ความรู้สึกนี้...ที่ผมควรจดจำไว้
ฝนโปรยปรอย...ฤดูร้อน
ความรู้สึกแรกที่ตนเองได้สัมผัส... รู้สึกเย็นและสบาย เพราะฝนหยุดช่วงห่างในการตกนานนับเดือน
ต่อมา...ผมรู้สึกดีใจกับชาวนา...ที่ต้นกล้าที่ปักดำไว้นั้น...มีสายฝนหล่อเลี้ยงฉ่ำพรม...ให้สดชื่นและแข็งแรง...และเติบโตออกเป็นผลิตผลขึ้นในวันข้างหน้า...
และความรู้สึกสุดท้ายของผม...
ผมย้อนไปคิดถึงสมัยเรียนที่วิทยาลัยการสาธารณสุข จ.ขอนแก่น (วสส.ขอนแก่น)
เมื่อหลายสิบปีที่ผ่านมา...
นักศึกษาจะพักที่หอของวิทยาลัยจัดให้ ห้องหนึ่งพักห้าคน
ฝนชอบมาตกตอนที่ผมอยู่ในห้องคนเดียว...
และชอบตกวันเสาร์วันอาทิตย์ เพื่อน ๆ เขาพากันกลับบ้าน...
ความรู้สึกของผม...กับการมองสายฝนนอกหน้าต่างห้องพัก...เหงาจับใจ
คิดถึงบ้าน...คิดถึงเพื่อน...คิดถึงความฝันของตนเอง
เมื่อฝนตกหล่นบนเกสรดอกชมพู่ข้าง ๆ หน้าต่าง....
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
ดอกชมพู่ก็ทิ้งตัวลงข้างลำต้นของมัน เหมือนผ้าแพรบาง ๆ สีชมพู
ความฝันของของหนุ่มสาว...มักจะยิ่งใหญ่เกินตัว...จนกลายเป็นความเพ้อเจ้อ
เมื่อผมโตขึ้น ๆ รู้จักโลก และผ่านวัยวันด้วยความเป็นจริง...
ความหลงลืมต่อความฝันที่เปี่ยมไปด้วยศรัทธาแรงกล้าของผม
มันค่อย ๆ จาง ๆ เหือดหายไป ทุกที ๆ
ผมอยากคิดถึงและจดจำความรู้สึกนี้ไว้
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ...ขออย่าได้ลืมมัน
แล้ววันหนึ่ง ไม่ช้าก็เร็ว
ไม่มากก็น้อย
ผมอาจจะเปลี่ยนแปลงผู้คนรอบข้างเล็ก ๆ
เปลี่ยนแปลงประเทศไทย
หรือเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ให้ดีขึ้น...
ความเห็น (6)
มองฝนตกริมหน้าต่างแล้วเศร้าๆ
เป็นความคุ้นเคยครับ
อีกอย่างยามดวงอาทิตย์ตก
ตอนไกลบ้านครั้งแรก
แหม มันเหงา จริงจริง
สวัสดีค่ะน้องทิมดาบ
- ความรู้สึกดีๆก็เก็บไว้เพื่อจรรโลงใจนะครับ คิดถึงเมื่อไหร่ก็มีความสุขเมื่อนั้น
- ขอให้มีความสุขทุกวันนะคะ
สวัสดีค่ะคุณหมอ
ยายสบายดีค่ะ เข้ามาอ่านที่นี่เป็นระยะ ๆค่ะ คิดถึงคุณหมอเสมอ เข้ามาอ่านแต่ไม่ได้เม้นท์ค่ะ เอาใจช่วยอยู่ทุกวัน
แวะมาให้กำลังใจพี่ทิมดาบเสมอนะค่ะ ^^
มาบอกว่าอยู่อีสาน ความฝันมีอะไรให้น่าค้นหาเสมอครับ...
ขอบคุณที่คิดถึงชาวนานะค่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยคนค่ะ