การดำรงชีวิตชนิดมีหลักพื้นฐานถูกต้อง
การดำรงชีวิตชนิดมีหลักพื้นฐานถูกต้อง
กราบหลวงพ่อ พุทธทาส ในครั้งนี้ลูกได้นำบทความหลวงพ่อมาเขียนเผยแผ่ ขออนุญาต และขอบุญจงเกิดมีแก่ผู้อ่าน และลูก ขอความเจริญในธรรมจงเกิดมี ขอมนุษสมบัติ สวรรค์สมบัติ และนิพานสมบัติ จงเกิดด้วยเทอญ ฯ สาธุ.............
การดำรงชีวิตที่ถูกต้อง แบบพื้นฐานนั้นอย่างไร เมื่อมีชีวิตตามธรรมดามัมมีการเปลี่ยนแปลง แล้วผู้ไม่รู้ก็มีความทุกข์ หรือดิ้นรน ขึ้นลงไปตามความเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าขึ้นไม่ว่าลง มันเหนื่อยทั้งนั้นแหละ จะกระโดดขึ้นหรือกระโดดลงมันก็เหนื่อยทั้งนั้น ความยินดียินร้ายมันเหนื่อยเท่ากัน ความรัก ความโกรธ ความเกลียด ความกลัวอะไรต่าง ๆ มันมีความเหนื่อยเท่ากัน มันไม่ใช่ความสงบ หรือพักผ่อน เราจะต้องรู้จักจัด รู้จักทำ ให้ชีวิตนี้มีความพักผ่อนคือ ความสงบ อย่ากระโดดโลดเต้นไปตามสังขาร ที่เข้ามาในรูปแบบของอารมณ์ต่าง ๆ มายั่วยุให้ขึ้น ให้ลงเกิดความยินดี ยินร้าย
มีโดยไม่ต้องเป็นตัวกู
ถ้าจะอยู่ ในโลกนี้ อย่างมีสุข อย่าประยุกต์ สิ่งทั้งผอง เป็นของฉัน มันจะสุม เผากระบาล ท่านทั้งวัน ต้องปล่อยมัน เป็นของมัน อย่าผันมา
เป็นของกู ในอำนาจ แห่งตัวกู มันจะดู วุ่นวาย คล้ายคนบ้า อย่างน้อยก็ เป็นนกเขา เข้าตำรา มันครึกว่า กูของกู อยู่ร่ำไป
แสดงวิสัยเสริมเครื่องปรุงของชีวิต
สังขาร หมายถึง เครื่องปรุงแต่ง อุปาทินนกสังขาร สังขารที่มีใจครอง อนุปาทินนกสังขาร สังจารที่ไม่มีใจครอง เป็นต้น
กายสังขาร ปรุงแต่งกายให้ทรงอยู่ ลมอัสสาสะปัสสาสะ เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้สอ่งมีชีวิต ดำรงอยู่ ถ้าหมดลมแล้วกายก็ถึงความดับสลายตามไปด้วย
วจีสังขาร ปรุงแต่งวาจา ให้พูดเป็นภาษา ให้พูดเป็นคำที่สามารถใช้สื่อสารได้เป็นที่เข้าใจระหว่างกันคือวิตก - วิจาร มีการตรึกตรองก่อนแล้วจึงพูด
จิตตสังขาร ปรุงแต่งจิต ให้นึกคิดไปต่าง ๆ คือ สัญญา-เวทนา มีความรู้สึกเสวยอารมณ์ คิดจิต พินิจด้วยใจ ใคร่ครวญด้วยปัญญา เวทนาเป็นสิ่งแปล ความรู้สึกทุกข์ สุข ไม่สุข ไม่ทุกข์ อุเบกขา เป็นต้น
ชีวิตเราถ้าไม่ฉลาดแล้ว จะพบแต่ความทุกข์ จงคิดว่า ทุกข์มีให้เห็น สุขดีมีให้เป็น รู้เช่นนี้ คือชีวิตที่มีพื้นฐาน..........เจริญพร
