บ่น

สวัสดีค่ะห่างหายไปนานหลังจากทางการได้อนุมัติให้ลาออกได้ไปทำไร่ ทำสวนที่อ.จอมบึง  จ.ราชบุรี ไปอยู่กับธรรมชาติ อยู่แบบบ้านนอก และวางแผนปลูกสวนป่า ทำการเกษตรเลี้ยงชีพ และใช้เวลาส่วนหนึ่งเกินครึ่งอุทิศตัวเองกับงานจิตอาสาในโรงพยาบาล ได้สัมผัสเรื่องราวมากมายที่ทำให้ความคิดไม่อยู่นิ่งนัก เมื่อได้เข้าร่วมงานกับสังคมสงเคราะห์ทางการแพทย์ จึงให้เวลากับงานนี้มาก เนื่องเพราะเขากล้าหาญที่จะเปลี่ยนแปลงจนเกิดความเปลี่ยนแปลงไผได้ในระดับหนึ่ง เลยทุ่มสุดตัวกับช่วงเวลาที่ได้เข้าเมือง ถอยออกมามายืนตรงจุดที่ชาวบ้านเขายืนกัน ทำให้เห็นปัญหาที่ถูกละเลย ถูกมองข้าม หรืออาจมองไม่เห็น หรือไม่มอง เป็นปัญหาคนงอมืองอตีน อะไรๆก็คอยแต่จะขอ เพื่อความอยู่รอด ไม่คิดช่วยตัวเอง คิดไม่เป็นสมองกลวง อีกปัญหาก็วัยรุ่นตั้งแต่ 12 ปี ดันท้องขึ้นมาไม่ใช่น้อยๆนะ เพราะมองข้ามและไม่คิดจะป้องปรามไม่รู้ไปติดดะไรกันอยู่จึงปล่อยให้กลายเป็นปัญหาสังคม  ร้ายแรงกว่านั้นมันขยายวงกว้างไปเป็นวาระแห่งชาติ

ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรมากนักน้องน้ำก็มาเยี่ยม ส่งผลให้ทุกข์กันถ้วนหน้า ขยาดกันแต่ยังไม่ถึงขั้นกลัวเกรง เพราะมันยังแอบตัดป่าไม่สิ้นสุด มันยังเอาความฉลาดที่ร่ำเรียนกันมามาหากินบนมหัตภัยที่กำลังเกิดขึ้น บ้านฉันไม่มีในกรุง แต่บ้านในกรุงของพ่อแม่น้ำท่วมเหมือนบ้านคนอื่น บ้านตัวเองที่มหาชัยก็เตรียมรับน้องน้ำจนบัดนี้เวลาผ่านไป ก็คงตั้งรอน้องน้ำจะมาอีกครั้ง บ้านญาติบ้านพี่ บ้านน้องก็ท่วมจมกันไปตามสภาพพื้นที่ๆอยู่ ก็เป็นอย่างนี้แหละ ธรรมชาติ อยู่ที่เราจะสามารถ  รับได้มันแค่ไหน

ย้อนไปเมื่อครั้งยังเยาว์ ก็เคยเจอพายุ ทีพัดพาบ้านเรือน ผู้คนหายแว๊บบไปกับตาที่แหลมตะลุมพุก อ.ปากพนัง จ.นครศรีธรรมราช ก็ผวาไปบ้างแต่ไม่มากนัก เพราะยังเด็ก ยังไม่เคยพบความสูญเสียในครอบครัวหรือทรัพย์สิน ยังไม่ต้องมีภาระรับผิดชอบอะไรมากมายนอกจากงานที่แม่สั่งให้ทำคือเฝ้าผ้าผ่อนเครื่องนอนที่แม่เอาขึ้นวางบนกระชุปิ้ง คอยดูว่ามันหมาดแห้งหรือยัง แล้วบอกแม่ แม่ก็จะละงานที่ทำแล้วแว๊บมากลับผ้าบนกระชุให้  เราไม่อาจรู้ว่า แม่คิดอะไร พ่อคิดอะไร เพราะท่านไม่เคยพูด นอกจากสีหน้ากังวลที่ไม่จางหายไปนานหลายเดือน ผู้คนสมัยนั้นเขาก็ไม่โวยวายร้องขอให้หน่วยราชการไหนๆมาช่วย เขาช่วยกันเอง ดูแลกันเองบ้านใครบ้านมันก่อน เสร็จแล้วก็ไปดูสมบัติส่วนรวม ตรงนี้แหละที่ราชการเขาเข้ามาช่วยก็ไม่เห็นมีใครบ่นว่ามาช่วยช้า หรืออะไรทำนองนี้

ยุคสมัยนี้ที่ผู้คนเก่งกล้า วิทยาการสูง ประชากรพากันร่ำเรียนรู้สูงๆปริญญาตามหลังชื่อยาวๆ แต่ผู้คนกลับอ่อนแอ(จิตใจ)ใช้ความรู้ไม่ถูก เจอปัญหาเข้าไม่รู้จะงัดความรู้ที่ร่ำเรียนอะไรมาแก้  บ้างก็ร้องขอไม่เว้นวาง ช่วยช้าก็บ่น ไม่มาช่วยก็โวย แถมเรียกรัองบุณคุณ ครั้งหน้าไม่ต้องมาขอเสียงนะ ไม่มีวันเลือกหร็อก และอีกหลายๆอย่างที่ไม่น่าจะมีขึ้น มีคนหนึ่งในเมืองมหาชัย เขาคิดท่อนำน้องน้ำลงทะเล เขาทำตั้งแต่รู้ว่าน้องน้ำจะมาแล้ว เป็นท่อขนาดใหญ่ เมื่อต่อกันแล้วก็จะคล้ายคลองนำส่ง เขาทำได้ และบอกว่าไม่อยากเห็นคนมหาชัยไปยืนเข้าแถว เห็นแล้วก็นึกชื่นชอบน่ะ หมอนี่ใจกว้าง คิดเตรียมรับปัญหา ก่อนปัญหาจะมา หลายคนร่ำร้องว่าคนนู๊นผิดนี่ผิดกูไม่ผิด ฮามากเลยไม่ผิดเพราะกูเกิดมาเป็นประชาชน เมิงเป็นผู้นำเมิงต้องแก้ให้ทูนหัวให้ นี่มันอะไรกันคนอะไรจะคิดได้เปรตจริงๆ

ตกลงที่น้ำท่วมนี่ไม่ใช่ธรรมชาติหรือไร ก็แค่อยากให้เห็นความแตกต่างทางความคิดของคนรุ่นพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย กับผู้คนยุคนี้ในแง่มุมเช่นนี้..ก็เท่านั้นเอง

คงไม่นานที่ตึกสูงๆ อะไรที่สร้างขึ้นเกินมากไปกว่าธรรมชาติที่ควรจะมีจะเป็นนั้น มันก็จะเป็นขยะยักษ์ให้เห็นอีกเป็นแน่ บ้างก็เพ้อซะ สตางค์มีอ่ะ อยากได้ก็ซื้อๆ รวยซะ แต่จนปัญญาก็มีมาก เห็นได้จากน้ำมานี่แหละ ไอ้ที่มีปัญญาก็ดันไม่มีเงินซะนี่

 คนเมืองฝึกเป็นคนดอยบ้างเป็นไร ขุดหลุมถ่ายเอง กลบเอง กินข้าวหม้อเปื้อนดินบ้าง คงได้แหวะกันทั้งที่ยังไม่ได้กิน แต่นี่แหละวันหนึ่งก็เจอ ไม่ใช่ที่ผ่านมาเช่นเรื่อง เอาพะอึใส่ถุงยังดีที่มัดปากถุงก่อน  แล้วลอยตามน้องน้ำไป เขี่ยให้พ้นรั้วบ้านตัวเองซะงั้นแหละ ขยะในบ้านมีเท่าไรก็โยนๆกันออกมา พวกที่ตัดใจได้หนีออกมาก็ดีไป แต่ดันมีคนเมืองด้วยกันใช้ความพยายามทั้งกายใจฝ่าฟันไปหาความชั่ว เที่ยวแคะแกะบ้านคนอื่นขโมยข้าวของเขาไป แล้วมันจะสุขได้ยังไง

สู้ไปอยู่บ้านนอก คนบ้านนอกบ้านนา จิตใจยังงดงาม เอื้ออารี มีศีลธรรม ไม่เชื่อลองไปเป็นคนบ้านนอกสักครั้งดูเถอะน่า เขาอยู่กันยังไง เขามีชีวิตอยู่กันแบบไหน ในยามทุกข์ อย่าไปคิดว่าคนเมืองจะสบายกว่าเสมอไป เพราะเวลาเจอทุกข์มันจะทุกข์หนักกว่าคนที่เคยผ่านอะไรๆมาแล้ว เอาพอประมาณ ทุกข์มากก็วางลง เวลาผ่านไปก็หายไป...ความทุกข์ หรือความสุขนี่ไม่อยู่นานหรอกนะ

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

*มาเยี่ยมด้วยความคิดถึงค่ะ..เข้าใจอารมณ์เหล่านี้..

*น้องน้ำมาเยือนบ้านพี่ใหญ่ที่สวนหน้าบ้านประมาณสองอาทิตย์..เป็นประสบการณ์ในการเตรียมตัว..เตรียมใจ..ถือว่าเป็นเรื่องของธรรมชาติที่เราต้องปรับตัวนะคะ

*เก็บภาพมาให้ชมค่ะ..