ตนเตือนตน


ความสงบสุข เป็นสิ่งที่ใครๆย่อมอยากมี แต่การที่คนเราสามารถตื่นขึ้นมา แล้วมีความสุขไปได้ตลอดวัน โดยไม่ไปก่อความเดือดร้อนแก่คนอื่น แถมได้ทำสิ่งที่เกิดประโยชน์ทั้งกับตนเอง ต่อครอบครัว และต่อส่วนรวม ย่อมเป็นสิ่งที่ดี ซึ่งเป็นเรื่องที่บางคนอาจทำได้โดยง่าย บางคนอาจทำได้ยาก โดยเฉพาะ การที่ต้องพบเจอผู้คน มากมาย พบเจอสิ่งที่ขัดความต้องการของตน หรือไม่ได้ดังใจที่ตนต้องการ การควบคุมตนเอง โดยรับรู้สิ่งที่ผ่านเข้ามา และปล่อยวาง ไม่ให้ต้องทุกข์เกินไปจากการได้รับรู้สิ่งที่ไม่ต้องตามความต้องการของตน การควบคุมตนเองจึงเป็นเรื่องสำคัญ ตนต้องเตือนตนไว้
หมายเลขบันทึก: 46614เขียนเมื่อ 27 สิงหาคม 2006 09:08 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 15:44 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (16)

จรรโลงใจค่ะ ต้องปรบมือให้ค่ะ

ขอขอบคุณคุณ bright Lily ที่ให้กำลังใจ บันทึกนี้คิดอยู่นานว่าจะเขียนอย่างไรดี กว่าจะนำมาลงในบล็อก
ปรัชญาทางตะวันออกสอนให้ "บริหารตนเองจัดการตนเองก่อนไปจัดการคนอื่น"  แต่ปรัชญาทางตะวันตกสอนให้ควบคุมคนอื่น..... อันนี้แย้งกัน แต่เรามักลอกเลียนแบบตะวันตกมาใช้ในบ้านเราโดยไม่ประยุกต์ สุดท้ายขัดกับรากเง้าของตัวเอง มันเลยดูงง งง ........."การที่คนเราสามารถตื่นขึ้นมา แล้วมีความสุขไปได้ตลอดวัน โดยไม่ไปก่อความเดือดร้อนแก่คนอื่น แถมได้ทำสิ่งที่เกิดประโยชน์ทั้งกับตนเอง ต่อครอบครัว และต่อส่วนรวม ย่อมเป็นสิ่งที่ดี" เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ
ตนเตือนตนนั้นสำคัญ เพราะถ้าลืมเตือนตน จะกลายเป็น คนขาดสติได้ค่ะ คุณเมตตา

สั้น ๆ กระชับ แต่ได้ใจความครบถ้วนแห่งการเตือนตน...หากปล่อยให้ไฟในอารมณ์ลุกโชนขึ้นในจิตใจ ความร้อนรุ่ม ฟุ้งซ่านจะกระจายกระจายอยู่ทั่วตัว เหงื่อออก มือสั่น แล้วแต่อาการจะสำแดง ไฟแห่งอารมณ์มักทำให้คนหลงลืมกระทั่งถูกผิดดีชั่ว ทำลายตนเองจนกระทั่งคนที่แวดล้อมให้มอดไหม้...ขาดการควบคุมตนเอง

สิ่งสำคัญคือให้รู้เท่าทันและดับไฟในอารมณ์แห่งตน รู้จักควบคุมตนเอง ด้วยการเตือนตนอยู่ตลอดเวลาว่าอย่าเผลอไผลไปกับไฟอารมณ์แห่งตน มิฉะนั้นอาจจะไหม้เกรียม พุพองด้วยไฟที่ตนเองจุดเผาตนเอง

     ตามพี่สาวข้างบนสุด 2 คน และน้องสาวคนสุดท้องใน คห.ก่อนหน้ามาครับ มาเพื่อเยี่ยมเยือนและดักไซไปครับ

ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาร่วมแลกเปลี่ยน คุณ Vij คะ ไฟอารมณ์ เผาได้ทุกอย่าง น่ากลัวค่ะ

สวัสดีคะ...พี่ใบบุญ

ตนเตือนตนนั้นดีแท้...เตือนแล้วต้องทำให้ได้ด้วยนะคะ ไม่ใช่เพียวแค่เตือน หรือพูดออกมา

กะปุ๋มเห็นหลายคนที่มักวิ่งเตือนคนอื่น แต่ตนนั้นทำไม่ได้...แต่กะปุ๋มก็เชื่อว่าการที่ทำได้หรือไม่ได้...ก็ขึ้นกับกรรมของคนนั้นคะ...

...

พอดีมาทันพี่ใบบุญพูดถึงเรื่องไฟอารมณ์

ไฟอารมณ์นี้รวมถึง...ไฟแห่งกิเลส โลภ โกรธ หลง...เหล่านี้ทำให้คนนั้นไม่สามารถแยกแยะความถูกผิด จึงทำให้ผิดศีลธรรมอยู่เนืองๆ...คะ (กะปุ๋มเชื่อในเรื่องกฏแห่กรรมคะ...เพราะเชื่อสิ่งที่หนักๆ จึงเบาบาง หากคนไม่เชื่อจึงยังวิ่งวนในกรรมของตนอยู่)

*^__^*

กะปุ๋ม

 

กรรมน่าจะเป็นการกระทำของตน หากเราลองคิดทบทวนสิ่งรอบตัวเรา เราจะพบว่าส่วนใหญ่เกิดจากการกระทำของตนค่ะ จึงส่งผลต่อเนื่อง
  • มีกลอนแต่ไม่ใช่กลอนประตู....มาฝาก
  • ตนเตือนตนให้พ้นผิด
  • ตนเตือนจิตตนได้ใครจะเหมือน
  • ตนเตือนตนไม่ได้ใครจะเตือน
  • ตนแชเชือนใครจะช่วยให้ป่วยการ
ชอบกลอนของคุณศุภลักษณ์จัง เพราะ ทำให้ยิ้มรับเช้าวันทำงานได้อย่างดีค่ะ ขอบคุณค่ะ

ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆค่ะ

ตนเตือนตนได้ เป็นเรื่องสำคัญจริงๆ ค่ะ แต่น้อยนักที่จะมองเห็นและหยุดยั้งตน สิ่งที่มองเห็นชัดกลับเป็นตนอื่น

บางครั้งการปล่อยวาง ไม่เอาความต้องการ ความอยากเข้ามาเกี่ยวข้อง ทำให้ตนมีความสุขได้จริงๆ

มีความสุขใจที่ได้อ่านบันทึกนี้นะคะ ขอบคุณอีกทีค่ะ

 

ชอบอ่านบันทึกของพี่ใบบุญ มีสาระดี ชอบกลอนของคุณศุภลักษณ์  แต่ตนเตือนตนได้แหละดี แต่ก็เผลอไปทุกที ก่อนเตือนตน ไม่รู้จะสายไปหรือเปล่า ว่าจะว่าจะ แต่ก็ทุกที

ขอบคุณ คุณ is และ Bupvor ที่เข้ามาเยี่ยมกัน ถ้าโกรธ เคยใช้วิธี หายเข้าลึกๆ นับ 1-4 แล้ว หายใจออก นับ 1-8 เอาความทุกข์ทิ้งออกไป ได้ผลดีค่ะ ไม่เชื่อลองทำดู

ได้อ่านแล้วก็รู้สึกว่าต้องนำมาปฏิบัติกับตัวเองนะค่ะ

พอดีเป็นคนที่ใจร้อนมากค่ะถ้าได้โมโหแล้วหรือโกรธแล้วในสมองไม่คิดสิ่งที่ดีแล้วค่ะ

มีแต่ไฟอยู่ในใจเก็บอารมณ์ไม่อยู่เลยค่ะจนรู้สึกเป็นก้าวร้าวมากพอความรู้สึกโกรธหายไปก็ไม่สามารถทำให้คนรอบข้างรู้สึกดีแล้ว

ค่ะ ตนเตือนตน ค่ะ

นี่ก็พยายามเย็นไว้ให้ได้ บางครั้งต้องปรับตัวเองด้วยการหายใจลึกๆ ค่ะ

คุณ bumbim สบายดีนะคะ ส่งกำลังใจให้ค่ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท