เส้นทางพันโค้ง…สู่คอที่สวยที่สุดในประเทศไทย

ถนนเส้นทางที่มุ่งหน้าสู่จังหวัดระนองนั้นมี 2 เส้นทางหลัก ๆ คือ เข้าทางอำเภอหลังสวน ผ่านอำเภอพะโต๊ะ จังหวัดชุมพร 1 เส้นทาง และอีกเส้นทางหนึ่ง เข้าทางสี่แยกปฐมพร จังหวัดชุมพร ผ่านไปทางหมู่บ้านทับหลี ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่มีชื่อเสียงด้านการทำซาลาเปาที่สุดแสนอร่อย มีชื่อเสียงและเป็นที่รู้จักของคนไทยมากทีเดียว หมู่บ้านทับหลีนี้ตั้งอยู่ที่ตำบลมะมุ อำเภอกระบุรี จังหวัดระนอง

พบว่าเส้นทางถนนสายนี้เป็นเส้นทางที่ขับรถยากเส้นทางหนึ่ง ถนนตัดผ่านทั้งที่ราบเชิงเขา หุบเขา และลัดเลาะตามตะเข็บชายแดนไทย-พม่า และที่สำคัญ เป็นถนนเล็ก ๆ ที่รถยนต์ต้องวิ่งสวนทางกันอีกด้วย

ระหว่างทางสังเกตเห็น….ป้ายข้างทางบอกไว้ว่า… ถนนสายนี้มีโค้งรวมทั้งสิ้น ร่วมสองพันโค้ง ในจำนวนนี้เป็นโค้งอันตรายมาก ๆ ร่วมร้อยโค้งเลยละ การขับรถกว่าจะถึงตัวเมืองจังหวัดระนองนั้น คนขับแทบจะละสายตาไปชมวิวข้างทางไม่ได้ง่าย ๆ เลยทีเดียว (สิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้คือ…กลิ่นไอของธรรมชาติแบบสุด ๆ จึงไม่แปลกใจเลยว่า… ธรรมชาตินั้นให้อะไรกับเราบ้าง ธรรมชาติให้สิ่งที่เราไม่ต้องตั้งโจทย์และคำถาม ถามกลับไปเลย เพราะคำตอบมันมีอยู่ในตัวของมันแล้ว มีแต่เพียงคนที่คิดไม่ได้เท่านั้น ที่เฝ้าเวียนแต่จะตั้งคำถามและหาคำตอบให้กับธรรมชาติที่แสนพิสุทธิ์นี้ เพียงเพื่อผลประโยชน์และค่าตอบแทนที่ทำร้ายธรรมชาติอย่างจงใจ )

ระยะทางประมาณ 50 กิโลเมตรจากสี่แยกปฐมพร จังหวัดชุมพร มุ่งหน้าสู่จังหวัดระนอง จะพบเส้นทางถนนตรง ๆ นั้นน้อยมาก ระหว่างทางที่ขับผ่าน ถนนสายคดเคี้ยวเหล่านี้ เริ่มปรากฏชุมชนเล็ก ๆ แห่งหนึ่งชื่อว่า “หมู่บ่านทับหลี” ที่ตลอดสองข้างทางแทบจะเกือบทุกบ้านเลยก็ว่าได้ ตั้งซึ้งบรรจุสินค้านามว่า ซาลาเปาทับหลี สินค้าที่ขึ้นชื่อของหมู่บ้านไว้ จนระรานตาไปหมด

จอดรถนั่งกินข้าวราดแกงจนหายหิว นั่งสักพักจึงได้หาจังหวะคุยกับแม่ค้าข้าวแกงว่า “ทำไมซาลาเปาที่นี่ถึงเยอะจัง” แม่ค้าข้าวแกงบอกว่า เยอะเพราะเค้าขายได้ทุกวัน และที่สำคัญซาลาเปาที่นี่ขึ้นชื่อมาก ๆ

แอบสังเกตเห็นว่า..ร้านขายซาลาเปาแต่ละร้านจะโฆษณา ว่า เป็นเจ้าดั้งเดิม เจ้าแรก กันถ้วนทั่ว (แอบสงสัย) จึงกระซิบถามแม่ค้าว่า … “แล้วเจ้าไหนถึงเป็นเจ้าแรก เจ้าดั้งเดิมจริง ๆ ละครับ”

แม่ค้าข้าวแกงบอกว่า “ร้านซาลาเปาแต่ละร้านก็จะมีสูตรทับหลีเป็นของตัวเอง เพราะทุกเจ้าต่างเป็นคนในพื้นที่นี้ทั้งนั้น ทุกสูตรจึงอร่อยเหมือนกัน” หากจะให้บอกว่าเจ้าดั้งเดิมที่ทำมานานมากนั้น ต้องร้านนี้ “ฮั่นหยกหย่วน” รับรองไม่ผิดหวัง และนี่คือคำตอบที่อยากรู้ เพราะอยากลิ้มลองรสชาติของซาลาเปาทับหลี ที่ขึ้นชื่อที่สุดยี่ห้อหนึ่งของเมืองไทย แบบสด ๆ เต็ม ๆ

ซาลาเปาที่ขาย ลูกละ 6 บาทขนาด 2-3 คำกินต่อลูก สำหรับคนชนบทแบบเรา (คิดในใจ…ไม่แพงเลยสำหรับความอร่อยที่หากินกันไม่ได้ง่าย ๆ นัก) คนขายซาลาเปาเป็นผู้หญิงที่มีเชื้อสายจีน เธอมีบรรพบุรุษที่เป็นคนจีนผืนแผ่นดินใหญ่โดยแท้… บรรจงเอาซาลาเปาที่สั่งซื้อ ใส่กล่องให้

แพ็คกล่องเรียบร้อย เธอยื่นซาลาเปาที่บรรจุลงกล่องให้ พร้อมรอยยิ้มที่เจอด้วยไมตรีจิตของเธอต่อเรา... ในฐานะผู้เดินทางที่จอดรถลิ้มลอง รสชาด ซาลาเปาทับหลีที่เธอทำมากับมือของเธอ เธอการันตีความอร่อยของสินค้าจากสีหน้าและแววตาที่เธอมีให้ ก่อนที่ข้าพเจ้าจะหันหลังกลับไปขึ้นรถเพื่อเดินทางต่อ

หมู่บ้านทับหลีแหล่งนี้ มีประวัติความเป็นมามากมาย

http://tub-lee.moobanthai.com/history/

และนี่คือ…ความไม่ธรรมดาของคำว่า “ทับหลี”

นั่งกินซาลาเปาก่อนออกรถขับต่อไปยังจุดหมายปลายทาง พบว่า…รอยยิ้มที่เธอการันตีความอร่อยของสินค้า เป็นจริงตามนั้นจริง ๆ ความนุ่มของเนื้อซาลาเปาและความหอมอร่อยของไส้ภายในที่ถูกห่อหุ้มเอาไว้ ทั้งไส้หมูสับ ไส้เค็ม ไส้หวาน และอีกหลาย ๆ ไส้ “ชวนชิมนัก”

ขับรถเลยหมู่บ้านทับหลีไปหน่อย พบพื้นที่ ส่วนที่แคบที่สุดของประเทศไทยด้วยนะ โชคดีที่ฝนไม่ตก การหยุดรถจอดชื่นชมธรรมชาติที่นี่จึงเป็นความกุลีกุจอที่ยอมรับกับตัวเองว่า...ชอบ

ภูเขา ต้นไม้ ชาวนาเกี่ยวข้าว คนสวนกรีดยาง ภาพผู้หญิงกับเด็กที่ยืนเก็บมะม่วงหิมพานต์ใส่กระจาด... ทำให้iรู้สึกและรับรู้ถึงความอุดมสมบูรณ์ของพื้นที่แห่งนี้ ภาพนี้จึงเล่าเรื่องราวความเป็นมาของพื้นที่แห่งนี้ได้เป็นอย่างดี

ลองมองดูนะครับว่า…รู้สึกเช่นไร?

บรรยากาศและทิวทัศน์ ริมแม่น้ำกระบุรีนี้ คุ้มค่ากับเวลาที่สูญเสียไป…. การเก็บภาพความทรงจำเอาไว้ในกล้องถ่ายรูป หากวันไหนหรือครั้งคราใดก็ตามที่หวลระลึกถึง มันก็จะปรากฏให้เห็นเสมอในภาพถ่ายและความทรงจำ

ภูเขาในภาพนี้ คือพื้นที่ป่าไม้ของประเทศพม่า ที่นั่งมองเห็นได้ถนัดตาว่า ป่าถูกโค่นเช่นกัน มีพืชเศรษฐกิจเข้าปลูกแทนที่ ทั้งยางพารา และปาล์มน้ำมัน

บริเวณริมฝั่งน้ำ ยังมีพืชธรรมชาติที่ขึ้นอยู่หนาแน่นทีเดียว ถามน้องที่เปิดร้านกาแฟสด บริเวณนี้ว่า ต้นไม้ที่ขึ้นริมฝั่งแม่น้ำกระบุรีนี้ คือต้นอะไร คำตอบคือ “ต้นจาก” พืชเศรษฐกิจของพม่าที่ข้ามฝั่งมาขายฝั่งไทยอย่างเป็นล่ำเป็นสัน

บรรยากาศที่นี่เป็นใจนัก ธรรมชาติที่รังสรรค์ สายลมที่พัดผ่าน สัมผัสรู้ถึงความอ่อนโยนของธรรมชาติ ที่เป็นอยู่ ณ ปัจจุบันขณะ เสียงนกร้อง ระลอกคลื่นของสายน้ำที่พลิ้วไหวไปยามเมื่อต้องกับสายลมที่พัดผ่านผิวน้ำนั้น

ยืนมองธรรมชาตินี้อยู่เป็นนานสองนาน มีอยู่ช่วงเวลาหนึ่งที่ได้พูดคุยกับชาวบ้านแถวนี้ ด้วยความรู้สึกที่บ่งบอกถึงความเป็นคนในพื้นที่ที่ไม่มีอะไรต้องคอยบิดบังซ่อนเร้นต่อแขกผู้มายืน บ่งบอกถึงความเป็นคนที่มีใจคอกว้างขวางได้ในระดับหนึ่งเลยทีเดียว

พี่เค้าเล่าให้ฟังว่า.. ครอบครัวของตัวเอง ตั้งแต่บรรพบุรุษมาแล้ว ตั้งรกรากอยู่ ณ ทิวเขาที่เห็นอยู่เบื้อหน้านั้น พี่เค้าบอกว่า…สมัยนั้นเป็นที่อยู่อาศัยของคนไทย ซึ่งปัจจุบัน บริเวณนั้นก็ยังมีคนไทยอาศัยอยู่ แต่เหตุที่คนไทยบางส่วนอาศัยอยู่ได้ อาจเป็นเพราะไม่มีความเจริญ แสงสีเสียงไม่เคยมองเห็นหรือรู้จัก ลูกหลานที่รุ่นหลัง ๆ จึงย้ายกันมาอยู่ฝั่งอำเภอกระบุรีเสียเป็นส่วนใหญ่

ด้วยความที่เป็นที่ของบรรพบุรุษดังเดิม จึงยังคงมีคนไทยอาศัยอยู่ คนไทยกลุ่มนี้ แม้นกระทั่งตัวของพี่เค้าเอง จะมีบัตรประชาชน 2 ใบ ใบหนึ่งเป็นของรัฐบาลทหารพม่าที่ออกให้ อีกใบหนึ่งเป็นของรัฐบาลไทย ความหมายก็คือ เป็นคนสองสัญชาตินั่นเอง สามารถอยู่ที่ฝั่งพม่า หรือมาอาศัยอยู่ฝั่งไทยก็ได้

พี่เค้าเล่าให้ฟังต่อว่า …พื้นที่บริเวณฝั่งพม่านั้น ยังคงมีหมู่บ้านที่เป็นคนไทยอาศัยอยู่ และยังบอกอีกว่า คนพม่าที่อาศัยอยู่บริเวณนี้ เค้าก็จะไม่รุกราน หรือทำร้ายคนไทยที่อยู่ที่นั้นเลย ต่างคนต่างอยู่ เป็นความผูกพันที่เปรียบได้ดังคำว่า ..น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า จริง ๆ (คิดได้เดี๋ยวนั้น) แม้นกระทั่งปัจุจบันนี้ร่องรอยของความเจริญก็ยังคงเข้ามาไม่ถึง ทุกหมู่บ้านไม่มีไฟฟ้าหรือน้ำประปา ถนนเป็นทางเดินของดินเดิม ๆ ข้าวของเครื่องใช้ ก็จะเป็นสินค้าที่มาจากฝั่งอำเภอกระบุรีแทบทั้งสิ้น

จึงถามต่อไปว่า …การเดินทางข้ามฝั่งไปมาระหว่างไทยกับพม่าผ่านแม่น้ำกระบุรีสายนี้ละเป็นอย่างไร?

พี่เค้าบอกว่า….ติดต่อข้ามไปมาหาสู่กันง่ายมาก เพียงแค่อาศัยเรือหางยาววิ่งข้ามฝั่งไป ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็ถึงฝั่งพม่าแล้ว และพี่เค้ายังชวนต่อว่า…อยากไปมั้ย ถ้าอยากไปก็สามารถข้ามไปกับพี่เค้าได้

ตัวเองก็ได้แต่นั่งยิ้ม รู้สึกมิตรไมตรีที่พี่เค้าหยิบยื่นให้ และตอบไปว่า…หากมีโอกาสและอยากข้ามฝั่งไปเที่ยว ...จะแวะมาหาพี่เค้าอีก พร้อมกับmemory เบอร์โทรของพี่เค้าไว้

หมู่บ้านทับหลี และคอคอดกระ… จึงเป็นความทรงที่อยากบันทึกเก็บไว้ ต่อไปภายภาคหน้า หากมีโอกาสเราคงได้มาเยือนที่แห่งนี้อีก ลาก่อนทับหลีและคอที่สวยที่สุดในประเทศไทย..

เขียนใน GotoKnow โดย แสงแห่งความดี...
ใน ชื่นชม....ถนนสายชีวิต

คำสำคัญ (Tags): #คอคอดกระ#จังหวัดระนอง#ชายแดนไทย-พม่า#ซาลาเปาทับหลี#สถานที่ท่องเที่ยว#แม่น้ำกระบุรี#หมู่บ้านทับหลี

หมายเลขบันทึก: 461548เขียนเมื่อ 19 กันยายน 2011 15:35 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม 2014 00:29 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (17)

นงนาท สนธิสุวรรณ

เขียนเมื่อ 19 กันยายน 2011 20:10 น. ()

ขอบคุณค่ะ เหมือนได้ตามไปเที่ยวด้วยความสุขใจค่ะ

krugui

เขียนเมื่อ 19 กันยายน 2011 20:21 น. ()

สมัยเรียนก็รู้แต่เพียงว่าส่วนที่แคบที่สุดของไทยเรียกว่า"คอคอดกระ" ไม่นึกว่า

จะเป็น"คอ"ที่สวยที่สุดในไทยไปได้นะคะ

สำหรับการขายสินค้าขึ้นชื่อของแต่ละที่คงจะคล้ายๆกัน คือมีขายตามสองข้าง

ทางเรียงรายกันไปแล้วแต่ลูกค้าจะถูกตาต้องใจร้านไหนก็แวะซื้อกันไป....

เคยชิมแล้วค่ะซาละเปาทับหลี...ของเขาดังจริงๆ