โอกาส...บังเอิญ

วันอาทิตย์ที่ 18 กันยายน 2554

 

 

เวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน...

ผมได้เจอเหตุการณ์คล้ายกันเหมือนบันทึกนี้...

คุณหมอขา...ช่วยน้องนักเรียนหน่อยค่ะ... (http://www.gotoknow.org/blog/adirek12/457559)

นับเป็นการ "บังเอิญ..."

......................

 

 

ทุกยามเช้าของวันอาทิตย์...ผมและทิมดาบต้องไปเรียนเปียโน

ที่อำเภอใหญ่...นอกจังหวัดของผมเอง...ห่างจากบ้านราว 20 กิโลเมตร

กว่าจะเรียนเสร็จ...ก็เที่ยงพอดี...

ผมและทิมดาบ จึงชวนกันไปทานที่ศูนย์อาหารที่ห้างแห่งหนึ่ง

ทานข้าวเสร็จแล้ว...ผมยืนอ่านหนังสือที่เขามา...ลดราคา...และกำลังตัดสินใจซื้อ

ทิมดาบก็อยู่ร้านหนังสือ...กับซุ้มของเล่น...สลับไปมา

........................

 

 

สักพักผมได้ยินเสียงโวยวายดังลั่น...อยู่ที่ร้านสุกี้ในตัวห้าง

มองไปเห็นเด็กผู้หญิงร้องไห้ดัง...กอดแม่...มีพนักงานมุง...ไทยมุง

เข่าข้างหนึ่ง ด.ญ. กำลังติดระวังซอกเก้าอี้และกระจก

เห็นพนักงานกำลังเคลื่อนเก้าอี้...แต่คงเพราะเขาตรึงไว้เคลื่อนย้ายไม่ได้

พนักงานอีกคน...พยายามดึงเข่าน้องออกมาให้ได้...พร้อมเสียงร้องของเด็กน้อยแผดจ้า

ไทยมุง...ไทยมุง...เริ่มทำให้ผมไม่เห็นภาพนั้นแล้ว

............................

 

 

รู้สึกตัวอีกที...ผมอยู่ใกล้เด็กน้อยและคุณแม่...(ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ?)

บอกให้พนักงานหาอะไรที่เป็นเจล เช่น สบู่...น้ำยาล้างจาน...โลชั่น

เขาคงงง...ว่า มีผู้ชายผอม ๆ ...ใส่แว่นสั่งหา...แต่ก็เห็นกุลีกุจอกระวีกระวาด

ผมบอกให้คุณแม่อย่าตกใจ...นิ่ง ๆ ไว้

ผ่านไปนาน...น้องพนักงานบอกว่า...ของที่ให้หาไม่มี

ผมนึกขึ้นได้...มีน้ำมันพืชไหม ?

....................................

ผู้จัดการถือหม้อน้ำมันพืช...และกระชอน

ผมเอาใส่อุ้งมือของผม...มือผมสั่น...คงเป็นเพราะไทยมุงมาก

ผมใส่น้ำมันที่ซอกเข่าเด็กน้อยทั้งสองข้างสองครั้ง

มือผมและกระโปรงน้องชุ่มด้วยน้ำมันเยิ้ม...

....................................

และแล้ว...เข่าของเด็กน้อย...ก็หลุดออกมาง่ายดาย...ราวปาฏิหารย์

เสียงหายใจเฮือกใหญ่...ของคุณแม่เด็ก

เสียงหายในเฮือกที่ดึงขึ้น...ในตัวผมเอง

ไทยมุง...ปรบมือ...เริ่มแยกย้าย

.....................................

พนักงานกล่าวขอบคุณ

เด็กน้อย...ยิ้มสดใสให้ผมนิดหน่อย

คุณแม่เด็ก...ยกมือไหว้...ขอบคุณผม

....................................

เป็นคุณหมอใช่ไหมค่ะ...

ถ้าเป็นในหมู่บ้าน...ผมคงบอกว่า...ผมเป็นหมอ

แต่ที่ห้างสรรพค้า...ผมบอกได้เพียงว่า...

ทำงานที่อนามัยครับ....

......................................

อะไรก็ตามไม่สำคัญ...

สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในวันนี้ คือ

"...โอกาส..." ที่ได้ทำความดี...ได้ช่วยเหลือคนอื่น...

ได้เยียวยาความทุกข์ (เล็ก ๆ) ของคนร่วมแผ่นดิน

ทำให้ผมมีความสุขมาก

แม้จะเป็นเรื่อง..."บังเอิญ..." ก็ตาม...

ขออนุญาตคุณแม่น้องว่า...จะเอาเรื่องราว...ไปแบ่งปันนะครับ

[ป.]

หมออดิเรก จะเป็น Expert ด้านกู้ภัยเด็ก ซะ(อีกสาขาหนึ่ง) แล้ว

[โสภณ เปียสนิท]

เป็นน้องคนนี้เลยหรือครับ น่ารักเชียว 

ความดีอันคนดีทำได้โดยง่ายนะครับ

[สายป่าน]

ไม่ใช้ปาฎิหารย์แต่เป็นความตั้งใจที่จะช่วย..สุดยอดจริงๆ...

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

ขอปรบมือดังๆให้กับความมีสติและจิตใจเอื้ออารี สมเป็นคุณหมออนามัยของประชาชนค่ะ..โชคดีของเด็กหญิง..โชคดีของคุณแม่..และโชคดีของน้องทิมดาบที่ได้เห็นแบบอย่างการแก้ไขปัญหาของคุณพ่อในยามคับขันเช่นนี้ค่ะ..

[อักขณิช]

หากมองว่าเป็นเรื่อง "บังเอิญ" มันก็คงจะ "บังเอิญ" จริงๆ

แต่ถ้าหากเรามองว่าลึกๆ ลงไป.....บางทีคุณหมออาจจะเป็น "คนที่เขารอคอย" มาอย่างเนิ่นนานแล้วก็ได้นะครับ