คนคลองสิบ หนองเสือ ปทุมธานี กับน้องน้ำ

 

       น้ำท่วมปี 2554 เป็นปีที่คงจะอยู่ในความทรงจำของใครหลายๆคน สำหรับตัวดิฉันเองซึ่งจนถึงวันนี้ไม่ได้มีบ้านหรือที่ทำงานน้ำท่วมกับเค้าเลย แต่อยากจะบอกว่าจิตใจได้รับผลกระทบมากมายกับมหาอุทกภัยครั้งนี้ แล้วคนอื่นๆอีกหลายคนที่เจอกับน้ำท่วมอย่างจริงจัง จะขนาดไหน เริ่มจากน้ำท่วมบ้านเรือนในเขตพื้นที่ที่ทำงานอยู่คืออำเภอเสาไห้ โรงพยาบาลต้องจัดทีมหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ออกไปรักษาโรค  น้ำที่ท่วมสูงและเชี่ยวจนต้องใช้เชือกโยงจับเวลาเดินเพื่อไม่ให้ปลิวไปกับกระแสน้ำ คนป่วย เครียด ทำเอาดิฉันหดหู่ไม่สามารถเข้าไปสนุกสนาน ในเฟสบุ๊คสุดโปรด ไปหลายวันทีเดียว

          รอบสองของความเครียด เมื่อน้ำได้ผ่านเสาไห้ ไปอยุธยา ไปถึงวังน้อย และหนองเสือ บ้านเกิดซึ่งพ่อและแม่อาศัยอยู่ ภาพน้ำในคลองหน้าบ้านแม่ ซึ่งสูงเต็มตลิ่งพอดี จนแอบกลัวว่า แค่คนอ้วนคนหนึ่งโดดลงคลอง น้ำก็คงจะล้นข้ามถนนมาท่วมบ้านเรือน บวกกับประกาศให้อพยพผู้คนในเขตอำเภอหนองเสือ ตามมาด้วยโทรศัพท์จากกัลยาณมิตรทั้งหลายที่ได้ติดตามข่าวสารตลอดเวลาทั้งที่ติดต่อกันเป็นประจำและไม่เคยติดต่อกันนานมากแล้ว นับสิบสายที่โทรมาแจ้งให้อพยพ และความเป็นห่วงพ่อแม่ของตัวเอง นำมาสู่การพยายามที่จะพาพ่อแม่มาอยู่ที่ปลอดภัยคือบ้านที่สระบุรี แต่ท่านก็ห่วงของ ห่วงบ้าน และเชื่อมั่นว่าน้ำจะไม่ล้นฝั่งคลองข้ามถนนมา จึงไม่ยอมอพยพตามที่ขอร้อง บอกว่ารอให้ท่วมก่อนถึงจะยอม คราวนี้แหละเดือดร้อนกันหมด พ่อและแม่ก็เตรียมขนย้ายของขึ้นที่สูง ลูกสาวที่สระบุรีก็เก็บห้อง เตรียมห้อง เตรียมสถานที่ให้มาอยู่ด้วย คอยติดตามสถานการณ์น้ำจากสื่อต่างๆตลอดเวลา  ญาติพี่น้องก็โทรมาต่อว่า ว่าทำไมไม่อพยพพ่อแม่มาก่อน ภาพในทีวีที่คันกั้นน้ำที่คลองห้าแตก น้ำทะลักเข้าท่วมบ้านเรือน แม้แต่เสาไฟฟ้ายังต้านทานแรงของน้ำไม่ไหว  ยิ่งตอกย้ำให้จิตตก จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ เป็นอย่างนี้อยู่ประมาณ 2 สัปดาห์ สถานการณ์จึงค่อยๆดีขึ้น   สุดท้ายมาคิดดู ทุกๆอย่างเป็นเพราะจิตเราเองที่คิดไปในแง่ลบ แต่ถ้าหากว่าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก ดิฉันก็คงพยายามทำแบบเดิม เพราะว่าครั้งหน้า อาจจะไม่โชคดีเหมือนที่ผ่านมาก็ได้ แล้วก็ขอเป็นกำลังใจให้ผู้คนอีกมากมายที่ได้รับผลกระทบทั้งทางตรงและทางอ้อมทุกๆคนนะคะั

[นกขมิ้น]

น้ำท่วมปทุมนี่ทำให้ต้นไม้ขึ้นราคากันทั่วประเทศเลยนะครับ

ขอบคุณคำชมครัยคุณพยาบาลคนสวย