ตะวันลับขอบฟ้า และรุ่งอรุณที่พังงา

เหมือนดวงตะวันที่ลาลับขอบฟ้าไปในวันที่โหดร้ายนั้น แต่ในเช้าวันใหม่ ก็ยังมีความหวัง

ดิฉันมีความสุขกับการสะสมกัลยาณมิตร
ในเดือนสิงหาคมที่ผ่านมาดิฉันได้รู้จักกับกัลยาณมิตรท่านหนึ่ง
ตลอดระยะเวลาที่ดิฉันนำรถเข้าอู่ เนื่องจากประสบอุบัติเหตุนั้น กัลยาณมิตรท่านนี้ได้อาสาให้การช่วยเหลือบริการรับส่งดิฉันระหว่างบ้านกับโครงการฯ ทั้งในตอนเช้าและตอนเย็น
กว่า 10 วันนั้น ดิฉันได้รับการถ่ายทอดความรู้ และประสบการณ์ ตลอดจนเกร็ดชีวิตมากมาย ของชาวจีนแผ่นดินใหญ่ที่อพยพมาตั้งรกรากที่จังหวัดภูเก็ต ดูเหมือนจะเป็นพรอตเรื่องใกล้เคียงกับนวนิยาย ลอดลายมังกรก็ว่าได้
เมื่อวันพุธที่ผ่านมา ดิฉันได้มีโอกาสเดินทางไปจังหวัดพังงากับกัลยาณมิตรท่านนี้
ท่านเล่าว่า ได้อ่านหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นฉบับหนึ่ง และทราบว่า Hero ซึ่งดำเนินการประท้วงกลุ่มนายทุนใหญ่ที่กว้านซื้อที่ดิน เพื่อทำประโยชน์แก่ธุรกิจตัวเอง แต่ทำลายทรัพยากรของชาวบ้านนั้น ถูกลอบยิงเสียชีวิต ท่านต้องการให้ความช่วยเหลือครอบครัว
โดยไม่รู้จักว่าครอบครัว Hero นั้นอยู่ที่ใด ทราบแต่เพียงชื่อหมู่บ้าน ท่านก็สอบถามจนเจอบ้าน
สภาพบ้านไม้เก่าๆ มุงสังกะสี แวดล้อมด้วยสวนมะพร้าว และสภาพหน้าดินที่เป็นทรายขาวสะอาด (ที่ดินบริเวณนั้นเป็นบ่อทราย) แต่ไม่พบเจอผู้ใด
จากการสอบถามเพื่อนบ้าน ทราบว่า ผู้ตายมีบุตร 3 คน ภรรยา ทำงานที่โรงงาน มีรายได้เพียงวันละ 100 + บาท
ท่านทิ้งนามบัตรไว้ พร้อมทั้งเขียนข้อความว่าให้ช่วยติดต่อกลับ จะหาทางช่วยเหลือครอบครัว
ในตอนค่ำของวันเดี่ยวกัน ท่านได้รับโทรศัพท์จากลูกชายคนโตของครอบครัว ว่ากำลังเรียนหนังสือที่วิทยาลัยเทคนิคแห่งหนึ่ง และน้องสาวกำลังเรียนระดับมัธยมศึกษา รวมท้งน้องคนเล็กที่ยังเล็กอยู่
ท่านรับปากว่า จะให้การช่วยเหลือด้านการศึกษากับเด็กทั้ง 2 คน โดยจะโอนเงินเข้าบัญชีให้ทุกเดือน และกรณีมีค่าเทอม หรือกิจกรรมพิเศษ ก็ให้แจ้งล่วงหน้า
อย่างน้อย แม้จะขาดหัวหน้าครอบครัวไป เหมือนดวงตะวันที่ลาลับขอบฟ้าไปในวันที่โหดร้ายนั้น แต่ในเช้าวันใหม่ ก็ยังมีความหวัง จากน้ำใจอันสว่างไสวของกัลยาณมิตรของดิฉันคนนี้ ที่จะให้การศึกษาและอนาคตกับเด็กกำพร้าครอบครัวนี้ต่อไป