ชีวิตเพียงพอ หัวใจพอเพียง

นานแล้วที่ไม่ได้เข้ามาเล่าอะไรใน GotoKnow เลย ชีวิตดำเนินไปอย่างราบรื่น ไม่ได้มีปัญหามากมายก่ายกอง ไม่ได้มีความสุขจนล้น

จนมาเมื่อวาน ตั้งใจจะเข้ามาเล่าอะไรใน GotoKnow สักหน่อย แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่ได้เข้ามา (ไม่ได้ลืม) แต่ด้วยภารกิจค่อนข้างจะเยอะในเมื่อวานเลยยังไม่มีโอกาส

เรื่องก็คือ เราเคยมีความฝัน แต่ฝันของเราอาจจะไม่เหมือนคนอื่น ไม่ต้องการอะไรมาก แค่อยากมีชีวิตบ้านๆ ไม่ต้องแข่ง หรือแก่งแย่งกับใคร แต่มันไม่ได้ทำง่ายๆเลยนะ

สังคมปัจจุบันมันลำบากมาก จนมาหลังๆ เราเลยรู้สึกว่าเราแปลกไปหรือเปล่า เคยไปงานแต่งงาน ก็ในสังคมชนชั้นกลางนะ ไม่ได้สังคมไฮโซหรือสูงศักดิ์อะไร จัดที่โรงแรม เราก็ใส่เสื่อลายสก็อต กางเกงยีนส์ไปงาน ปรากฎว่าผู้หญิงที่ไปงานไม่มีใครใส่กางเกงเลย มีแต่ชุดราตรีทั้งนั้น จะมีก็พวกทอมกับเรานี่แหละที่ใส่กางเกง เลยนั่งนึกอยู่ในใจ หรือเราเราแต่งตัวไม่ถูกกาลเทศะ ไปงานแต่งงานต้องใส่ชุดราตรีสโมสรด้วยเหรอ ก็ งง งง กลับมา

มาทำงานก็แต่งตัวธรรมดา ใส่เสื้อผ้าก็ธรรมดา เสื้อเชิ้ต กระโปรงแค่เข่า สีเรียบๆ โทนดำ น้ำตาล จะประมาณนี้ ปรากฎว่าผู้บริหารทัก ว่าจบตั้งปริญญาโท แต่งตัวอย่างกับแม่ค้าขายปลาในตลาด (แม่ค้ามาเกี่ยวไรด้วย นึกอยู่ในใจ) เลยไปซื้อชุดกระโปรงสวยงามมาใส่ แต่มันก็ใส่ได้ไม่นานหรอก มันเหมือนไม่ใช่ตัวเรา มันดูดีขึ้นมั้ยกับชุดที่ซื้อมาใส่ใหม่ ในมุมมองของเรา ก็ว่าไม่นะ

เลยทำให้เราดูแปลกๆ ในสายตาคนอื่น คิดไรแปลกๆ ทำอะไรแตกต่าง

จนมาวันจันทร์ที่คณะจัดโครงการสัมมนา ประมาณนี้แหละ เชิญอาจารย์หมอชาตรี เจริญศิริ มาเป็นวิทยากร เกี่ยวกับเรื่องการจัดทำแผน สิ่งแรกที่เรารู้สึกคือ อาจารย์ติดดินดี สิ่งที่ 2 คือ ตั้งใจแล้วก็ทุ่มเท มีความเป็นตัวเองสูง สิ่งที่อาจารย์ถ่ายทอดออกมา มันคือแนวคิดเดียวกับเรา อาจารย์ปลูกบ้านก็ออกแบบเอง บ้านก็ธรรมดา นอกชานหน้าบ้านมีราวสแตนเลส ตากผ้าได้ (เออใช่) แต่คนอื่นคงไม่ได้มองอย่างนี้ จะมาตากผ้าอะไรตรงหน้าบ้าน อาจารย์เป็นคนที่ทำให้ความฝันของเราชัดขึ้น มองอาจารย์เป็นต้นแบบ อิจฉาอาจารย์เล็กน้อย เพราะอาจารย์มีโอกาสที่จะถ่ายทอดความเป็นตัวเองออกมา

เหมือนเรา สร้างบ้านในที่นา อำเภอบางระกำ พิษณุโลก น้ำก็ท่วม ไฟฟ้าไม่มี ถนนดินธรรมดา ฝนตกถนนลื่นอย่างกับปลาไหล สร้างบ้านหมดไปสัก 5-6 แสน ติดต่อการไฟฟ้าขอขยายเขตไฟฟ้ามาใช้ในบ้านหมดไป 4 แสน ทุกคนที่รู้บอกว่าเราบ้าหรือเปล่า ทำไมไม่เอาสตังค์ไปซื้อบ้านจัดสรรในเมืองอยู่ได้สบายๆ ดันออกไปอยู่กลางนา ไปอยู่บ้านกลางนาเป็นปี กว่าจะมีไฟฟ้าใช้ น้ำประปาก็ไม่มี ถนนก็ไม่ดี (มันอยู่ได้ไง) ฝนตก รถยนต์เข้า-ออกไม่ได้ ต้องขี่มอเตอไซค์ตากฝนมาทำงาน คนเข้าก็ถามกันว่าแล้วรถยนต์ ไปไหน ก็บอกเค้าว่าฝนมันตกถนนมันลื่นรถยนต์มันออกไม่ได้ นานๆเข้า ก็ตอบไปว่า ฝนตกมันโรแมนติกดี ก็เลยขี่มอเตอร์ไซค์

ตอนสร้างบ้านก็ไม่ได้คิดอะไหรอก เออ มันที่แม่เรา ก็ปลูกบ้านกลางนา พื้นที่ 10 ไร่ พื้นที่บ้านก็เกือบไร่ เลี้ยงวัว 8 ตัว เลี้ยงไก่ หลายสิบตัว เลี้ยงห่าน 2 ตัว นกอีก 4 ตัว เลี้ยงหมา 1 ตัว ขุดบ่อ 1 บ่อ ไว้พักน้ำใช้ เลี้ยงปลาเล็กน้อย แต่ไม่เคยจับมันขึ้นมากิน ปลูกต้นไม้ไว้รอบๆ บ้าน กล้วย มะม่วง ขนุน ต้นไผ่ มะปราง กระท้อน ลิ้นจี่ มะพร้าว ผักสวนครัว กระเพรา โหระพา ตะไคร้ ข่า มะนาว มะกรูด ชะอม ต้นยอ ผักหวาน ถั่วฝักยาว ฟักทอง ฟัก มะเขือ มะละกอ พริก ปลูกไปเรื่อยๆ อยากปลูกอะไรก็ปลูก อยากเลี้ยงอะไรก็เลี้ยง (ถ้าซื้อบ้านอยู่ในเมือง สิ่งเหล่านี้คงไม่มี)

อยู่มา 2 ปี น้ำท่วม (อืม) ท่วมก็ท่วม วัวกับห่าน ก็ย้ายไปฝากน้าไว้อีกอำเภอหนึ่ง ไก่ที่ตัวโตแล้วก็ขายไปบ้าง ที่เหลือก็เกาะคอกวัวอยู่กันตอนน้ำท่วม นกก็อยู่ในกรง เจ้าหมาก็อยู่บนโต๊ะใต้ถุนบ้าน คนก็อยู่บนบ้านตามปกติ (ถามว่าลำบากมั้ย ก็ลำบาก) แต่ไม่เคยคิดจะย้ายคนไปอยู่ที่อื่น (บ้านแม่ที่น้ำไม่ท่วม) ต้องพายเรือออกมาทำงาน เป็นกิโล ก็พายมา เย็นก็พายเรือกลับบ้าน ไม่เคยไปทำงานสายตอนน้ำท่วม (ตอนนี้ก็ยังท่วมอยู่) เคยคุยกันในครอบครัว ที่เราอยู่ที่นี่เพราะเราอยากอยู่ เราอยู่แล้วเรามีความสุข พอน้ำลด เราก็ไปรับวัวกลับมา ปลูกต้นไม้ใหม่ (เพราะมันคงตายหมด) ถึงปีหน้าน้ำมันจะท่วมอีก เราก็จะปลูก แต่คงต้องปลูก ผักบุ้ง กับผักกระเฉดเพิ่ม เอาไว้กินตอนน้ำท่วม (5555)

มาถึงวันนี้ เราว่าเราเดินตามฝันมาไกลแล้ว เรามีความสุขที่ได้อยู่กับมัน แล้วก็จะเดินไปเรื่อยๆ

ขอบคุณ อาจารย์หมอชาตรี เจริญศิริ ที่เป็นเพื่อนร่วมเดินทางตามฝัน (คิดว่าอย่างนั้น) แล้วคุณละตามหาฝันของตัวเองเจอหรือยัง ตัวตนของคุณจริงๆ เป็นอย่างไร

"ไฝ่ฝันชีวิตพอเพียง หัวใจไม่เกี่ยงอยู่กับโคลนดิน ใครรวยปล่อยเขารวยไป ตายก็เอาไม่ได้หรอกไอ้ทรัพย์สิน ชีวิตนั้นท้ายก็ต้องคืนสู่ดิน"

[มะปรางเปรี้ยว]

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

อ.หมอชาตรีท่านใจดี และมีหลักแนวคิดที่สามารถนำมาเป็นแบบอย่างได้ดีเลยค่ะ ดิฉันเคยคุยและอ่านบันทึกของท่านท่านก็รู้สึกประทับใจเช่นกันค่ะ

สำหรับเรื่องความเป็นตัวของเราเองนั้น บางครั้งกระแสสังคมก็พัดมาทำให้เรารู้สึกว่าการที่ไม่เหมือนกับคนอื่นอาจจะดูแตกต่าง ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับเราว่าจะปรับหรือจะแตกต่างในรูปแบบใด ยังไงความเป็นธรรมชาติของเราใครก้มาทำให้เราเปลี่ยนแปลงไม่ได้มากค่ะ

ในส่วนเรื่องบ้านของคุณนฤมลนั้น ดิฉันรู้สึกดีใจกับคุณนฤมลนะค่ะ ที่มีพื้นที่กว้างขวางที่อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ แต่เรื่องน้ำท่วมนี้ เห็นใจจริงๆ ค่ะ ดูข่าวทุกวันก็รู้สึกเห็นใจผู้ที่ต้องประสบกับเหตุการณ์ดังกล่าว เพราะค่อนข้างลำบากกับการดำเนินชีวิตประจำวันจังเลยนะค่ะ