ช่วยหนูด้วย

น้ำท่วมบ้าน  หนูจนจม  ระทมทุกข์
หมดที่ซุก  หัวนอน  ต้องร่อนเร่
อาศัยริม  ถนน  อย่างปนเป
จะหันเห  ไปทางไหน  ไร้หนทาง

ฝากชีวิต  ไว้ที่  ของบริจาค
แม้ไม่มาก  ก็พอยัง  ประทังบ้าง
หยาดน้ำใส  เอ่อล้นตา  จนฝ้าฟาง
ความอ้างว้าง  เกาะทั่ว  เนื้อหัวใจ

เห็นแต่น้ำ  เจิ่งนอง  เต็มท้องทุ่ง
เห็นโค้งรุ้ง  ที่ปลายฟ้า  อุราไหว
ฝนยังริน  ฟ้ายังร้อง  ก้องมาไกล
สั่นอยู่ใน  ดวงฤดี  ที่หวาดกลัว

วิปโยค  โศกเศร้า  เหงาชีวิต
เมื่อวิกฤต  อุทกภัย  ลามไปทั่ว
ต้องอยู่อย่าง  พลัดพราก  จากครอบครัว
ความมืดมัว  ในหัวใจ  ยังไม่จาง

กำลังกาย  ล้าเต็มที  ที่จะสู้
ที่ยืนอยู่  กำลังใจ  ได้รับบ้าง
ชีวิตซึ่ง  มืดมน  ไร้หนทาง
จะก้าวย่าง  ต่อไป  อย่างไรดี

อยากกู้ซาก  บ้านคืน  จากผืนน้ำ
หยุดความช้ำ  ที่ท่วมท้น  จนล้นปรี่
“ช่วยหนูด้วย!” ท่านเจ้าขา ผู้อารี
หนูไม่มี  สักคนเดียว  คนเหลียวแล

[กล้วยไข่]

อยากแต่งกลอนเก่งๆแบบนี้จังเลยเจ้าค่ะ

[ดอกไม้]

กลอนเพราะมากค่ะ

ดูภาพแล้วอยากช่วยจังค่ะ

หวังว่าพวกเขาคงปลอดดภัยค่ะ

[สมยศ เปียสนิท]

ขอบคุณ คุณอำพร ขอบคุณดอกไม้ทุกดอกที่ให้กำลังใจกัน