เยี่ยมบ้าน : รักของแม่ยิ่งใหญ่นัก
 |
ขจิต ฝอยทอง
อาจารย์มหาวิทยาลัย
คณะศิลปศาสตร์และวิทยาศาสตร์ ม.เกษตรศาสตร์ วิทยาเขตกำแพงแสน
เป็นสมาชิกตั้งแต่: 21 กุมภาพันธ์ 2549 23:39
เข้าระบบเมื่อ: 09 กรกฎาคม 2554 09:34
|
อาจารย์ขจิต เคยบอกผมให้เล่าถึงภาคภูมิใจที่เกิดขึ้นในชีวิตบ้าง...?
เพราะจะได้มีแรงและพลังกำลังใจให้การเดินทางไปพร้อมกับโลกที่หมุนอยู่ตลอดเวลา
สิ่งที่พอมีและสัมผัสได้ของผมอย่างหนึ่งที่มีคำตอบเสมอ คือ
ผมรักแม่มากครับ แม้ผมจะย้ายออกจากบ้านมาเกือบ 10 ปี หรือไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับแม่
แต่บ้านผมและบ้านแม่ห่างกันไม่ถึงกิโลเมตร ผมจะไปหาแม่ ไหว้ กอด และพูดคุยเรื่องราวประจำวันให้แม่ได้ฟังเป็นประจำทุกวันไม่เคยขาด จะมีบ้างเพียงที่ต้องเดินทางไกลจากบ้านเท่านั้น แต่ก็ต้องติดต่อหาแม่ทุกวัน เพราะแม่ผมแก่มาก และเดินไปเดินมาไม่ได้เลย
ถ้าสมมติสมองของผมเกิดสูญเสีย และถ้าฟื้นตัว เหตุการณ์แรกที่ผมน่าจะจดจำได้อันดับต้น ๆ คงจะไม่พ้นเรื่องราวของแม่...
เรื่องราวจากการเยี่ยมบ้านในบันทึกนี้เช่นกัน ทำให้ผมรับรู้ถึงความรักและความผูกพันที่มีแม่มีต่อลูกไม่เสื่อมคลาย
ซึ่งสืบเนื่องจากบันทึก "หนังสือ, ความอ่อนแอ, "รักแท้"...ไม่มีบทบรรยาย" http://www.gotoknow.org/blog/adirek12/443229 ที่ผมลงเฉพาะรูปภาพ และเขียนประโยคเด่นไว้ว่า...
"ไม่มีแม้บทสนทนา แต่ความรักก็หาภาษาของมันเองได้...แม้ชีวิตจะพบแต่ความพ่ายแพ้และมืดมิด แต่ความรักก็จะนำพาให้พบกับชัยชนะและแสงสว่างได้เสมอ (แล้วผมจะเขียนเรื่องราวความรักของคนทั้งสองท่านนี้ ...ที่ผมได้ไปพบเมื่อตอนไปเยี่ยมบ้านครับ)..."
การเยี่ยมบ้าน สำหรับ case นี้ ครั้งแรกของผม ....ทำให้ผมมีความสุข และตื้นตันจนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดที่สวยงามและลึกซึ้งเปรียบเปรยได้
ผมได้กลิ่นกรุ่นหอมพิเศษต่อความรักของแม่ที่มีต่อลูกในทุกลมหายใจเข้า-ออก...
" ราชัน " หนุ่มวัยฉกรรจ์ อายุ 34 ปี ได้พลัดตกนั่งร้าน ซึ่งสูงจากพื้นเกือบ 2 เมตร ด้วยต้องขึ้นไปฉาบปูนอาคารภายในสถาบันราชภัฎเลย
ยามบ่าย ปลายเดือน มีนาคม 2554 เสียงหล่นจากที่สูง เสียงดังเหมือนลูกมะพร้าวตกพร้อมกันเป็นทลาย ทำให้ศีรษะและแผ่นหลังของราชันกระแทกพื้นอย่างจัง
นับแต่นั้นมา ราชันก็รักษาอยู่ในโรงพยาบาลทุกวันประมาณเดือนครึ่ง ซึ่งแม่ได้ไปเฝ้าดูแลทุกวันทุกคืน แม่ภาวนาทุกวันว่า ขอให้ราชันหาย จะหายกลับเป็นสภาพอย่างไรแม่ก็จะดูแลและรักเช่นเดิม
และแล้วราชัน ก็ได้กลับมาอยู่บ้านปลายเดือนเมษายน 2554 ผมได้ไปเยี่ยมบ้านครั้งแรก เพราะแม่ของราชันมาปรึกษา บอกว่า ตอนนี้แผลที่กลางหลังรอตัดไหม และยังมีสายสวนปัสสาวะให้หมอคอยไปเปลี่ยนให้ ส่วนเรื่องการกิน กินทางปากได้ปกติ และการพูดคุยคุยได้เพียงคำสั้น ๆ
ตอนนั้น ผมห่วงเรื่องเตียงนอนที่มันเตี้ย กลัวปัสสาวะจะย้อนคืน เกิดการติดเชื้อได้ ผมจึงให้ยืมเบาะสูง ๆ ของอนามัยไปรองให้สูงขึ้นอีก
พอตกตอนเย็น ๆ เลิกเวรบ่าย ผมจึงได้ไปที่บ้านครั้งแรก และมีครั้งที่สอง และสามตามมา จนบัดนี้น่าจะห้าครั้งแล้วครับ
ถึงแม้ราชัน จะพูดคุยได้สั้น ๆ แต่ภาษารักของแม่และราชันงดงามเสมอ แสดงถึงภาษาแห่งความรัก ซึ่งใครหรือสิ่งมีชีวิตทุกชนิดต้องสัมผัสได้
ผมก็คอยให้คำแนะนำ ประสานงานในการรักษาให้ ให้กำลังใจ พาฝึกทำกายภาพ และสวนปัสสาวะ และบอกกับราชันว่า ให้ฟื้นตัวเร็ว ๆ จดจำเรื่องราวที่ผ่านให้ดี เพื่อเราจะดูแลคุณแม่ต่อไปในวันข้างหน้า
ตอนนี้ราชันเริ่มเคลื่อนไหวได้หลายส่วน พูดได้หลายคำ และไม่เอาแต่นอนอย่างเดียวเหมือนเมื่อก่อน
ผมภาวนาว่า...ให้เขาหายโดยเร็วที่สุด เพื่อจะได้มีโอกาสได้ตอบแทนพระคุณคุณแม่ที่มากล้นพรรณาเช่นนี้
ระหว่างผมพูดคุยกับราชัน เหมือนมีน้ำไหลที่หน้าอกของผม แต่ผมรู้สึกสุข และเข้าใจตนเอง ผู้อื่น และเข้าใจโลก
ผ่านภาษารักระหว่างแม่กับลูก...
เขียนถ้อยร้อยคำเล่า
แทนเรื่องเก่าจากใจลูก
ความรักถักทอผูก
เพียรเพาะปลูกรากฝังแน่น
กี่ปีที่ผ่านมา
ผ่านเหนื่อยล้าลำบากแสน
เลี้ยงดูหาใดแทน
เปรียบเหมือนแม้นผืนแผ่นดิน
หนังสือสักล้านเล่ม
หรือจะเต็มด้วยรักสิ้น
รักแม่เหนือดวงจินต์
ชั่วชีวินอ่านไม่พอ
วางเหรียญเงินเหรียญทอง
มาท่วมกองปานใดหนอ
แทนรักค่าจักพอ
ต้องคอยรออีกกัลป์กาล
ความในใจทั้งหมด
ล้วนงามงดมหาศาล
ความรักแน่นเนินนาน
ยิ่งใหญ่ปานช้างทางเผือก
เรื่องราวเขียนถึงแม่
มีค่าแค่เศษเกลียวเชือก
แต่ลูกสุขเย็นเยือก
พร้อมจะเลือกผูกใจแม่....
ความเห็น (2)
ขอบคุณคุณแม่คุณทิมดาบ
กำเนิดลูกงดงาม
ดูแลด้วยหัวใจ
เยี่ยม คะ พลังความรักของแม่
ดูแลได้ดี ไม่มีแผลกดทับให้มาวุ่นวาย