"ฮิปโปแคมปัส" ส่วนนี้ของสมองเป็น
"เครื่องบันทึกความจำ" ทำหน้าที่บันทึกเรื่องราวที่เราได้เรียนรู้ระหว่างวัน
ลงสู่ความทรงจำระยะยาวในเวลาที่เรานอนหลับ ดังนั้นหากเซลล์นี้ถูกทำลาย
ก็ทำใจได้เลยว่า เราจะเป็นคนจำไม่แม่น เลอะๆเลือนๆ ลืมนั่นลืมนี่
ลืมชื่อคนนั้นคนนี้ หรือได้หน้าลืมหลัง ถ้าทำงานก็เหมือนคนจิตใจ
ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว และอีกสารพัดเรื่องที่น่าอึดอัดขัดใจที่เป็นคุณสมบัติ
ประจำตัวของคนความจำไม่ดี
อยากเป็นคนความจำดี จำแม่น เรียนอะไร
ฟังอะไรครั้งเดียวก็จำได้ เราต้องฝึก โดยเริ่มต้นง่ายๆ
ด้วยการเห็นภัยร้ายของการมีความทุกข์สะสมต่อเนื่องเป็นเวลายาวนาน
เห็นภัยของการกอดทุกข์ ภัยของความเจ้าคิดเจ้าแค้น
เรามักคิดว่า "ถ้าเราให้อภัยเขาง่ายๆ เขาก็ไม่ต้องชดใช้ความผิดสิ"
แต่ขอให้มองในมุมกลับกันว่า ยิ่งเราคิดแค้นเขานานเท่าไหร่
เท่ากับเราไปสร้างโรงงานปล่อยสารพิษ "ฮอร์โมนคอร์ติซอล"
ออกมาในสมองเรื่อยๆ ส่วนอีกคนที่เราไม่ยอมอภัยให้
เขานอนสบายอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ มีแต่เราที่ปล่อยสารเคมีพิษ
ออกมาสลายเซลล์สมองอันมีค่าของตัวเองทีละเซลล์ ทีละเซลล์
ดังนั้นการให้อภัยจึงไม่ใช่เรื่องของการทำดีให้คนอื่น
แต่เป็นการเมตตาสมองก้อนน้อยๆของเรา
เป็นการรู้เท่าทันการหลั่งสารเคมีตามธรรมชาติของสมอง
และไม่ยอมให้ใครในโลกมาเป็นเหตุให้เราทำลายสมอง
ที่เป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดของเรา
เพราะทุกครั้งที่เรายอมให้ทุกข์เกาะกินใจนั้น
เท่ากับเราออกใบอนุญาตให้ร่างกายทำลายสมองทุกๆนาที
ชีวิตทุกชีวิตมีคุณค่า อยากมีชีวิตอยู่เพื่อสร้างสรรค์
สิ่งสวยงามประดับโลกใบนี้ไปนานๆ
จงให้ความสำคัญกับการเพิ่มศักยภาพให้ "เครื่องบันทึกความจำ"
ให้อยู่คู่กับเราไปนานๆ ด้วยการเติมความสุขให้ชีวิตวันละนิด
ลดความเครียด ความทุกข์ใจให้ตัวเองวันละหน่อย
ขอทุกชีวิตจงมีความสุขบนพื้นฐานของจิตใจที่ดีงาม.
สาระจาก : อัจฉริยสร้างสุข
ภาพ : google.com
เป็นสาระที่ดีต่อสมองจังเลยค่ะ..ขอบคุณมาก
สวัดดีค่ะครู ป.1
ทุกวันนี้ต้องทำชีวิตให้มีความสุข
ตามให้ทันอารมณ์ของตัวเอง
เครียดปุ๊บ สลัดออกปั๊บ
อย่าให้เกาะใจเกาะสมองได้นะคะ
เป็นกำลังใจในการทำงานค่ะ
ขอบคุณค่ะ