อาลัย...อาจารย์ดวงใจ สุขตระกูล

         เมื่อคราวที่ฉันไม่สบาย  อาจารย์ดวงใจได้ไปเยี่ยม  ตอนนั้นฉันเศร้ามาก  อาจารย์เห็นก็รู้สึกสงสาร  ถามด้วยความเมตตาว่า  “กลัวอะไร”  ฉันบอก “กลัวมะเร็ง”  อาจารย์เดินมาจับมือแล้วบอกว่า  ไม่ต้องกลัว  บอกมะเร็งมันว่า  “มะเร็งเธอจงเชื่อฟังฉัน อยู่กับฉันดีๆ  ถ้าเธอทำตัวดีเธอก็อยู่กับฉันไปได้นาน  แต่ถ้าเธอทำตัวไม่ดี เธอกับฉันก็มาตายไปพร้อมกัน”  เป็นมุมมองที่น่ารักมาก ให้อยู่กับมะเร็งเหมือนเป็นเพื่อน  ไม่ต้องไปกลัวหรือเป็นทุกข์  เป็นมุมมองของคนอารมณ์ดี  มองโลกในแง่ดี ที่ผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชน

รางวัลเจ้าหน้าที่ดีเด่นด้านการแต่งกาย

         เมื่ออาจารย์ป่วย  ฉันไปเยี่ยมก่อนอาจารย์เสียชีวิตไม่กี่วัน  อาจารย์บอกว่ามะเร็งมันไปเที่ยวที่ตับ  ต่อไปจะต้องถูกผีรุ่นพี่รับน้อง  ฉันได้คุยล้อเล่นกับอาจารย์ว่า  ถ้าหนูตามอาจารย์ไป  อาจารย์อย่ารับน้องแรงนะคะ  อาจารย์หัวเราะชอบใจใหญ่  แล้วก็สอนให้พวกเราที่ไปเยี่ยมตั้งใจทำงาน

 

         ฉันหวนนึกถึง ตอนที่เรายังทำงานที่โรงพยาบาลแก่งคอยเก่า  อาจารย์เคยเทศน์พวกเราในที่ประชุม  แล้วพวกเราก็หัวเราะกันหน้าระรื่น  อาจารย์บอกว่า  พวกเธอว่าอะไรไม่มีสลด ยังหัวเราะกันคิกคัก  อาจารย์โกรธ  รู้สึกเหมือนเราไม่เชื่อฟัง  พออาจารย์ออกจากห้องประชุม  ฉันบอกว่า “อาจารย์ .....ที่พวกเราหัวเราะตอนถูกด่า  ไม่ได้หมายความว่าเราไม่เชื่อฟัง  แต่เพราะเรารักอาจารย์  พวกเราไม่ได้โกรธที่ถูกตำหนิ  แต่กฎต่างๆก็ต้องมีการฝ่าฝืนกันมั่ง  เพื่อให้กฎมันศักดิ์สิทธิ์

 

          “พวกลิงหลอกเจ้า” อาจารย์บอกว่า แล้วก็งอนเดินเลยไป

 

         ภาพความทรงจำของฉันที่มีต่ออาจารย์  คืออาจารย์เป็นคน ฉลาด  ว่องไว ฉะฉาน เปิดเผย  รับผิดชอบต่อหน้าที่  มีภาวะผู้นำ และทนไม่ได้ที่ใครแต่งชุดพยาบาลไม่เรียบร้อย  หมวกหายไปไหน  ถุงเท้าทำไมมีลาย  เข็มทำไมเอียงแผ่นดินไหวหรือไง  รองเท้า....ฯลฯ  ก่อนAdmit ขนาดว่าไม่สบาย  อาจารย์ยังช่วยตรวจที่ OPD  ช่วยลดความแออัดในช่วงเช้า  เมื่อเริ่มป่วยขนาดให้น้ำเกลือ  อาจารย์ยังควงเสาน้ำเกลือไปนั่งทำงาน  น้องบุศรา เดินไปพบยังกลับมาบอกว่า “ใครมีกล้องน่าไปถ่ายรูปอาจารย์  สุดยอดมาก”  ยังมีภาพความทรงจำที่อาจารย์กอดแจ๊ค ลูกชายของอาจารย์  เป็นภาพของแม่ที่รักและดูแลลูก  แม้ยามแม่เจ็บป่วยและเหนื่อยจากงานอย่างแสนสาหัส  พวกเราสมควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง  ขนาดไม่สบายยังคิดถึงผู้ใต้บังคับบัญชา  อุตสาห์แก้ตารางเวร ทำโน้นทำนี้ เพราะกลัวเด็กๆจะลำบาก

รอยยิ้มพิมพ์ใจของอาจารย์  พวกเราจำได้เสมอ

 

         ฉันเคยอ่านพบในนิตยสารฉบับหนึ่ง  เขียนไว้ว่า  “ การพบกันครั้งนี้  อาจเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้  อาจไม่ได้พบกันอีก  ถ้าเราระลึกได้เช่นนี้  เราก็จะปฏิบัติต่อกันอย่างอ่อนโยน  ที่ด่ากัน  ทะเลาะกันแล้วคิดว่าไว้วันหลังค่อยดีกัน มันอาจสายไปก็ได้  เขาอาจจากไปก่อนได้คืนดีกัน  แต่ถ้าเราตระหนักว่า เขาจะจากไปเมื่อไรก็ไม่รู้  เราก็เร่งที่จะคืนดีกัน  หรือไม่อยากทะเลาะกันเลย”

 

         เมื่อระลึกถึงข้อความนี้  ทำให้ฉันยิ่งมีความเคารพและรักอาจารย์อย่างสุดซึ้ง  ขอให้ดวงวิญญาณของอาจารย์ ได้โปรดรับรู้ว่า  พวกเราทุกคน รักและคิดถึงอาจารย์เสมอ  ขอให้ดวงวิญญาณของอาจารย์ไปสู่สุขคติ  ได้ไปนมัสการพระจุฬามณีบนสรวงสวรรค์   อาจารย์จะไม่หว้าเหว่  เพราะต่อไปพวกเราก็จะทยอยตามอาจารย์ไปเรื่อยๆ  หนูขอฝากเนื้อฝากตัว นับถืออาจารย์เป็นผีรุ่นพี่  อาจารย์อย่ารับน้องแรงนะคะ 

 

เคารพรักอย่างสูง

 

จินตนา  แก้วโชติ

งานผู้ป่วยนอก