ทำไม...หนอ
ทำไม...หนอ ?
...............................................................................................................................................................
ทำไมใจคนต้องเหน็บหนาว
ทำไมต้องปวดร้าวด้วยคิดถึง
ทำไมใจคนต้องคำนึง
ทำไมต้องรำพึงถึงวันวาน
ทำไมน้ำตาต้องรินไหล
ทำไมหัวใจดั่งถูกประหาร
ทำไมจิตคนจึงต้องการ
ความหอมหวานห่มใจให้อุ่นกาย
ทำไมความรักต้องร้าวรวด
ทำไมจึงแปลบปวดเหมือนกระหาย
ทำไมฉันอ่อนล้าแรงใจกาย
ทำไมความตายต้องร้าวราน
ทำไมวันนี้ถึงมืดมิด
ทำไมเงียบสนิทเหมือนสุสาน
ทำไมพรุ่งนี้มิเหมือนวาน
ทำไมบ้านของฉันดูวังเวง
ทั้งที่ความตายมันเที่ยงแท้
ทั้งที่ความอ่อนแอสอนคนเก่ง
ทั้งที่ความเมื่อยล้าสอนตนเอง
ให้ทั้ง “ เก่ง ” และ “ แกร่ง ”ตามความจริง
ทั้งที่น้ำตาบอกความนัย
ทั้งที่ความหวั่นไหวสอนให้นิ่ง
ทั้งที่ความเจ็บสอนให้ละทิ้ง
วิหิงสาทั้งหลายทั้งปวง
จึงเข้าใจว่าฉันต้องมีคำถาม
จึงเข้าใจความงามมีหึงหวง
จึงเข้าใจบางสิ่งมีหลอกลวง
และเข้าใจทั้งปวงมีดีงาม
เมื่อรู้ว่าอาทิตย์ลับขอบฟ้า
จึงรู้ว่าคืนนี้จันทร์อร่าม
และพรุ่งนี้มีแสงตะวันยาม
คอยไถ่ถามทุกข์สุขตลอดไป...
...ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นอนิจจัง...
ความเห็น (6)
จิตสงบใจสบายกายเป็นสุข
ลืมความทุกข์รอบตัวที่มัวหมอง
ทุกสิ่งล้วนเดินทางตามครรลอง
จงประคองชีวาให้ร่าเริง
- ใจชอบเก็บความหลังมาฝั่งฝัน
- ถึงคืนวันเก่าเก่าซึ่งเหงาหงอย
- ใจยังคงความเหงาและเฝ้าคอย
- เหลือร่องรอยฝากไว้ในความจำ
ชอบครับ
เข้ามาแล้วไม่ผิดหวังครับ
แต่งอีกนะครับ
จะมาอ่านครับ
ใจให้รู้ทัน ไม่หวั่นไม่ไหว
ถึงเหนื่อยเพลียมีกำลังใจ
จิตฝักไฝ่ภาวนา
สวัสดีค่ะ...
เป็นคำถามที่ไม่มีใครตอบได้
นอกจากเจ้าของ"ใจ" ดวงนั้น
เจ้าของใจ "เข้าใจ" ไม่ดึงดัน
คำตอบพลัน กระจ่าง ที่กลางใจ
ทำไมจึงคิดถึงกัน
ทำไม่วันผันเปลี่ยนเวียนหมุ่น
ทำไม่ฉันคิดถึงคุณ
อบอุ่นแม้เพียงคิด...