บันทึกของคนทำงาน
เย็นวันหนึ่ง... พวกเรา (ครูพร, ครูวัส, ครูอ้อย และดิฉัน) ถูกรองฯ เรียกประชุมด่วน ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าด้วยเรื่องอะไร
เมื่อทุกคน (ยกเว้นครูอ้อยเนื่องจากติดภารกิจ) พร้อมกันที่โต๊ะประชุม ซึ่งก็คือโต๊ะทำงานรองฯ หรือที่พวกเราเรียกกันจนติดปากว่า มุมของท่าน
คำถามแรกที่รองฯ ถามพวกเราคือ ผลของการทำงานที่ผ่านมาในทุกกิจกรรม มีปัญหาใดบ้าง และมีข้อเสนอแนะอย่างไรให้ทุกคนเปิดใจพูดกับท่านได้เลย....
แล้วพวกเราก็ต่างคนต่างช่วยกันวิเคราะห์โดยเรียงลำดับทีละกิจกรรม พร้อมทั้งให้ข้อเสนอแนะ ซึ่งดิฉันเองก็รู้สึกผิดมากที่ไม่ได้จดบันทึกเอาไว้ แต่ด้วยเหตุที่ดิฉันไม่ได้จดบันทึกก็เพราะทุกกิจกรรม ทุกขั้นตอน ดิฉันทราบกระบวนการเป็นอย่างดี ดิฉันจึงจำได้
เมื่อได้ข้อสรุปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คำถามต่อไปของรองฯ คือ ความรู้สึกของทุก ๆ คนที่มีต่องานที่ทำ โดยรองให้ข้อสังเกตอย่างหนึ่งว่า เกรงใจทุก ๆ คนที่มาช่วยงานท่าน เพราะแต่ละคนก็ต่างมีภารงานกันอย่างเต็มที่แล้ว และที่สำคัญทุกคนมีสภาพทางการเงินค่อนข้างพออยู่พอกิน เมื่อมาช่วยท่านทำงานแล้ว นอกจากจะไม่มีเวลาพักผ่อนเป็นส่วนตัวและเวลาส่วนใหญ่ของพวกเราคืออยู่ที่ทำงาน (ทุกวัน) แล้วพวกเรายังไม่ได้รับค่าตอบแทนอะไรเพิ่มเติมเลย นอกจากเงินเดือนประจำ ซึ่งพวกเราถูกใครหลาย ๆ มองว่าได้ค่าตอบแทน
เริ่มต้นจาก ครูพร คำตอบคือ ...........
ครูวัส คำตอบคือ สู้ต่อไป
ครูอ้อย (ตั้งคำถามผ่านการพูดคุยทางโทรศัพท์) คำตอบคือ พี่ทำงานมาตั้งแต่เงินเดือน ๆ ละ 7,000 กว่าบาทล่ะ ภาระงานที่ทำมากกว่านี้อีกพี่ยังทำได้เลย ทำไมแค่นี้พี่จะทำไม่ได้ ......
ตัวดิฉันเอง คำตอบคือ สู้ตายค่ะ!
ต่อให้ดิฉันถูกมองไปในทางที่ไม่ดีบ้าง สำหรับลึก ๆ ในใจของดิฉันนั้นคิดว่าดิฉันทำดีที่สุดแล้ว และ "ทำด้วยใจ ไม่ใช่แค่หน้าที่"
แล้ววันนี้ดิฉันได้รับข้อคิดดี ๆ จากท่านอาจารย์พนัส ปรีวาสนา ซึ่งท่านได้บอกเล่าเรื่องราวของการทำงาน ของทีมงานที่มหาวิทยาลัยมหาสารคามว่า การที่ท่านเลือกคนที่จะมาทำงานร่วมทีมนั้น ท่านมองที่ "ใจ" มาเป็นอันดับแรก เมื่อคน ๆ นั้น มี "ใจ" มาก่อนแล้วค่อย "เรียนรู้" ทีหลัง... การทำงานเป็นทีมถึงจะสำเร็จ
ดังนั้นเมื่อทุกคนมี "ใจ" ให้กับงานที่ทำแล้วผลที่ออกมาคือ "ความสุข" ที่พวกเราได้ร่วมกันทำ
ขอบคุณกำลังใจจากทีมงานทุกท่านที่มีให้กันและกัน
ขอบคุณอาจารย์พนัส ปรีวาสนา ที่ได้ให้แนวคิดและการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งกันและกัน
ขอบคุณค่ะ........
ความเห็น (8)
สวัสดีครับ noomamlek เลขาโครงการฯ ;)...
พี่ก็จำคำตอบของตัวเองไม่ได้ หรือ ไม่ได้ตอบก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เป็นหลายครั้งที่ท่านรองฯ เกรงใจพวกเราทุกคนในทีมงาน "โรงเรียนแห่งความสุข" มาก ๆ มักจะเอ่ยปาก "รู้สึกผิด" กับพวกเราเสมอ
พี่มักจะตอบว่า "ไม่เป็นไรครับอาจารย์ อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวท่านหมดวาระ เราก็แยกย้ายกันแล้ว เพราะงานของรองฯ คือ งานของ (ทีม) เรา" พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ตามมาเสมอ เพราะพี่เชื่อว่า สำหรับพวกเราทุกคนแล้ว ค่าตอบแทน เงินทอง หรือการยอมรับทางสังคม ไม่เคยอยู่ในความคิดของพวกเราเลย
เรามารวมตัวกันด้วย "หัวใจ" ที่อยากทำสิ่งดี ๆ ร่วมกัน ดั่งเช่น โครงการ "แนวทางพัฒนาโรงเรียนแห่งความสุข" หรือ โครงการ "ครูดี...เป็นได้ง่ายนิดเดียว" ที่พวกเราช่วยกันทำโครงการเพื่อเคี่ยวกรำอนาคตครูดี ๆ ออกไปสู่สังคมของประเทศไทย สังคมที่ลูกหลานพวกเราต้องเจอครูเหล่านี้
พวกเราไม่เคยสนใจปากนกปากกา หรือ คนที่อิจฉา หรือ คนที่อยากมีส่วนร่วมแต่ไม่มีหัวใจที่สะอาดพอ จากผลงานที่มันออกมาเหนือความคาดหมายจากทีมทำงานเพียงแค่ 5 คน
พี่เชื่อว่า อาจารย์แผ่นดิน ท่านพูดถูกต้องแล้ว
ทุกอย่างมันเริ่มต้นที่ "ใจ"
หากไม่มี "ใจ" กัน เราไม่มีวันที่ต้องมาร่วมชะตากรรมเช่นนี้หรอก
มันไม่มีอะไรที่ "บังเอิญ"
ขอให้กำลังใจ noomamlek นะครับ ;)...
ป.ล. ไม่ต้องเสียน้ำตากับคนที่ไม่มีคุณค่าต่อการเสียมัน
ขอบคุณกำลังใจจากครูวัสมาก ๆ ค่ะ และอีกสิ่งหนึ่งที่รองฯ, ครูพร, ครูอ้อย และครูวัส สอนนู๋อยู่เสมอคือการโกหกตัวเอง... ต่อให้นู๋โกหกทุก ๆ คนยังไงก็ตาม แต่ยังไง ๆ นู๋โกหกตัวเองไม่ได้หรอก และนู๋ขอน้อมรับคำสอนที่ทุก ๆ ท่านมีให้แก่นู๋ และยินดีรับฟังข้อบกพร่องเพื่อการแก้ไขปรับปรุงของตัวเองให้ดีที่สุด ขอบคุณค่ะ
ปล. ได้รับกำลังใจจากแดนไกลส่งมาเป็นระยะ ๆ ค่ะ ^_^
- แหม่ม..
หลายๆ ครั้งที่ "คนทำดี" รู้สึกเหนื่อยและทดท้อ อันเนื่องมาจาก "แรงกระทบ" ไม่ว่าจะมาจากอะไรก็ตามที่เข้ามากระทบ ซึ่งหลายๆ ครั้งต้อง "ทำใจ" ไว้เลย และต้องสร้าง "ภูมิคุ้มกันให้ตัวเองเยอะๆ"
เป็นกำลังใจนะให้แหม่ม ^^
ขอบใจกำลังใจจากเพื่อนต้อมมาก ๆ จ้า... แต่ก็นั่นแหละนะ ภูมิคุ้มกันของตัวเรามันไม่ค่อยแข็งแรงสักเท่าไหร่ พอเจอ "แรงกระทบ" เข้ามา ก็ทำให้ไหวเอนได้ง่าย แต่ยังไง ๆ ก็ไม่ให้ล้มอย่างแน่นอนจ๊ะ ^_^
"แม่แบบ" ก็สำคัญ ^^ เราเรียนรู้เอาจากคนเหล่านี้ได้ "จุดมุ่งหมาย" ก็ใช่ ให้รู้ว่าเราจะทำอะไร/เพื่อใคร
ส่วน "ภูมิคุ้มกัน" นั้น มันอาจสร้างด้วยตัวของมันเอง จาก "แรงกระทบ" บ่อยๆ นั่นแล ^^
คงต้องให้ระยะเวลาเท่านั้นที่จะเยียวยาเราได้ ปล่อยให้มันเป็นไปตามชะตากรรมไป .....
หายไปจากระบบนานมากครับ
คิดถึงๆๆ
กลับมาเขียนใหม่นะครับ
อ่านแล้วก็มีความสุขเหมือนเคย 555