.......เล่น....เพื่อเรียน
.....ในบ่ายวันหนึ่งที่ร้อนอบอ้าว.....ดูท่าทางเด็ก ๆ จะล้า ๆ บางคนถึงกับขออนุญาตไปล้างหน้าเพื่อความกระชุ่มกระชวย...แต่ก็ดูจะช่วยไม่ค่อยได้..
."ไปครูให้ไปเล่นได้...15 นาที" เด็ก ๆ หันมามอง ดีใจกันใหญ่จะได้ไปเล่น
"ฟังนะคะ....ไปเล่นอะไรก็ได้...ย้ำ ..เล่นอะไรก็ได้ ที่ไม่เสี่ยงอันตราย...และไม่เล่นหน้าห้อง..ที่คนอื่นเขากำลังเรียนอยู่..ถ้าเกิดอุบัติเหตุให้รีบมาบอกครู....เข้าใจไหม.."
"เข้าใจครับ...เข้าใจค่ะ" พร้อม ๆ กับเด็กที่วิ่งกรูกันออกไปนอกห้อง....
เพียงครู่...เด็กชายคนหนึ่งก็วิ่งมาหา.."ครูครับ..เล่นฟุตบอลได้ไหมครับ"
..ครูปอยิ้ม..."เล่น อะไรก็ได้...ย้ำ ..เล่นอะไรก็ได้ ที่ไม่เสี่ยงอันตราย...และไม่เล่นหน้าห้อง..ที่คนอื่นเขากำลังเรียน อยู่..ถ้าเกิดอุบัติเหตุให้รีบมาบอกครู...." ย้ำคำเดิม.... เด็กคนนั้นทวนคำ..อะไรก็ได้ อะไรก็ได้..แล้วก็วิ่งไป..
พักเดียวเด็กอีกคนก็วิ่งมา ถามคำถามเดิม...."ครูครับ..เล่นเปตองได้ไหมครับ"...พร้อมรอฟังคำตอบ
ครูปอหัวเราะ..พูดคำเดิม "เล่น อะไรก็ได้...ย้ำ ..เล่นอะไรก็ได้ ที่ไม่เสี่ยงอันตราย...และไม่เล่นหน้าห้อง..ที่คนอื่นเขากำลังเรียน อยู่..ถ้าเกิดอุบัติเหตุให้รีบมาบอกครู...."
เด็กมีพฤติกรรมเหมือนเดิมคือ...พึมพำ..อะไรก็ได้...อะไรก็ได้
ครูปอนึกขำอยู่ในใจ..เดี๋ยวต้องมีเด็กมาถามอีก...ครูปอก็จะย้ำคำเดิมอยู่อย่างนี้แหละ...แล้วก็จริง ๆ มีเด็กอีก 2-3 คน..วิ่งมาถามคำถามอย่างนี้..ครูปอก็ตอบอย่างเดิม....เวลาผ่านไป 7 นาที..จึงเดินไปดูว่าเด็กทำอะไรกันบ้าง...
บางคนนั่งชิงช้าคุยกันกระหนุงกระหนิง...ดูมีความสุข...
....บางคนเล่นฟุตบอลกลางสนามเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นหญ้าอันเขียวชอุ่มแต่แดดร้อนมาก ๆ
....บางกลุ่มอยู่ในร่มไม้ที่สนามเปตอง..กำลังเล็งกันใหญ่เลย...
ดูทุกคนมีความสุข.......ที่ได้เล่น..ในชั่วโมงเรียน...ไม่เห็นเป็นไรเลย...เรียนปนเล่น...ครูปอคิดว่าทุกอย่างที่จัดให้เด็กล้วนมีประโยชน์ทั้งนั้น..อธิบายได้...
...ครบเวลา..15 นาที.เรียกเด็ก ๆ มาแล้วบอกให้ไปล้างเนื้อล้างตัว ล้างหน้า...อย่าให้เหม็น..(คนโสดอย่างครูปอมักมากเรื่องเสมอ อิ ๆ) เข้าห้องเรียน...สอบถามกันว่าสนุกไหม..ทุกคนแข่งกันตอบ..ตาวาว...ว่าสนุกครับ/ค่ะ....
..."สนุก..แล้วเขียนบอกครูหน่อย...ว่า..สนุกอย่างไร...วาดรูปให้ดูด้วยนะว่า..เล่นอะไร...ไม่สวยไม่เป็นไร...แต่อยากให้ตั้งใจก็แล้วกัน"....ทุกคนขมีขมัน..เขียนเล่าเรื่องและวาดภาพ...เห็นไหม...ไม่เห็นต้องสอนให้เขียนเรื่องจนดูเข้มขลังเลย...เด็ก ๆ ก็สามารถสื่อความหมายแห่งความสุขเป็นเรื่องเป็นราวได้กันทุกคน..ยาวบ้างสั้นบ้าง...แต่ก็ได้เนื้อหาเพื่อที่ครูจะนำไปเติม..ให้เด็ม....ไม่เต็มก็ไม่เป็นไร..เพิ่มขึ้นมานิดหน่อยก็ยังดี...
...แต่สงสัยจัง...ทำไม่เด็ก ๆ ตัดสินใจเองไม่ได้นะ...ในเมื่อเงื่อนไขการเล่นคือ..."เล่น อะไรก็ได้...ย้ำ ..เล่นอะไรก็ได้ ที่ไม่เสี่ยงอันตราย...และไม่เล่นหน้าห้อง..ที่คนอื่นเขากำลังเรียน อยู่..ถ้าเกิดอุบัติเหตุให้รีบมาบอกครู...."
แต่ก็ยังวิ่งมาถามอีกว่าเล่นอย่างโน้นได้ไหม..เล่นอย่างนี้ได้ไหม...เป็นเพราะครู...ที่บ้าน...สั่งเด็ก..ควบคุมเขามากเกินไปจนวิเคราะห์และตัดสินใจไม่เป็น...หรือเป็นเพราะช่วงวัยของเขาที่ "ขอให้ได้ถามเถอะน่า..สบายใจ"...เพราะอะไรกันแน่..จะได้แก้ถูกทาง...คิดอยู่นะเนี่ย...
ความเห็น (8)
ถ้าคิดในแง่บวกก็คือเด็กมีความคิดนะ คือรู้จักสงสัย...เมื่อสงสัยแล้วจึงถาม
เรียนปนเล่นบางครั้งอาจได้อะไรมากกว่าที่คิดนะคะ
เรียนรู้จากการเล่น อย่างนี้เด็กๆชอบมาก
และได้ประโยชน์มาก
สวัสดีค่ะkrugui
ค่ะ...เด็กสนุก...ครูเก็บเกี่ยวความสนุกของเด็ก..มาจัดการเรียนรู้...ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์โสภณ
เป็นกำลังใจให้ครูปอทุกงานเขียนเลยนะค่ะ....อาจารย์โสภณสร้างความมั่นใจในการเขียนให้กับครูปอเลยนะคะ..ขอบคุณค่ะ
ประทับใจและได้ข้อคิดจากเรื่องเล่าคะ
ตัดสินใจเองได้ แต่ให้เคารพสิทธิผู้อื่น
คุณครูก็ใจดี นักเรียนก็ออกจะซื่อใส ...ขอให้คุณครูมีความสุข สุขภาพแข็งแรง
สวัสดีค่ะคุณCMUpal
สำหรับครูปอเด็กน่ารักเสมอ...แต่ครูปอเองก็ชอบแกล้งเด็ก ๆ เหมือนกันค่ะ..สนุกดี...
นมัสการท่านพระมหาวินัยค่ะ
ครูปอมีความสุข..เด็ก ๆ ก็มีความสุข...ถ้าครูปอเป็นครูที่ไม่มีความสุข...เด็กคงหมดความสุขเหมือนกัน...ขอบพระคุณท่านพระมหาวินัยที่มาให้กำลังใจค่ะ