พาแม่...หนี.....น้องน้ำ.....
ใครๆเขาก็รู้กันทั่วไปว่าน้องนำร้ายกาจแค่ไหน น้องน้ำจะไปหาพี่กรุง แต่ทำไม...ต้องมาทำร้ายคนกรุงเก่าอย่างพี่เสียยับเยิน แค่บ้านพี่มีชื่อนำหน้าว่ากรุงหน่อยเดียวเอง น้องน้ำก็ไม่รู้จักแยกแยะ
เอาละมาเล่าความเจ็บปวดที่พี่ได้รับจากการกระทำของน้องน้ำดีกว่า........แม่เป็นคนไข้ไตวายเรื้อรังต้องล้างไตที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเก่า... วันนั้นเป็นวันเสาร์ที่9 ตุลาคม 2554 น้องน้ำได้ตีเกาะเมืองแตกหลังจากที่น้องน้ำล้อมเกาะเมืองไว้เกือบเดือน ......เจดีย์นักเลงที่เป็นโบราณสถานที่ใครๆก็มั่นใส้เวลาขับรถมากรุงเก่ารถติดนาน.........มาก (พื้นที่ทั้งจังหวัดมีเยอะแยะไป มำไมต้องมาตัดถนนผ่านเจดีย์ด้วยก็ไม่รู้ สงสัยเป็นกลยุทธ์การส่งเสริมการท่องเที่ยว555+)น้องน้ำก็ล้อมไว้จนไม่สามารถขับรถผ่านได้.......
แต่เราวิสัยทัศน์ดี เพราะโรงพยาบาลที่แม่ล้างไตอยู่ในทำเลที่สูงติดสายเอเซีย ซึ่งสร้างได้มาตรฐานเหนือระดับน้ำทะเล สบายใจได้ พาแม่มาส่งที่โรงพยาบาลเดินดูรอบๆโรงพยาบาลยังไม่เห็นมีน้องน้ำเลย ส่งสัยน้องน้ำจะหมดแรงอยู่ที่เจดีย์นักเลง อย่างไรเสียก็มมาไม่ถึง.......ส่งแม่แล้วก็ขับรถกลับบ้านเหมือนเดิม ...........จะกลับมารับแม่กลับบ้านตอนเที่ยง
สิบเอ็ดโมงเช้า ขับรถจะมารับแม่ทำไมรถมันขับกันวุ่นวายมากมีทั้งย้อนศร ติดระนาว ข้างทางก็มีคนเดินหอบข้างของกันพะรุงพะรัง ทุกคนต่างสับสน วุ่นวาย เหมือนฉากในหนังสงครามที่ทุกคนต่างหนีตายกันไม่ผิด ...... เรารับรู้ด้วยสันฃาตญาณว่าเป็นฝีมือของน้องน้ำแน่นอน ........ เราไม่สามารถจะสื่อสารกับใครได้เลย มันวุ่นวายไปหมด เราคิดอยู่อย่างเดียวว่า..ต้องไปถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด แต่ก็เป็นไปไม่ได้เลยเพราเราไม่สามารถขับรถผ่านฝูงชนที่แสนจะงงๆๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปได้
โทรศัพท์มือถือดังขึ้น สวัสดีค่ญาติป้าจอกใช่หรือเปล่าให้รีบมารับคนไข้ด้วยเพราะโรงพยาบาลน้ำท่วม เราบอกว่ากำลังจะไปรับ เจ้าหน้าที่บอกว่าทางเข้าโรงพยาบาลน้ำท่วมรถไม่สามารถเข้าไปรับได้ที่โรงพยาบาล แล้วก็วางสายไปด้วยความรีบเร่ง
เราจะไปรับแม่อย่างไรดี? เป็นคำถามที่เกิดขึ้นในสมอง เราจะพาแม่ออกมาจากโรงพยาบาลอย่างไร? กรุงเก่าเป็นเมืองน้ำเราก็อยู่กับน้องน้ำมาตั่งแต่เด็ก เรือเท่านั้นที่สามารถสัญจรได้ทางน้ำ ประสบการณ์เดิมของเราเริ่มทำงาน เราเลี้ยวรถกลับบ้านทันที่ ...........ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงบ้าน เราบอกกลับพ่อและพี่ชายว่าแม่ออกจากโรงพยาบาลไม่ได้ น้ำท่วม ........
การวางแผนพาแม่ออกจากโรงพยาบาลเริ่มขึ้น โดยการช่วยกันยกเรือขึ้นรถ ทุกอย่างผ่านไปอย่างทุลักทุเล เพราะทุกคนในครอบครัวต่างเร่งรีบและร้อนใจเป็นห่วงแม่มาก แต่.....เรายังไม่ลืมเรื่องการสื่อสารเราโทรไปที่โรงพยาบาลและขดพูดกับแม่เป็นระยะๆๆ เพื่อไม่ให้แม่ตกใจ.......ทฤษฏีการสื่อสารถูกนำมาใช้ทั้งหมด ทั้งเรื่องบอกข่าวร้าย ให้กำลังใจ บอกแนวทางการช่วยเหลือ และการดำเนินการช่วยแม่ กับแม่เป็นระยะๆ เพื่อทำให้แม่ไม่กังวลใจมากนัก
และแล้วทุกอย่างก็ผ่านไป เราสามารถนำแม่หนีพ้นน้องน้ำมาได้ โรงพยาบาลปิดให้บริการ แต่ต่อจากนี้ไป........เราจะพาแม่ไปล้างไตที่ไหนดี เราจะพาแม่ผ่านวิกฤติครั้งนี้ไปได้ หรือไม่?
ความเห็น (3)
อ่านแล้วดีจ่ะ น้องเเล็กเป้นน้องที่น่ารักและเป็นลูกที่ดีจ่ะ พี่ดวงเป็นกำลังใจให้คุณแม่หนูแข็งแรงอยูกะหนูไปนานๆนะจ๊ะ
ประสบการณ์ทำให้เราแข็งแกร่ง เรามีกันและกันจึงอยู่รอดปลอดภัยค่ะ
รัก
จากพี่ของน้องน้ำ
ขอบคุณ พี่ดวง และพี่ก้อย มากค่ะ