ภาษาวิบัติจริงหรือ

วัน ที่ 9 ก.ค. 2554 ที่ผ่านมาได้เรียนวิชาความตระหนักทางด้านวิทยาศาสตร์กับ ผศ.ดร.จันทร์ชัย หญิงประยูร ที่ ม.ชีวิต สมุทรสงคราม ได้รับรู้มุมมองต่างๆ ทางด้านวิทยาศาสตร์มากมาย อาจารย์ท่านได้เล่าเรื่องที่ท่านไปสอนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่จีนในแถบ มณฑลกวางสี เราฟังแล้วตลกดี เรื่องมีอยู่ว่าตอนที่อาจารย์ไปสอนนั้นในเช้าวันหนึ่งอาจารย์ต้องหิ้วของที่ เตรียมมาสอน ขณะที่กำลังหิ้วของอยู่นั้นก็มีนักศึกษาท่านหนึ่งเดินเข้ามาหา พร้อมยื่นมือมาหยิบของที่ท่านถืออยู่แล้วพูดว่า มากูช่วยมึงถือของ อาจารย์ก็อึ้งอยู่พักนึ่งแต่ก็เก็บความสงสัยไว้ เมื่อเข้าห้องเรียนก็มีนักศึกษาท่านหนึ่งเดินเอาน้ำมาให้กับอาจารย์แล้วพูด ว่า กูเอาน้ำมาให้มึงกิน อาจารย์ก็อึ้งรอบสอง แต่หลังจากนั้นอาจารย์ก็สอบถามจากอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยนั้นว่าทำไมนักศึกษา ที่นี่จึงพูดภาษาไทยได้ และได้คำตอบว่า นักศึกษาที่นี่กว่า 70% เป็นชาวจ้วงซึ่งใช้ภาษาไทที่เหมือนกับเราแต่ชาวจ้วงยังรักษาภาษาพูดดั้งเดิม ของเขาไว้ เช่นคำว่า กู มึง พ่อ แม่ พี่ น้อง น้า อา จมูก เรียกว่า ดั้ง ฟัน เรียกว่า เข่ว ส้มโอ เรียก หมากพุก ดวงอาทิตย์ เรียกว่า ตาวัน ดวงจันทร์ เรียกว่า เดือน ไก่ ปา คือ ปลา และสุขา เรียกว่า หลุมขี่ อาจารย์ก็เลยกระจ่าง เล่นเอาอึ้งไปพักนึง ว่าทำไมลูกศิษย์พูดไทยได้แต่พูดหยาบจัง จากเรื่องที่อาจารย์เล่าให้ฟัง ทำให้นึกถึงภาษาไทยของเราในปัจจุบันว่า ที่มีคนออกมาพูดเรื่องภาษาวิบัตินั้น คงจะว่าไม่ได้เสียทีเดียว เพราะถ้าวิบัติจริงก็แสดงว่าอดีตที่ผ่านมาถึงปัจจุบันก็วิบัติกันมาตลอดงั้น หรือ ผมว่าเราคิดกันมากเกิน เพราะภาษามีการพัฒนาที่ลื่นไหลไปไม่หยุดนิ่ง ตราบใดที่ยังมีประเทศไทย ภาษาไทยก็ยังคงมีอยู่แน่นอนแต่คงต้องมีการเปลี่ยนแปรงและพัฒนาของภาษาไป เรื่อยๆ (สันนิษฐานกันว่า ชาวจ้วงคือกลุ่มชาติพันธุ์เดียวกับคนไทยเรา ซึ่งสังเกตุได้จากภาษาและพันธุกรรม ชาวจ้วงและชาวไทยจะมีหนังเล็กๆ เป็นเงี่ยง งอกออกมาจากข้างเล็บนิ้วก้อยเท้าทั้งสองข้าง)