เรือพระจันทร์

 กาลครั้งหนึ่ง ไม่นานมานี้
เด็กหญิงอ้วนพลี ชื่อว่าสายไหม
ถูกพ่อและแม่ ที่งานยุ่งมากมาย
ให้เธอนั้นไป อยู่บ้านยายตา
 จากเมืองกรุงแสนยิ่งใหญ่
มีตึกสูง มีเครื่องใช้ สบายหนักหนา
มีรถเยอะ มีเกมเล่น มีห้างเดินเย็นอุรา
ต้องไปอยู่บ้านยายตาที่ไม่มีอะไร
 มีแต่น้ำ มีแต่เขา มีแต่ป่า
มีแต่ทุ่งนา ไม่ว่าจะมองไปทางไหน
ไม่มีเกมเล่น ไม่มีห้างเย็น ไม่มีอะไร
จะสนุกตรงไหน เด็กหญิงสายไหม ไม่รู้เลย
 ค่ำมาบ้านยายตามืดสนิท
ไม่สว่างดั่งเนรมิตเหมือนกรุงใหญ่
ไม่มีทีวีดู จะให้สายไหมทำอะไร
ได้แต่นอนร้องไห้ คิดถึงทีวี
 ตายายสงสารหลาน
คงเหงาคิดถึงบ้านถึงได้ร้องไห้อย่างนี้
ไม่รู้ว่าหลานอยากดูทีวี
จึงพาหลานคนดี ไปนอนนอกระเบียง
 ฟังซิ สายไหม
ต้นไผ่ และแมลงน้อยใหญ่กำลังเปล่งเสียง
ดูซิ ดาวกับพระจันทร์กำลังคู่เคียง
ลำเลียงความสุขมาให้ผู้คน
 สายไหมไม่ดู ไม่ฟัง
อะไรก็ช่าง ไม่เห็นจะสน
อยู่นี่ไม่สนุก น่าเบื่อเสียจน
อยากไปให้พ้นที่นี่เสียที
 ตายายไม่โกรธหลานน้อย
ได้แต่ลูบหัวกลมค่อยๆ ด้วยรักเต็มที่
เด็กหญิงสายไหมน้ำตาไหลทันที
เธออยากให้พ่อแม่ทำอย่างนี้มาตั้งนาน
 นอนหนุนตักยายดูท้องฟ้า
มองดาว และจันทรา ฟังเสียงป่าที่ขับขาน
สัมผัสลมเย็นๆ ของห้วงรัตติกาล
แล้วตาหวานๆ ของเด็กน้อยก็ปิดลง
 ทุกกลางวันหลังจากนั้น
สายไหมหัวเราะลั่นกลางทุ่งเขียว
จับปูนา เล่นว่าว สนุกนักเชียว
ปั้นดินเหนียว เล่นกังหันฝีมือตา
 เด็กแถวนั้นหลายคนมาเล่นด้วย
ม้าก้านกล้วย ยิงปืน สนุกนักหนา
กระโดดหนังยาง ซ่อนหา สบายอุรา
สนุกกว่า เล่นเกมเป็นไหนไหน
 แล้วพอกลางคืนหลังจากนั้น
เด็กๆ พากันมาเล่นบ้านสายไหม
พ่อแม่มาชุมนุมรอบกองไฟ
คุยกันไป ที่ลานกว้างบ้านยายตา
 คืนวันหนึ่ง ดาวกระจ่างกว่าทุกวัน
เพราะแสงจันทร์เหลือเพียงเสี้ยวแสงส่องฟ้า
สายไหมนอนนอกชานกับยายตา
จ้องมองฟ้าที่สวยงาม ที่ไม่เคยเจอ
 ตาบอกว่าวันนี้มหัศจรรย์
พิเศษกว่าทุกคืนวันที่มีมาเสมอ
เรือพระจันทร์ลอยมาให้พบเจอ
สายไหมรีบนอนเถอะ แล้วจะเจอเรื่องดีๆ
 สายไหมเข้านอนอย่างงงๆ
สงสัยว่าอะไรจะเกิดขึ้นในคืนนี้
แต่พอหัวถึงหมอนก็หลับไปในทันที
เพราะวันนี้วิ่งเล่นมาทั้งวัน
 ก๊อก ก๊อก ก๊อก เด็กหญิงสายไหม
เสียงใครเคาะที่หน้าต่างนั่น
สายไหมเดินไปดูเร็วพลัน
ใครนะใครกัน มาเรียกฉันเสียงดัง
 เพื่อนของเธอยืนอยู่เต็มลานบ้าน
ต่างขับขานให้สายไหมลงไปข้างล่าง
วันนี้เจ้าชายพระจันทร์จะเดินทาง
มารับเราไปเที่ยวกลางทะเลดาว
 แสงจันทร์เสี้ยวขับแสงดาวกระจ่างชัด
สายลมพัดพลิ้วหมอกเป็นสายขาว
ลอยลงมาจากฟ้าที่พราวดาว
เป็นชิงช้าสีขาวจากสายลม
 เจ้าชายพระจันทร์ นั่งมาบนชิงช้า
เด็กๆ ยิ้มร่าทักอย่างสนิทสนม
กระโดดขึ้นบนชิงช้าสายลม
เหลือสายไหมยืนตากลมอยู่คนเดียว
สวัสดี เด็กหญิงสายไหม
เรามารับเด็กมีฝันทุกคนไปเที่ยว
กระโดดขึ้นมาอย่างกลมเกลียว
เราจะพาไปเที่ยวทะเลดาว
 เรือพระจันทร์จอดรอแล้วบนราวฟ้า
ขึ้นมาบนชิงช้าสายลมหมอกขาว
จะพาลอยขึ้นไปนั่งเรือพระจันทร์ ชมดวงดาว
ก่อนแวะกินข้าวเช้าผิงตะวัน
 สายไหมโดดขึ้นชิงช้า
ลอยลิ่วไปบนฟ้า ราวกับฝัน
ชิงช้าจอดนิ่งเมื่อถึงเรือพระจันทร์
แล้วเรือก็พลันล่องลอยไป
 ลอยไปบนทะเลดาว
ที่ส่องแสงพริบพราวระยิบไหว
ปลาเมฆขาวเล่นคลื่นดาวแสนสุขใจ
บ้างกระโดดมาทักทายเรือพระจันทร์
 เมื่อแสงใสเริ่มส่องที่ขอบฟ้า
เจ้าชายเอาข้าวมาแบ่งเด็กๆ คนละปั้น
แจกหางดาวมาเป็นก้านคนละอัน
ก่อนยื่นข้าวไปผิงตะวันให้หอมกรุ่น
 กินข้าวปั้นผิงตะวันอย่างอร่อย
แล้วชิงช้าสายลมก็ลอยมาอย่างช้าๆ
ใกล้เช้าแล้ว ถึงคราวต้องบอกลา
แล้ววันหน้าค่อยมาพบกัน
 เด็กๆ กล่าวอำลาทะเลดาวและเจ้าชาย
อำลาตะวันฉาย และเรือลำนั้น
ค่อยๆ ขึ้นชิงช้าสายลม ลอยห่างจากเรือพระจันทร์
ก่อนที่แสงตะวันจะปิดประตูฝันลงไป
 เด็กหญิงตัวน้อย
ค่อยๆ ลืมตา สวัสดีวันใหม่
ถามตัวเองว่าเรื่องจริงหรือฝันไป
ที่ตัวเองได้ไปล่องเรือพระจันทร์
 รีบวิ่งไปหาตายาย
เล่าเรื่องที่เจอมากมายที่เจอนั้น
ตายายยิ้มกริ่ม ไม่บอกว่าเพียงฝัน
แต่เรื่องราวของเรือพระจันทร์
ก็เป็นความทรงจำของเด็กมีฝัน แห่งหมู่บ้านเรือพระจันทร์เสมอมา.