ความน่ารักของเด็กชายแอม

คิดว่าเทอมนี้น่าจะมีเรื่องให้ปวดหัวแน่ๆ เลย  เพราะทุกๆ ห้องมีนักเรียนเรียนร่วมเข้าห้องเรียนหมดเลย  แต่ผิดคาด...นักเรียนเรียนร่วมกลับตรงกันข้ามกับที่ครูคิดเลย  โดยเฉพาะแอม..  ผู้ซึ่งชอบลุกขึ้นออกจากโต๊ะเรียนของตนเองและมาขอนั่งใกล้ๆ  ครู  นั่งทำงานของตัวเองที่โต๊ะของครู  ไม่เคยอาละวาดคนอื่น  ชอบช่วยเหลืองานครู  ชอบคุยกับครู  ครั้งแรกที่คุยกันกับแอม  คือ  “ละครเรื่องจันทร์เอยจันทร์เจ้า”  แอมสื่อสารกับครู  ตอนผีหลอกได้น่ารักมาก  ไม่น่าเชื่อว่าจะคุยกันรู้เรื่อง  ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาครูกับแอมก็คุยกันได้ทุกวัน  มีเรื่องประทับใจทุกวัน  แอมมีน้ำใจกับครูมาก ทำให้ครูมีความรู้สึกปลื้มและจะจดจำไว้ตลอดความทรงจำเลยทีเดียว  เช่น เมื่อตอนแอมจะไปร้อยกะลา  แอมก็จะย้อนกลับมาถามครูว่า  “เอาไหม”  แล้วแอมก็ร้อยมาให้  เวลาครูปวดหัว  แอมก็จะพูดว่า  “ปวดหัวอีกแล้ว”  แอมก็จะนั่งเฉยๆ  ไม่วุ่นวายแล้วก็จะคอยมอง  ครูไปไหนแอมก็จะคอยถือกระเป๋าเดินตาม  ครูหน้ามืดปวดหัวเพราะความดันซึ่งจะเป็นในบางวัน  แอมก็จะไปนอนเฝ้าที่ห้องพยาบาล  พอครูหายแอมก็จะคุยกับครูตามปกติ  เรื่องที่แอมคุยกับครูมีทั้งเรื่องดีและไม่ดี  อย่างเรื่องประสบการณ์ของแอมคือ  แอมเห็นคนสูบกัญชา  แอมก็มาทำท่าทางให้ครูดู  เล่าให้ครูฟัง  ครูก็สอนแอมว่าเป็นสิ่งไม่ดี  แอมอย่าทำนะ  และบอกว่าไม่ให้ไปดูอีก  อย่างเรื่องแอมไปช่วยเค้ายกของที่ร้านลอนดอน  เวลารถส่งของเอามาลงที่ร้าน  แอมก็มาเล่าให้ฟัง  และทำท่าทางให้ดู  เหมือนตัวเองเป็นเป็นพนักงานของร้านเชียวหล่ะ  ครูรวีวรรณและครูพัชรี  แอบพูดกันเบา ๆ  แอมยังหันไปพูดเลยว่า  “แอ๊ะ...รู้นะพูดอะไร”  เหมือนกับรู้ว่ากำลังพูดเรื่องของเขาอยู่  แอมเป็นเด็กที่ชอบล้อเล่น  ขี้เล่น  ชอบหยอก  แอมเขียนหนังสือเองไม่ได้  ต้องเขียนตามรอยประ  แอมชอบพูดมากกว่าชอบเขียน  ครูรู้ว่าจริงๆ  แล้วแอมชอบเขียน  ตอนนี้ครูพยายามหาหนังสือ  หาภาพมาให้แอมเขียนตามแล้ว  ครูหวังว่าวันข้างหน้าแอมต้องดีกว่าวันนี้แน่นอน 

เรื่องเล่าของ คุณครูเกษกนก  มีแดนไผ่

[จุฑาทิพยื คำแป้น]

น่าชื่นชมจริงๆ ที่ให้โอกาสเด้กทุกคน ที่โรงเรียนก็เป็นโรงเรียนเด็กพิการเรียนร่วม มีทั้งเรียนร่วมกับนักเรียนปกติ และเรียนแยกชั้นเรียนค่ะ