เมื่อฉันเป็น.....มะเร็งเต้านม
วันที่ฉันรู้ว่าตนเองเป็นมะเร็งเต้านมแน่นอนคือ วันจันทร์ที่ ๒๖ กันยายน ๒๕๕๔ ด้วยความใจดีของคุณหมอ คุณพยาบาลที่ศูนย์มะเร็งอุบลฯ และที่จะต้องจำไว้จนวันตายคือน้องชายคนเดียวของฉันเองที่เมื่อเขารู้ว่าพี่เป็นมะเร็งเขากระวนกระวายกว่าเราอีก ในใจของเราแล้วเมื่อรู้สมองนี้นิ่งเลย แต่แสดงอาการไม่ได้เพราะตนที่รักเราห่วงเราเขานิ่งจะกังวล และลูกสาวของฉันก็กำลังไม่สบายไม่อยากให้เขาห่วงเรา วันศุกร์ที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๕๔ อาจารย์คุณหมอประวิทย์นัดผ่าตัดเอาเต้านมออกหมด กำลังใจเยอะมากจากสามี ลูกสาวที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล น้องๆ หลานๆ เพื่อนครูที่โรงเรียน ผ่าแล้วแต่บอกยังไม่ได้ว่าเป็นระยะใดต้องตรวจก้อนเนื้อก่อน คุณหมอเก่งมากนอนโรงพยาบาล ๔ วันคุณหมอให้กลับบ้านได้ดูแลแผล ล้างแผลโรงพนาบาลใกล้บ้าน ได้ถุงระบายเลือด น้ำเหลืองกลับบ้านด้วย ไปตัดไหม้เมื่อวันที่ ๑๒ ตุลาคม ๒๕๕๔ ฟังผลด้วย คุณหมอบอกกำลังเริ่มระยะ ๒ ไม่ลามไปที่ใด แค่ฟังว่าไม่ลามก็มีกำลังใจแล้ว คุณหมอธนุตย์นัดให้คีโม วันศุกร์ที่ ๒๘ ตุลาคม ๒๕๕๔ นอนให้คีโมที่ศูนย์ฯ เป็นครั้งแรก กำลังใจมากมายคุณพยาบาลก็ให้ความรู้ ให้คึโม ๓ ถุง ก่อนให้ฉีดยาแก้อาเจียน ทานยาอีก ๑ เม็ด เริ่มให้บ่าย ๒ โมง เสร็จเมื่อประมาณ ๖ โมงเย็น พอให้เสร็จยังไม่ถึงชั่วโมง อาเจียนทั้งคืนไม่ได้นอน ตื่นเช้ามาเหม็นทุกอย่างจะอาเจียนอย่างเดียว เวียนศรีษะ คลื่นไส้ ประมาณ ๙ โมงเช้าคุณหมอให้กลับบ้านได้ นั่งรถกลับบ้าน ๒ ชั่วโมง คิดในใจว่าจะตายในรถไม่ได้เพราะเหนื่อยมาก พอถึงบ้านรอดแล้วเรา แต่ ๑-๔ วันแรกทานข้าวไม่ได้ นอน ทานน้ำ ทานผลไม้ วันนี้วันที่ ๖ เรื่มทานข้าวได้บ้างแต่ไม่มาก วันที่ ๑๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๔ คุณหมอนัดให้ยาคีโมครั้งที่ ๒ สู้อย่างเดียว เพื่อคนที่รักและเป็นห่วงเราและที่ลืมไม่ได้คือเราต้องดูแลตนเองให้แข็งแรงด้วย เอาไว้พบกันอีก .....ตอนที่ ๒ นะคะ
ได้เห็นพลังของกำลังใจ และความเข้มแข็งของคุณครูคะ
ในรอบให้เคมีบำบัดถัดๆ ไป หวังว่าอาการอาเจียนน่าจะค่อยๆ ดีขึ้นนะคะ
ขอคุณพระคุ้มครอง หายดีโดยเร็วนะครับ
สวัสดีค่ะครูพี่อี๊ด
เห็นพี่อี๊ดเงียบหายไป ขอส่งกำลังใจนะคะ
มีคุณแม่ของเพื่อนเค้าก็เป็น ไปรักษาตัวและก็หาย
กลับมามีนมเป็นของตัวเอง มากกว่าเดิมอีกค่ะ :)
ส่งกำลังใจพี่อี๊ด สุขีส่งท้ายปีเก่า และรับสิ่งดีๆปีใหม่เด้อค่า
ขอบคุณค่ะน้องBoo