หนุ่มนาข้าว.สาวนาโน
นาโนย่อมโก้กว่านาข้าว(อยู่แล้ว)
(บทความนี้เขียนเมื่อประมาณ พศ. ๒๕๔๕...ยุคเริ่มต้นโทรศัพท์มือถือ )
คนไทยเรานั้นมีลักษณะนิสัยประจำชาติที่น่าสนใจอยู่อย่างหนึ่ง
คือชอบเห่อของใหม่ๆ แพงๆ ตามคนอื่น..ทั้งที่ไม่มีความจำเป็นต้องใช้มากนัก
และทั้งที่ไม่มีเงินหาซื้อ แต่ก็ยังกระเสือกกระสน
หาเงินมาทุกวิถีทางเพื่อซื้อมาให้โก้กับเขาบ้าง
แม้ต้องกู้หนี้ยืมสิน ขโมย คอรัปชันเขามา เพื่อซื้อความโก้หรู..ก็ยอม
ภารโรง ลูกจ้าง พนักงานเสิรฟ คนขายปลาหมึกปิ้ง ชาวนา
วันนี้ต่างมีโทรศัพท์มือถือพกพา ใช้ด้วยกันทั้งนั้น
ทำตัวให้เหมือนนักธุรกิจเข้าไว้...โก้
โก้เข้าไว้ก่อน แม้ไม่จำเป็นต้องใช้มากนักก็ช่างหัวมัน
ขอโก้...เอาไว้ก่อน
ไม่ต่างกันนักกับนักวิชาการหอคอยงาช้าง
ที่ชอบทำงานวิจัยกันแต่ไอ้ที่โก้ๆกันมาก
ส่วนจะได้ประโยชน์คุ้มค่าต่อสังคมชาติหรือไม่ ก็ช่างหัวเผือก
วันนี้กระแสเห่อคือการวิจัยด้าน “นาโน” เทคโนโลยี (nano tech = จิ๋วระดับ 1 ในล้านของ 1 มิลลิเมตร)
เพียงเพราะพวกฝรั่งกำลังสนใจทำกันอย่างมาก
ดังนั้น...เราเลย”จำเป็นต้อง”เตรียมความพร้อม”ไว้
เพื่อรองรับอนาคตอัน(คาดว่า)จะสดใส
โดยไม่สนใจปัจจุบันและอดีตอันขมขื่น
จึงใคร่ขอเตือนสติว่า
“นาข้าว” ทำให้มันดีเสียก่อนเถิด พ่อแม่คุณเอ๋ย... ก่อนจะเตลิดไปทำ “นาโน”
ขณะนี้ผลผลิตข้าวต่อไร่ของเรายังด้อยกว่าประเทศเพื่อนบ้านที่”โนนา”เสียอีก
บรรพชนทำนามาก่อนใครในโลก แต่วันนี้ยังต้อง ถือกะลาไปขอทานวิชาการมาจากฝรั่ง
ทั้งที่พวกเขาเพิ่งหัดปลูกข้าวกันเป็นไม่เพียงกี่ปี่
เป็นประกาศนียบัตรแห่งความโง่เขลาที่ก้องไปทั่วโลก
พวกชอบโก้มักตายด้วยความโก้มานักแล้ว
เช่น กวางบางเผ่ามีเขายาวโง้งเพื่อความโก้สถานเดียว
พอวิ่งหนีเสือเขาไปติดเถาวัลย์ จนหนีไม่รอด
ต้องสังเวยชีวิตเพราะความอยากโก้เป็นเหตุ
นกบางชนิดมีหางยาวสลวยด้วยความโก้
ทำให้เก้งก้างบินหนีนกพิฆาตบางชนิดไม่ได้ ตกเป็นเหยื่อเขาในที่สุด
เมื่อไรคนไทยจะเลิกนิสัยเห่อเหิม ชอบโก้ เสียทีหนอ
นาโนจะโก้กระสันต์ทำกันก็ไม่ว่าหรอก
แต่ขอให้ทำเท่าที่จำเป็นต่อการพัฒนา”นาข้าว”เป็นอันดับแรก
...คนถางนา (ที่หัวโน เพราะถูกหินขว้างความคิดมาตลอด)
ความเห็น (2)
โอ..ท่านสอง ดร. ให้ดอกไม้ ภูมิใจนัก (พองใจ..ยึดติด นะเนี่ย อิอิ)
เราทำนากันมา 6พันปีแต่บ้านเชียง นำสู่หอมมะลิ (jasmine) วันนี้ มะกันเขาทำข้าวยี่ห้อ Jazzman มาแข่ง มาจากรัฐลุยเซียน่า เมืองนิวออร์ลีน เมืองแห่งเพลง Jazz (จะมีสักกี่คนที่เชื่อมโยงไปถึงได้ ว่า หลุย อาร์มสตรอง เป่าเพลงแจ๊สดังก้องจากเมืองนี้) ทั้งที่เราเล่นระนาดไพเราะเพราะพริ้งมานาน ..แต่เราลืมจุดแข็งของเราไปสิ้น
ทิ้งระนาดไปเป่าแซ็กโซโฟน ตะโกน jazz กันเสียหมด แล้ว jasmine มันจะเหลือหรือ อีกหน่อยคงต้องขับรถ chev กินข้าว jazzman เป็นแน่
ไม่รู้จะเขียนอะไร เพราะ โดนใจ คะ