พรรษาที่ ๒๗

วันนี้ปวารณาออกพรรษา ก่อนที่จะออกพรรษาจริงๆ ในวันพรุ่งนี้ จึงต้องมาบ่นอีกครั้งตามวาระ ส่วนปีก่อนๆ ที่บ่นไว้นั้น ผู้สนใจก็ เชิญคลิกที่นี้ พรรรษาที่ ๒๖.

ไม่น่าเชื่อเลยว่าผู้เขียนกำลังผ่านฤดูฝนที่ ๒๗ ภายในวัด และถ้านับรวมกับที่เป็นสมภารเถื่อนอยู่ปีหนึ่ง ผู้เขียนก็เป็นสมภารมาเป็นปีที่สามแล้ว อีกทั้งเพิ่งจะสำเนียกไม่นานมานี้ว่า ตอนนี้วิญญาณสมภารเริ่มจะเข้าสิงแล้ว เพราะอะไรหรือ ? ก็ยากที่จะขยายความให้ครบถ้วนได้ มาเล่ากิจกรรมที่ผ่านมา

ตอนนี้ วิหารบ่อยาง กำลังก่อสร้าง วันนี้ ช่างก็ปูลาดแผ่นพื้น เสร็จงานพื้นนี้ก็คงจะเบิกงวดที่สองไปอีกแสนเจ็ด (ราคาล้านเจ็ด ก็แบ่งการเบิกจ่ายเป็นงวดๆ ครั้งละสิบหรือยี่สิบเปอร์เซ็นต์) สรุปว่า ง่านด้านนี้ก็ไปได้เรื่อยๆ เพียงแต่ค่อนข้างจะช้าเพราะขาดแคลนแรงงาน...

ทราบข่าวว่ามีโจรเข้ามาขโมยเหล็กก่อสร้าง สมภารก็ต้องระวัง สิบกว่าวันมานี้ ก็ออกไปไล่ผู้ต้องสงสัยว่าเป็นโจรกลางดึกสองครั้งแล้ว ก็ยังวิตกอยู่ว่า โจรกับสมภารจะลองของกันสักครั้งหรือไม่ (........)

เข้าพรรษาปีนี้ ญาติโยมมาทำวัตรสวดมนต์ฟังธรรมทุกคืน คืนละสิบกว่าคน นับว่าเป็นนิมิตหมายที่ดีของวัดยางทองภายในรอบยี่สิบปี เมื่อครู่ญาติโยมก็นัดแนะกันว่า ออกพรรษาแล้ว เฉพาะวันพระ จะมาร่วมสวดมนต์ทำวัตรฟังธรรมภาคค่ำ (ภาคเช้าก็มีทุกวันพระตามปกติ) ก็ต้องดูกันไปว่าจะสำเร็จหรือไม่....

ชีวิตสมภารคงจะเหนื่อยเพราะมีเรื่องประแดประดังเข้ามาตลอด จึงบ่นไม่ค่อยได้ดังเช่นสมัยก่อน เมื่อก่อนนั้น กลับมาจากสอนหนังสือ (เดียวนี้เลิกสอนแล้ว เพียงแต่มีตำแหน่งเป็น ผอ. ให้มีเรื่องมากวนใจเป็นครั้งคราว และอีกตำแหน่งก็เป็นอาจารย์ประจำซึ่งรอวันที่จะให้เค้าปลดออก) ก็บ่นติดต่อกันได้สามบันทึกรวด แสดงว่าการเรียนและหรือการสอนหนังสือ ทำให้การเขียนเรื่องต่างๆ คล่องแคล่ว...

แต่คืนนี้ บ่นๆ ไป ก็รู้สึกว่าไม่ค่อยจะได้เรื่องได้ราว จึงขอยุติการบ่นในพรรษาที่ ๒๗ ไว้เพียงแค่นี้

ปีหน้าถ้าอัตภาพยังพอเป็นไปได้ จะมาบ่นพรรษาที่ ๒๘ ต่อไป...