อ่านจดหมายบันทึกของลูกศิษย์คนหนึ่ง..น้ำตาซึม..นึกถึงความหลัง..เมื่อ10 ปีก่อน...วันแรกที่ย้ายมาทำงานที่โรงเรียนแห่งนี้..จากโรงเรียนขนาดใหญ่กว่า มาเจอโรงเรียนที่มีขนาดเล็กกว่า...จะเป็นอย่างไร กับชีวิตที่ต้องดำเนินต่อไป..มาจากเด็กนักเรียนชาวไทยภูเขา ที่ห่างไกลความเจริญ บ้านห่างจากโรงเรียนเดินทางไปกลับ 5 กิโลเมตร ต้องเดินฝ่าไร่ข้าวโพด ขึ้นเขา ลงห้วยอย่างทุลักทุเลในฤดูฝน..มาเรียนที่โรงเรียนอีกหมู่บ้านหนึ่ง...เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ รูปร่างผอม แกรน เวลาสอนจะชอบนั่งหลังห้อง..เล่นกันกับเพื่อนตัวอ้วนๆ..สองคน ไม่สนใจเรียนหนังสือ ไม่สนใจฟังครู พูดภาษาถิ่นแล้วหัวเราะคิกคักๆกันสองคน..เราหยุดมองไปที่เด็กทั้งสองคน.."ไหนลองอ่านประโยคนี้ให้ครูฟังหน่อยซิ" เงียบบบบบบ..ทั้งห้องเงียบสนิท..เด็กทั้งสองหันหน้ามองกันเลิกลักๆ เกาหัวแรกๆ เราเริ่มพูดเสียงดังขึ้น"เธอลองอ่านบรรทัดนี้ให้ครูฟังหน่อยสิคะ" เงียบบบบบ เพื่อนในห้องเงียบสนิทกว่าเดิม..หันไปมองหน้านักเรียนทั้งสองคน...หน้าตาเค้าสองคนซีดเผือด มือเริ่มเกายิกๆยักๆแถวกางเกงนักเรียน หลายวันแล้วที่ครูเข้ามาสอน แต่ไม่เคยสนใจเค้าเลย แล้วไฉน..วันนี้..ครูถึง..ได้ให้เค้าสองคนอ่าน..เสียงตอบแผ่วเบา.."ผมอ่านไม่ได้ครับ" เราได้ยิน นึกว่าโดนลองของ เอาแล้วซิ..งานนี้โดนตั้งแต่มาวันแรกเลยรึ ว่าแล้วพยายามตั้งสติ แล้วเขียนคำว่า ปากกา บนกระดานให้เด็กทั้งสองอ่าน..อ่านไม่ได้ ห๊าๆๆๆๆ...เป็นไปได้รึ..เกิดไรขึ้นกับเด็กนักเรียนชั้นป. 4เอาใหม่ ลองเขียนคำว่า. สมุด กับ ปากกา..อ่านไม่ได้..ขาเราเริ่มสั่น..มือเริ่มหมดแรง ใจสั่นพั่บๆ อ่อยยย รึว่า..สิ่งที่เค้าบอกเราจะเป็นความจริง เพื่อนในห้องช่วยกันบอกว่า..คุณครูขาเค้าอ่านหนังสือไม่ได้ค่ะ..เราหันหน้าไปมองเค้า ถามว่าจริงเหรอ..เค้าพยักหน้าหงึกๆ..วินาทีนี้แหล่ะ ที่คนเป็นครูอย่างเรา..ลมจับอย่างแท้จริง...อนิจจา..เด็กหนอเด็ก..ป. 4 อ่านหนังสือไม่ได้ จะทำอย่างไรดีหนอ..เราเริ่มเครียด และเริ่มเครียดจัด...เริ่มหยุดบทเรียนสอนอ่านทันที และเริ่มต้นคัดเด็กนักเรียนที่อ่านไม่ได้ เขียนไม่ได้ ทีละคนๆ จนเลิกเรียน ...หลังเลิกเรียนวันนั้น เราเริ่มเข้าห้องสมุดโรงเรียน ไปค้นหาหนังสือตำราสอนอ่านแบบง่ายๆ ของระดับป. 1 ค้นหาหนังสือเกือบทั้งห้องสมุดไปสะดุดตากับ หนังสือเก่าเล่มหนึ่ง ขนาดเล็กแต่หนา ชื่อว่า หนังสือสอนอ่านไว ของเจ้าพระยาดำรงราชานุภาพ(ถ้าจำชื่อท่านผิดต้องขออภัย เพราะปัจจุบันไม่ได้ใช้แล้วคืนห้องสมุดไป) หยิบขึ้นมากอดไว้กับอก..ดีใจจริง..(แห่ะแห่ะ) เวลาหมด..พร่งนี้จะมาบันทึกใหม่ค่ะ..ขออภัยที่ท่านติดตามอ่าน
มาอ่านเรื่องราวของคุณครู ขออนุโมทนา ขอให้มีความสุข