คุณครูขา.... หนูอดใจไม่ไหวแล้วค่ะ

หนูจะไม่ไปซื้อขนมแล้วใช่ไหม

      วันหนึ่งขณะช่วงพักกลางวันณ.โรงเรียนแห่งหนึ่ง  ขณะที่คุณครูช.กำลังเดินอยู่ ใกล้ๆโรงอาหาร หลังจากที่ดูแลให้เด็กๆได้รับประทานอาหารกลางวันกันจนอิ่มหนำแล้ว  พลันสายตาเหลือบไปเห็นดญ.น. นักเรียนชั้นอนุบาล 2 กำลังเดินกำเงินเหรียญอยู่ในมือ  มุ่งหน้าไปที่ร้านสหกรณ์ของโรงเรียน ด้วยความเป็นห่วงลูกศิษย์ตัวน้อย คุณครูช.จึงเดินเข้าไปหาแล้วเริ่มสนทนากับลูกศิษยตัวน้อยว่า

ครูช. "ดญ.น.เธอกินข้าวรึยัง"

ดญ.น."กินแล้วค่ะ"

ครูช."ไหนได้เงินกี่บาท"

ดญ.น."ห้าบาทค่ะ"

ครูช."จะไปซื้อขนมเหรอ  ครูว่ากินข้าวก็อิ่มแล้วเก็บเงินไว้หยอดกระปุกดีกว่าถ้าเธอหยอดกระปุกไว้วันละห้าบาททุกวัน อีกหน่อยเธอก็จะมีเงินเยอะแยะ เวลาเธออยากได้เสื้อผ้าชุดใหม่ก็จะได้ อยากได้็อะไรๆก็จะได้

          เธอจะไม่ไปซื้อขนมแล้วใช่ไหม"

ดญ.น."ฮึ "  (แปลว่าไม่ )

ครูช. ...งง

แล้วดญ.น.ก็ไปซื้อขนมถุงเล็กๆถุงละ1บาทมา1ถุงและเก็บเงินไว้ 4บาท

     โถคุณครูขาหนูรู้ว่าไม่ซื้อขนมน่ะดี แต่หนูอดใจไม่ได้หนูจึงขอซื้อ1บาท

แล้วเก็บไว้หยอดกระปุก 4 บาทนะคะ