร่วมเสวนาของเครือข่ายวิจัยประชาชื่น

          วันที่ ๑๗ ม.ค. ๕๕ ผมไปร่วมประชุมเสวนาเรื่อง “บริหารงานวิจัยเพื่ออะไร” ที่มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ โดยมีผู้ร่วมเสวนาคือ ศ. ดร. บุญเสริม วีสกุล  ศ. ดร. ไพฑูรย์ สินลารัตน์ และผม   
 

          เมื่อไปถึงก็พบว่าผู้มาร่วมวงเสวนามาจากหลากหลายมหาวิทยาลัย   ไกลที่สุดมาจาก มน. ที่พิษณุโลก   และพบว่าการเสวนานี้ร่วมจัดโดยเครือข่ายวิจัยประชาชื่น ซึ่งมีสมาชิกหลายมหาวิทยาลัยมาก ได้แก่ ม. กรุงเทพ,  ม. เกษตรศาสตร์,  สถาบันการจัดการปัญญาภิวัตน์,  มทร. ธัญบุรี,  มทร. พระนคร,  มทร. สุวรรณภูมิ,  ม. ธุรกิจบัณฑิตย์,  มรภ. พระนคร,  มศว., มสธ., วิทยาลัยราชพฤกษ์,  ม. นานาชาติสแตมฟอร์ด,  ม. อินเตอร์เทคลำปาง    เป็นตัวอย่างของการร่วมมือกันแบบเครือข่ายเพื่อการทำงานวิจัยเพื่อประโยชน์ของสังคมที่ น่าชื่นชมยิ่ง   ผมหวังว่าเครือข่ายวิจัยนี้จะร่วมกันฟันฝ่าไปสู่ความสำเร็จได้

          ผมได้เห็นการรวมตัวกันเพื่อสร้างความเข้มแข็งด้านการวิจัย   และได้เสนอว่าน่าจะเน้นการวิจัยแบบประยุกต์ใช้ความรู้ (Translational Research)    โดยจะต้องพัฒนาทักษะและวัฒนธรรมของการทำงานวิจัยประเภทนี้ ซึ่งไม่เหมือนกับทักษะและวัฒนธรรมของการวิจัยแบบ Discovery Research

          ฟังสาระในการเสวนาของผู้มาร่วมจากสมาชิกของเครือข่ายแล้ว    ผมให้ความเห็นว่าในมหาวิทยาลัยนี้คณาจารย์ยังมีประสบการณ์ในการทำวิจัยไม่มาก    การเสนอหัวข้อและโครงการวิจัยที่ดี ที่แหล่งทุนยอมรับอาจยังต้องการการฝึกฝนอีกมาก   การบริหารงานวิจัยตรงขั้นตอนของการตั้งโจทย์วิจัยน่าจะสำคัญที่สุด   มหาวิทยาลัยในเครือข่ายจึงน่าจะรวมตัวกันจัดกระบวนการพัฒนาโจทย์วิจัย ที่จะนำไปสู่การเขียนโครงการวิจัยที่มีคุณภาพสูง นำไปเสนอขอการสนับสนุนจากหน่วยงานที่ต้องการใช้ผลการวิจัย หรือจากแหล่งทุนได้   ต้องมองการจัดการ และการทำวิจัย เป็นกระบวนการเรียนรู้เพื่อพัฒนาความสามารถด้านการวิจัย เชื่อมโยงไปยังการเรียนการสอน และการทำหน้าที่ให้การบริการวิชาการแก่สังคม

          ผมชี้ให้เห็นว่า เราสามารถใช้งานบริการวิชาการที่ทำอยู่เป็นประจำ ให้กลายเป็นงานวิจัยได้   และ นศ. ก็ได้เรียนรู้ไปด้วย   เสมือนยิงกระสุนนัดเดียวได้นกสามตัว    ผมได้โอกาสอวดภรรยาของตัวเอง   ว่า ศ. พญ. อมรา พานิช มีผลงานวิจัย จนได้รับตำแหน่งศาสตราจารย์ จากผลงานวิจัยปรับปรุงเทคนิกการให้ยาสลบและยา ระงับปวด ที่ทำอยู่เป็นงานประจำในฐานะวิสัญญีแพทย์นั่นเอง   เรื่องเล่าเกี่ยวกับภรรยาของผม คือตัวอย่างของ การทำงานแบบยิงกระสุนนัดเดียวได้นกสามตัวข้างต้น

 

 

วิจารณ์ พานิช
๑๗ ม.ค. ๕๕

บรรยากาศในห้องประชุม