ครู.....ช่วยคิดหน่อย
{ครู.....ช่วยคิดหน่อย}
A ; ครูช่วยคิดหน่อย
B ; what …. อะไร
A ;
การบ้าน...ให้ออกแบบสวนถาด
B ;
Concept คืออะไร ... (ลืมตัวไป
เด็กที่ถามเป็นประถม)
A ;
(เด็กทำหน้างงๆ ) ... ก็สวนถาดหน่ะครู ...
เข้าใจไหมเนี่ย
B ;
เออ...ขอโทษ...เขาบอกว่าในสวนควรมีอะไรบ้าง
แล้วออกแบบได้มากน้อยแค่ไหน
A ;
แล้วแต่ใครจะคิดได้อิสระเลยค่ะ
B ;
ถ้าอย่างนั้น ... ในสวนควรมีอะไรบ้าง (ย้อนถามให้เด็กคิดสักนิด
อยากให้เขาคิดกันเอง ไม่ใช่ไอเดียจากเรา)
A ;
ถ้านู๋คิดได้คงไม่ถามครูหรอก ... (ทำหน้าแบบ ...
ครูถามอะไรเนี่ย)
B ; เอ๊า....ก็ครูช่วยคิดแล้วนะเนี่ย ... ครูถามความคิดเธอนะว่า ... ในความคิดของเธอ...สวนของเธอน่าจะมีอะไรในนั้น ..... อย่างเช่น มันน่าจะมีสระ มีต้นไม้ใหญ่ เล็ก มากน้อยแค่ไหน ต้นไม้อะไรบ้าง จัดวางอย่างไร ... อะไรพวกนี้หน่ะ
A ;
ครูนี่ไม่ได้เรื่อง ... คิดไม่เป็น ...
เสียเวลาถาม
B ;
แป่ววววววววว...มึนเลย ... อะไรฝ่ะ ...
เด็กสมัยนี้มันย้อนซะเราหน้าหงาย ... เออ ... คิดไม่เป็นจริงฝ่ะ
คิดไม่เป็นที่จะป้อนคำถามอย่างไรให้เขาคิดได้เอง ...
ฮาาา
วันหนึ่งก่อนเข้าเรียนชมรมนาฏศิลป์ เด็กชั้นประถมก็สุมหัวนั่งวาดรูปกันหน้าห้องชมรม ฉันก็เดินเข้าไปถามว่า "ทำอะไรกัน" ก็มีการยิงคำถามปะทะคารมกันดังบทสนทนาข้างต้น
ฉันไม่รู้หรอกนะว่า การให้คำสั่งที่พร้อมให้เด็กแลกเปลี่ยนให้หายข้อสงสัยในห้องเรียนก่อนให้เด็กทำการบ้านมีมากน้อยขนาดไหน เพราะเด็กคนที่ถามเป็นคนช่างซักช่างเถียงมากที่สุดในชมรมฯ ซึ่งบางครั้งฉันก็รำคาญกับการช่างพูด ช่างกล้าเสนอไอเดียการคิดท่าทางการแสดงมากมายของเขา แต่ฉันได้บอกเด็กตั้งแต่ชั่วโมงแรกแล้วว่า เรามาแลกเปลี่ยนความคิดกัน ท่าทางไหนเธอเคลื่อนไหวไม่ได้ยากเกินไปบอกครู ท่าทางไหนเธออยากร่วมนำเสนอบอกครู เรามาร่วมกันคิด เพราะจุดประสงค์ครูอยากให้เธอได้สนุกในชั่วโมงชมรมฯ เพราะพวกเธอคร่ำเคร่งกับการเรียนมาทั้งวัน เรามาเล่นกันในชั่วโมงชมรมฯ
ซึ่งก็ได้ผล เพราะคนที่ดูเหมือนไม่กล้าพูด เริ่มพูด เริ่มเข้ามาคุยกับฉันในชั่วโมงถัดมา แต่นั่นแหล่ะบางครั้งท่าทางที่นำมาให้พวกเขานั้น
“ยากจังครู นู๋ไม่เอาได้ไหม"
... เอาหล่ะซิ หยั่งไงดี ...
“หยั่งงี้แล้วกัน
เรามาเล่นกับท่าทางนี้กัน ... ทำตามครูแบบเล่นๆ นะ"
แล้วฉันก็นำพวกเขาเคลื่อนไหวปนเล่นโดยเคลื่อนไหวกระจัดกระจายทั่วห้อง บรรยากาศก็เริ่มผ่อนคลาย เริ่มสนุกกับท่าทาง คนที่ก่อนหน้านี้ทำท่าทางนี้ไม่ได้ ก็เริ่มทำได้ เพราะฉันบอกว่า
"เรามาเล่นกับท่าทางนี้กัน" แล้วฉันก็สำทับให้เขาเกิดความมั่นใจว่า
“ใช่
ท่านี้แหล่ะ จำการเคลื่อนไหวกายไว้นะ
แล้วนำมารำกัน"
มันเป็นเช่นนี้ตลอดเทอมที่ผ่านมา คือ
"เรามาเล่นกัน"
ซึ่งนั่นทำให้เด็กๆ กล้าที่จะพูดแสดงความคิดเห็นกับฉัน เพราะฉันเดินเข้าหาพวกเขา ย้อนกลับไปยังวัยเขาว่า ถ้าจะให้ทำท่าทางอย่างที่เราต้องการให้ได้ วัยพวกเขาจะทำอย่างไร
ส่งผลถึงการเจอะเจอพวกเขานอกเวลาชมรมฯ เสียงเจี๊ยวจ๊าวทักทายตั้งแต่ขับรถเครื่องเข้ามาโรงเรียน และนั่นทำให้เขากล้าเดินเข้ามาคุย เข้ามาถามความคิดเห็นของฉันนอกเหนือจากงานสอนชมรมฯ รวมทั้งบางครั้งพวกเขาก็เข้ามาเล่าเรื่องส่วนตัว เพราะพวกเขาหวังเพียงมีใครสักคนที่เป็นผู้ใหญ่ ที่ฟังเขาอย่างไม่กล่าวโทษ อีกอย่างฉันคิดว่า ในสายตาพวกเขา ฉันคือครูพิเศษ ไม่ใช่ครูประจำ เขาจึงผ่อนคลาย กล้าที่จะเดินเข้ามาหาฉันเช่นกัน ที่สำคัญที่ท่องไว้ประจำใจฉันคือ "ฟังเด็กนะ เป็นเพื่อนเขานะ เพราะเราเป็นครูพิเศษ สามารถเล่นบทบาทนี้ได้"
แต่บางครั้งก็เหลืออดจริงๆ ให้ชักดิ้นแหง่ก แหง่ก เลยเอ๊า ... ครูอยากจ๊ากกกกกกกกกกก
นฤมล จันทรศรี
๗ ธันวาคม ๒๕๕๔
..........
